Από το σκηνοθετικό ντεμπούτο του «Badlands» (1973) και τις «Ημέρες Ευτυχίας» (1978), μέχρι την εικοσαετή σιωπή που έσπασε η «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» (1998) και την άνιση παραγωγικότητα των τελευταίων χρόνων (από το μεγαλείο του «Δέντρου της Ζωής» ως την ακατάσχετη φλυαρία των «Βαλές Κούπα» και «Μέχρι το Θαύμα»), ο Τέρενς Μάλικ είναι μία εξαιρετική περίπτωση δημιουργού. Φέτος επιστρέφει με το δράμα Β' Παγκοσμίου Πολέμου «Μία Κρυφή Ζωή» (τα τελευταία δυο χρόνια η ταινία είχε τον τίτλο «Ράντεγκουντ») και θέλουμε να πιστεύουμε πως η φόρμα της θα ξεφεύγει από το ατέρμονο, και μερικές φορές ανερμάτιστο, αφηγηματικό σχήμα του. 

Είκοσι χρόνια μετά τη «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» ο Μάλικ επισκέπτεται ξανά τα χαρακώματα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και πιθανότατα η πρεμιέρα τοποθετείται στο προσεχές Φεστιβάλ Καννών. Η ταινία επικεντρώνεται στην ιστορία ενός πραγματικού προσώπου, του Αυστριακού Φραντς Γαιγκερσταίτερ, ενός αντιρρησία συνείδησης που αρνήθηκε να καταταχθεί στον στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου και θανατώθηκε στα 36 του γι' αυτή την απόφαση. Το 2007, ο Πάπας Βενέδικτος ανακήρυξε τον Γαιγκερσταίτερ άγιο της Καθολικής Εκκλησίας για τη διεκδίκηση του δικαιώματός του στην ελευθερία και τη στάση που κράτησε απέναντι στο ολοκληρωτικό μόρφωμα που απείλησε να καταπιεί την Ευρώπη. 

Επιλέγοντας τον Άγκουστ Ντιλ (που θυμόμαστε σε μικρό ρόλο από τους «Αδωξους Μπάσταρδους» του Κουέντιν Ταραντίνο) και την Βάλερι Πάκνερ, δυο φρέσκα ονόματα, ο Μάλικ θυμίζει λίγο τις επιλογές κάστινγκ που έκανε στο παρελθόν (θυμηθείτε τα άφθαρτα πρόσωπα της Σίσι Σπέισικ το 1973 και Ρίτσαρντ Γκιρ το 1978, τον Τζίμι Καβίζελ στη «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή» αλλά και την Οριάνκα Κλίσερ στο «Νέο Κόσμο»). Πλάι τους οι αδικοχαμένοι Μίκαελ Νίκβιστ («Το Κορίτσι με το Τατουάζ») και Μπρούνο Γκανζ («Τα Φτερά του Έρωτα», «Η Πτώση») σε μία από τις τελευταίες εμφανίσεις τους στη μεγάλη οθόνη, ενώ το καστ συμπληρώνει ο ανερχόμενος Ματίας Σένερτς («Σώμα με Σώμα», «Μοσχαροκεφαλή»).