Η «Επιστροφή» του Ουμπέρτο Παζολίνι πιάνει την ομηρική «Οδύσσεια» από τις ραψωδίες ν ως ω, αφηγούμενη την επιστροφή του ήρωα στην Ιθάκη και την (αιματηρή) διεκδίκηση της Πηνελόπης. Η ταινία επανενώνει επί της οθόνης τους Ρέιφ Φάινς και Ζιλιέτ Μπινός σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά τον «Άγλλο Άσθενή» του Άντονι Μινγκέλα. Σε μακροσκελή συνέντευξή του ο Φάινς αναφέρθηκε στον ρόλο και στην προσέγγισή του.

«Η ταινία παίρνει κάποιες ελευθερίες από τον Όμηρο. Το σενάριο παραλείπει ο φανταστικό στοιχείο», είπε ο Φάινς. «Είναι το τέλος της ‘Οδύσσειας’ και δεν υπάρχει η θεά Αθηνά για να βοηθήσει τον Οδυσσέα να φαίνεται όμορφος, να του χαρίσει πλούσια μαλλιά και να τον κάνει πιο χρήσιμο. Τον προσεγγίσαμε σαν έναν άντρα μετά από είκοσι χρόνια ταξιδιών, δέκα χρόνια πολέμου και είκοσι χρόνια απώλειας. Ξεβράζομαι στην παραλία γυμνός, χωρίς τίποτα άλλο δικό του. Μου δίνουν μια κουβέρτα. Το μόνο που φοράω είναι ένα κόκκινο κομμάτι ύφασμα, το οποίο τύλιξα γύρω μου με διαφορετικούς τρόπους. Η ψυχή μου με ωθεί να επιστρέψω στον τόπο από τον οποίο προέρχομαι αλλά είμαι αποπροσανατολισμένος. Μέσα μου, νιώθω μια αίσθηση βαθιάς ψυχολογικής αποξένωσης. Επομένως, δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να είμαι εδώ, ακόμη και όταν είμαι εδώ. Και αυτό ήταν μια υπέροχη ερμηνευτική πρόκληση. Γύρισα σπίτι μου, αλλά δεν ξέρω πώς να μιλήσω στη γυναίκα μου. Η αυτοπεποίθησή μου έχει καταρρεύσει, αλλά εξακολουθώ να είμαι αυτός που είμαι και αυτό είναι παράξενο. Είναι μια αρκετά παράδοξη κατάσταση. Πηγαίνω στο παλάτι και κοιτάζω τους μνηστήρες. Έχω ακόμα μια εσωτερική φλόγα και περιμένω τη στιγμή μου. Δεν έχει τίποτα ηρωικό η επιστροφή μου», δήλωσε ο Βρετανός ηθοποιός.

Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν θα δούμε τους δολοφονημένους μνηστήρες να τα λένε στον Άδη με τους πεθαμένους κολλητούς του ήρωα. Κατά τα άλλα, ενδιαφέροντα τα παραπάνω, το ζήτημα είναι πώς εντάσσονται εντός του γενικότερου φιλμικού οράματος και, βασικά, τι έχει να πει η ταινία. Θα μάθουμε σύντομα, καθώς πραγματοποιεί την πρεμιέρα της στο επερχόμενο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.