Στα χαρτιά το «Here» έχει τα χαρακτηριστικά μιας ταινίας που μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι. Έχει και εκείνα αυτής που μια που βγήκε, μιας που λησμονήθηκε.
Ο Τομ Χανκς και η Ρόμπιν Ράιτ, 30 χρόνια μετά τον «Φόρεστ Γκαμπ», παίζουν ξανά μαζί, και πάλι για τον Ρόμπερτ Ζεμέκις, για χάρη της μεταφοράς του «Here», του βασισμένου στην ομώνυμη γραφική νουβέλα του Ρίτσαρντ ΜακΓκουάιρ από το 2014. Στην μορφή και την κεντρική ιδέα της παρακολουθούμε μια ιστορία ενός αιώνα που διαδραματίζεται σε έναν χώρο. Η θέση της μηχανής είναι μία και μοναδική. Ναι, καλά ακούσατε. Για 104 λεπτά οι θεατές θα δουν μια σειρά ιστοριών να ξετυλίγεται, με κεντρικό ζευγάρι τους Χανκς και Ράιτ.
«Η οπτική γωνία δεν αλλάζει ποτέ, όμως όλα όσα συμβαίνουν μπροστά της αλλάζουν», λέει ο Ζεμέκις στο Variety. «Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Υπάρχουν παρόμοιες σκηνές σε ταινίες του Βωβού, όταν το μοντάζ δεν είχε ακόμη εξελιχθεί. Εκτός αυτών ναι, είναι ένα τολμηρό εγχείρημα. Κι αυτό είναι το συναρπαστικό. Είναι μια ευκαιρία συλλογισμού της θνητότητας. Όλα περνούν.» Και όλα περνούν μπροστά από μια κάμερα.
Ο Χανκς είναι ένας μπούμερ και η Ράιτ η μόλις ενήλικη φιλενάδα του - και τελικά σύζυγός του. Οι αλλαγές στην όψη θα συμβούν χάρη σε de-aging εφφέ και μέικ απ. Η χρονική αψίδα των ηθοποιών είναι κοντά στα 70 χρόνια.
«Για κάποιο λόγο είμαι ταυτισμένος με τα οπτικά εφφέ. Αλλά ήταν πάντοτε εκεί για να υπηρετήσουν τους χαρακτήρες», λέει ο Ζεμέκις στο Vanity Fair. «Δεν σταματάμε ποτέ να προσπαθούμε. Πάντοτε ήθελα ως σκηνοθέτης να δείχνω στο κοινό αυτά που δεν μπορεί να δει στην πραγματική ζωή», λέει ο λίαν παραγνωρισμένος (ίσως περισσότερο ξεγραμμένος) δημιουργός του Ρότζερ Ράμπιτ, των Back to The Future, του Ναυαγού, του Polar Express, της Επαφής, του The Walk.
Ο οποίος έχει μόνο ύμνους για τους πρωταγωνιστές του. «Όλα δουλεύουν γιατί οι ερμηνείες είναι τόσο καλές. Και οι δυο τους μπήκαν στη λογική του 50, 40 χρόνια πριν, με την άλλη ενέργεια, την άλλη στάση σώματος, ακόμα και τις ψηλότερες συχνότητες στη φωνή.»
Στην ταινία που υπογράφει σεναριακά ο Έρικ Ροθ παίζουν ακόμα οι Πολ Μπέτανι, Κέιλι Ράιλι, Μισέλ Ντόκερι, Γκουίλιμ Λι, Ντέιβιντ Φλιν και Οφίλια Λόβιμποντ.
Η υπόθεση του να καταργήσεις το μοντάζ ίσως δεν την κάνει κάτι παραπάνω από φιλμικό αξιοπερίεργο, αν και αισθητικές συζητήσεις μπορεί να γεννηθούν για εύλογους λόγους. Όσο για τα εφφέ, ειδικά της αντι-γήρανσης, ευελπιστεί κανείς λόγω τεχνολογίας που έχει προχωρήσει και βέβαια του Ζεμέκις που είναι πιονέρος κανονικός στα πράγματα αυτά. Στις 15 Νοεμβρίου βγαίνει από την Sony, φυσικά στις αίθουσες κι ας μην είναι ακριβώς...σινεμά. Μπορεί να αποδειχθεί εορτασμός του.
Ενδιαφέροντα πράγματα.
