Υπάρχει μια απόλαυση, κωλοπαιδίστικης προελεύσεως, στο να ακούς τον Κουέντιν Ταραντίνο να στέκεται στο ύψος του αντιτιθέμενος σε περίπου κάθε γνώμη εκεί έξω για την ταινία του Τοντ Φίλιπς. Υπάρχει, ίσως, και κάτι βαθύτερο. Η στάση ενός δημιουργού, αλληλέγγυα, επιβραβευτική ή κατανοητική (ή και τα τρία) που βλέπει και κάνει ρελάνς στην κίνηση ενός ομότεχνου που, στο μυαλό του τουλάχιστον, αντιδρά στην ήδη χρόνια πνευματική εμμηνόπαυση που καταναλώνει γοργά καρδιά και μυαλό μιας άλλοτε δημιουργικής βιομηχανίας.

Κι αν ο Πολ Σρέιντερ διαπράττει ένα ατόπημα να διαφημίζει τα 15+10 λεπτά που είδε την ταινία κι έφυγε, ο Ταραντίνο αντιτείνει ένα διάβασμά της που κάνει κι εμάς που δεν την είδαμε ακόμα να θέλουμε ακόμα περισσότερο να το κάνουμε. Είναι κι αυτή μια σημαντική διάσταση του κριτικού - και ο Κουέντιν έχει αποδείξει ότι έχει και αυτό το ταλέντο.

Λέει λοιπόν ότι το λάτρεψε. Λέει ότι η ερμηνεία του Φίνιξ είναι από τις μεγαλύτερες που έχει δει. Λέει ότι «πήγα θετικά κείμενος, αλλά περιμένοντας ότι θα δω μια ασφαλή διανοητική άσκηση που δεν πίστευα ότι θα δούλευε στην ταινία αλλά θα την εκτιμούσα για αυτό που είναι. Και είμαι αρκετά μηδενιστής ώστε απολαμβάνω μια ταινία που δεν λειτουργεί, ή που είναι μια τεράστια τρέλα. Και δεν το βρήκα διανοητική άσκηση. Με έπιασε εντελώς. Μου άρεσε το μιούζικαλ. Βρήκα ακόμα και τα πιο μπανάλ τραγούδια να την καλυτερεύουν.»

Και, όπως κάθε κριτικός που αξίζει το ψωμί του, περνάει στο κυρίως θέμα του: «Ο Τζόκερ σκηνοθέτησε την ταινία. Όλη η σύλληψη, ακόμα και η δαπάνη των χρημάτων του στούντιο, γίνεται σαν να την έκανε ο Τζόκερ, σωστά; Και μετά το τελικό κόλπο - χαχα! - η φάρσα προς τους geeks των κόμικς. Λέει άντε γαμηθείτε στο Χόλιγουντ, άντε γαμηθείτε όσοι έχετε μετοχές της DC και της Warner. O Tοντ Φίλιπς είναι ο Τζόκερ.

Δεν θα αγαπηθεί ο Κουέντιν για αυτή του δήλωση. Αλλά δεν αγαπηθεί από τους κατάτι πιο βιαστικούς θαυμαστές του - ή γενικώς αναγνώστες του. Οι υπόλοιποι - που στο κάτω-κάτω δεν είμαστε και τίποτα ορκισμένοι λάτρεις - θα δούμε έναν 60άρη νεαρό, σοφό, ορμητικό (και λιγάκι τσαντισμένο), που διαβλέπει ότι οι δημιουργοί σώζουν τον κόσμο ανατρέποντάς τον, ότι οι δημιουργοί είναι πάντα εξυπνότεροι (κι ας χάσουν - που χάνουν), ότι αυτοί είναι που πρέπει να βλέπουμε, να προσπαθούμε να εννοήσουμε και, ακόμα κι αν διαφωνούμε, να υπερασπιζόμαστε. Οτιδήποτε αγαπάμε και μας στέριωσε στην Τέχνη και τη ζωή, αυτοί το έκαναν. Όχι οι χαρτογιακάδες που τους πληρώνουν.