Η γεννημένη στην Αργεντινή και μεγαλωμένη στο Λονδίνο Χάσεϊ δεν υπήρξε μια σταρ, ούτε μια ηθοποιός περιζήτητη. Είναι όμως ένα πρόσωπο που χάριν δύο ταινιών (+μιας για να είμαστε ακριβείς υπό όρους) πήρε ένα χρίσμα στην εποχή της νιότης της και χαρακτήρισε τα χρόνια μιας γενιάς σινεφίλ.

Η πρώτη ταινία είναι το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Φράνκο Τζεφιρέλι, μια ταινία του 1968, μια ταινία  για την οποία η Χάσεϊ ανακαλύφθηκε από τον Ιταλό τρία χρόνια πριν, στην εφηβεία της δηλαδή, για να υποδυθεί, ανήλικη ακόμη, τον θρυλικό σαιξπηρικό ρόλο. Την ταινία μπορεί να την αγνοεί το πιο μεγάλο μέρος του σημερινού κοινού, όμως στην εποχή της υπήρξε διεθνής δυτική επιτυχία, βοηθούμενη από το κλασικό κείμενο και την ιστορική μουσική του Νίνο Ρότα. Α και λόγω μιας εντυπωσιακής παρουσίας πρωταγωνιστικής Ιουλιέτας, «άγουρης» και μαζί ορμητικής, μιας Εικόνας τραγικού και ερωτικής αγνότητας που αναδείχθηκε στο γλυκό πρόσωπο της Ολίβια. Σε (κωμικά) ύστερα χρόνια αυτή και ο συμπρωταγωνιστής της, Λέναρντ Γουίτινγκ, θυμήθηκαν να προκαλέσουν ένα σκάνδαλο μηνύοντας για 500 εκατομμύρια δολάρια την παραγωγή (Paramount) για μορφές σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Ήταν ένας ξεκάθαρος γεροντικός οπορτουνισμός στην #MeToo εποχή και η υπόθεση απορρίφθηκε από το δικαστήριο. Συγχωρείται.

Το 1974 η Χάσεϊ πρωταγωνιστεί στο…+1 που αναφέραμε πρωτύτερα, μια ταινία σταθερής χριστουγεννιάτικης επικαιρότητας στους λάτρεις του κινηματογραφικού Τρόμου, το θαυμαστά στυλιζαρισμένο «Black Christmas» του Μπομπ Κλαρκ, ένα πρώιμο slasher περιωπής, τέσσερα χρόνια πριν τη «Νύχτα με τις Μάσκες» του Κάρπεντερ, που όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι το πρώτο slasher – είναι βέβαια το καλύτερο. Το πρόσωπο της Χάσεϊ στο τηλέφωνο μιλώντας με τον φονικό άγνωστο «στον πάνω όροφο» γεμίζει τον φακό και ορίζει εικόνες που ακόμα χαρακτηρίζουν το υπο-είδος.

Το 1977 η Χάσεϊ ολοκληρώνει μια δεκαετία που ήταν η πιο σπουδαία της στη δουλειά, ούσα η Παναγία στον ιστορικό Ιησού του Τζεφιρέλι. Μέλος του ιστορικότερου ίσως καστ της παλιότερης εποχής, και με ευτύχημα της παραγωγής να αποτελεί…Ευαγγέλιο των τηλεοράσεων του δυτικού κόσμου έκτοτε, η 26χρονη ηθοποιός δεν είναι απλά και πάλι το πρόσωπο ενός ρόλου, είναι και η ηθοποιός που παίρνει (και καταφέρνει) την συγκινητικότερη στιγμή της τηλεταινίας με την ερμηνεία και τον γόο της.

Έκτοτε η Ολίβια υπήρξε σε παραγωγές, στο κλασικό whodunit «Έγκλημα στο Νείλο», ή στο πολύ ενδιαφέρον ιαπωνικό «Virus» (1980) που αξίζει να ανακαλύψετε, όμως στην πραγματικότητα δεν «μεταφράστηκε» στην δεκαετία του ’80 – ή τις επόμενες – δεν είχε ζήτηση σε πρώτες παραγωγές, δεν υπήρξαν οι ρόλοι. Δούλεψε όμως, ακόμα και σε φωνητικούς ρόλους σε videogames, ενώ έκανε και κάμποση τηλεόραση (το 1990 περηφανεύεται το 4^ο «Ψυχώ» – cult ναι από τον υπογράφοντα – και το σωστό «Ιt», ας πούμε), μέχρι την αυγή της νέας χιλιετίας.

Δεν την ξεχάσαμε όλα αυτά τα χρόνια που ουσιαστικά δεν την βλέπαμε πουθενά, δεν θα την ξεχάσουμε ούτε και τώρα.