Αν ρίξει κανείς μια ματιά στην φιλμογραφία του Ρόμπερτ Ζεμέκις, ακόμα καλύτερα αν δει και τις ταινίες, θα παρατηρήσει έναν τύπο που ξεκίνησε σαν «παιδί του Σπίλμπεργκ» για να αποδείξει εν τέλει τον χαρακτηρισμό όχι απλά σαν καθαρή υποτίμηση αλλά σαν ανικανότητα αναγνώρισης ταλέντου, δουλειάς και συμβολής. Ο Ζεμέκις είναι ψυχαγωγός πρώτης κλάσης, πρωτοπόρος τεχνολογικών χρήσεων και πολύπλευρος δημιουργός με κυριολεκτική σωρεία ταινιών να αποδεικνύουν τα παραπάνω.
Από ένα αδιανόητο '80 (πρακτικά η τριλογία του Επιστροφή στο Μέλλον, Romancing the Stone και Who Framed Roger Rabbit), σπουδαία '90ς (Forrest Gump, Death Becomes Her, Contact) και μια συνέχεια μοντέρνων κλασικών (Polar Express, Christmas Carol, Flight, The Walk), ο Ζεμέκις βρίσκεται πράγματι σε ένα παρατεταμένο «ναδίρ» στις τελευταίες τέσσερεις «ανώνυμες» δουλειές του, παρά το φημισμένο τους περιτύλιγμα.
Αυτή την εβδομάδα παρουσιάζει το «Here» του στο AFI (American Film Institute) και το φεστιβάλ του και αυτή θα είναι η επανένωσή του με την ομάδα του «Forrest Gump», αφού και εδώ υπογράφει ο Έρικ Ροθ και παίζουν οι Χανκς και Ράιτ. Ευρισκόμενος σε γνωστό podcast ο Ζεμέκις μίλησε για την δημιουργική κρίση της βιομηχανίας: «Υπάρχει αναδουλειά. Ποτέ δεν ξαναείδα την βιομηχανία έτσι, κανείς δεν βιάζεται να φτιάξει τίποτα. Νομίζω κανείς δεν ξέρει τι να κάνει. [...] Στην πραγματικότητα καμμιά από τις ταινίες που με κάνουν γνωστό δεν θα γυρίζονταν στον σημερινό περιβάλλον. Το ότι έγινε το 'Here' είναι ένα θαύμα. Είναι πλέον πολύ δύσκολο να πάρεις πράσινο φως.»
Τίποτε διαφορετικό από την σκιαγράφηση μιας τρομαγμένης βιομηχανίας που βρίσκει καταφύγιο σε IP, μιμήσεις και σίκουελ. Θυμίζει κάπως εποχές που το Χόλιγουντ προσπαθούσε να αντιπαραταχθεί στην Τηλεόραση, το Βίντεο ή ακόμα-ακόμα και το τέλος των μεγάλων πανάκριβων επών, που απέφερε τελικά την αναγένννηση του '70. Όμως ποτέ το Χόλιγουντ δεν ήταν τόσο δειλό, τόσο αντιδημιουργικό και, προσωπικά θεωρώ το κυριότερο, τόσο στα χέρια ιθυνόντων τόσο άσχετων με την τέχνη και τη λειτουργία του σινεμά σε σχέση με τον κόσμο. Το Χόλιγουντ πάντοτε είχε αυτή την αίσθηση, σήμερα αυτή δεν μένει πια εκεί.
Τέλος πάντων, δεν είναι θέμα ικανότητας, είναι θέμα οράματος (και λίγης τύχης). Παραδόξως αυτό είναι και η ευχή μας για το «Here», μακάρι να έχει βγει, είναι πολύ κρίμα ο παροπλισμός του Ζεμέκις. Την 1η Νοεμβρίου βγαίνει στις ΗΠΑ, στις αίθουσες φυσικά, για να δούμε.
