Το score του Χανς Ζίμερ για το «Dune» είναι νευραλγικό για το όραμα του Ντενί Βιλνέβ, είναι και βραβευμένο με Όσκαρ. Στους βόμβους και στους λαρυγγισμούς της πρώτης ταινίας, ο Ζίμερ αυτή τη φορά πρόσθεσε και μελωδίες, με ένα θεματάκι που παραπέμπει σε Vangelis και συλλαμβάνει τη γοητεία αυτού του Τελευταίου Πειρασμού του Πολ Ατρείδη, πριν χαθεί στην Εικόνα ενός τιμωρητικού Μεσσία που έπλασαν άλλοι (αλλά κι εκείνος) για τον ίδιο. Δεν είναι όμως αρκετό για να κάμψει η Οσκαρική Ακαδημία τους κανονισμούς της.

Το καταστατικό ορίζει ότι σε περιπτώσεις sequels και ταινιών στηριγμένων σε franchise, η χρήση προϋφιστάμενης μουσικής δεν πρέπει να υπερβαίνει το ποσοστό του 20% επί του συνόλου της ταινίας, κάτι που στο «Dune: Μέρος Δεύτερο» εμφανώς δεν συμβαίνει. Αποκλείεται λοιπόν η υποψηφιότητα του Ζίμερ, ανοίγει ο δρόμος για να βρεθεί κάποια ενδιαφέρουσα δουλειά μέσα στην οσκαρική πεντάδα μιας (διαχρονικά) τρομακτικά δυσκοίλιας οσκαρικής κατηγορίας.

Θυμίζουμε ότι οι κανόνες στη συγκεκριμένη κατηγορία άλλαξαν ριζικά μετά τη βράβευση της «Βαβέλ», όταν ο Σανταολάγια πήρε Όσκαρ χρησιμοποιώντας κυρίως προηγούμενες παρτιτούρες και χωρίς να υπογράφει ο ίδιος ό,τι ακούγεται στο φιλμ – θυμόμαστε δημοσιεύματα της εποχής που ήθελαν ψηφοφόρους να ξεχωρίζουν κομμάτι που στην πραγματικότητα ανήκε στον Σακαμότο.