Υπήρχαν διάφορες κινηματογραφικές κοινότητες εκεί πίσω στα '80ς. Οι του action που ήταν στα μεγάλα του, οι του Σπίλμπεργκ και των παραφυάδων του που μεγαλουργούσαν, οι του ανεξάρτητου που άρχιζε να δίνει πρώτα ίχνη μεγαλείου, ακόμα κι εκείνοι που έρχονταν από το ασθμαίνον πια τότε '70 και είχαν κάμποσους «περιθωριακούς» λόγους να χαίρονται. Και υπήρχαν και τα αυτοφυή των τότε χρόνων, μια γενιά στο πρώτα της βήματα, μέρος της οποίας καθρέφτιζαν οι ταινίες/παραγωγές του Τζον Χιουζ. Δίπλα τους ποτίζονταν και έργα όπως το «Μπαράκι του Σαν Έλμο».

Η διχόνοια κοινού και κριτικών τότε τονίζονταν από τις διαφορετικές στάσεις απέναντι σε έργα όπως αυτό, μιας και η κριτική σταθερά ήταν ανίκανη να ανιχνεύσει την φωτογράφιση ενός zeigeist, ενός πνεύματος των καιρών και μιας ποπ ακρίβειας, ενώ το κοινό (και) τότε αδυνατούσε να δεχθεί ότι αυτό που αγαπά δεν είναι και τίποτε καλιτεχνικά σπουδαίο. Όπως και να 'χει η ταινία φωτογράφιζε μια γενιά, με ουσιαστική ευστοχία και ουσιαστική σημαίνει συνελάμβανε και πόσο αρνητικά ήταν κάποια σημεία της.

Τώρα, καθώς φαίνεται, το brat pack θέτει σε λειτουργία μια επιστροφή. Το ότι η Ντέμι Μουρ είναι στην κορυφή της πυραμίδας για μια ακόμα φορά - και το ότι σύμφωνα με τον Ρομπ Λόου σπρώχνει σε σίκουελ - ενδέχεται να αποδειχθεί κρίσιμο. (Παρεμπιπτόντως brat pack είναι όσοι νεαροί βρέθηκαν στο Outsiders του Κόπολα, στο Breakfast Club του Τζον Χιουζ και εδώ - αν δεν απατώμαι ο Εμίλο Εστέβεζ είναι και στα τρία, απόλυτος brat.)

Ο Ρομπ Λόου ισχυρίζεται ότι υπάρχει πολύ ενδιαφέρον για το σίκουελ -λέει μάλιστα ότι δεν πάει όσο γρήγορα θα ήθελε! Ισχυρίζεται επίσης ότι είναι «όλοι μέσα» για τη συνέχεια και θα πρέπει να πούμε ότι η ανάδευση που πέτυχε ο Άντριου ΜακΚάρθι με το «Brats» ντοκιμαντέρ του έχει παίξει ρόλο σε αυτό. Υπάρχει έκδηλη νοσταλγία σε ένα τέτοιο σχέδιο και στο κάτω-κάτω δεν είναι και κακό να θέλει μια γενιά, που όχι τυχαία έμεινε πρακτικά εγκλωβισμένη στην δεκαετία της, να ξανασυναντηθεί και να θέλει και να «αντιμετωπίσει» το κοινό της. Ίσως δεν είναι και τόσο ολιγάριθμο.