Όσο κλισέ και αν ακούγεται πια, ο παραγωγός Χάρβεϊ Γουάινστιν θεωρείται – και δικαίως - ο άρχοντας των Όσκαρ χάρη στην αμείλικτη, επίμονη στρατηγική του να φτάνει τις ταινίες του μέχρι την τελετή απονομής και συχνά και στο πόντιουμ των νικητών. Φέτος όμως ο Γουάινστιν έχει λόγους να παραπονιέται: παρόλο που και το «Django ο Τιμωρός» του Κουέντιν Ταραντίνο και το «The Master» του Πολ Τόμας Άντερσον είναι παρόντα στις φετινές υποψηφιότητες, ο Αμερικανός παραγωγός μετανιώνει για τον τρόπο που χειρίστηκε τις καμπάνιες των δύο ταινιών, κινήσεις που πιστεύει ότι στοίχησαν στους σκηνοθέτες τους τη μεγαλύτερη αναγνώριση που άξιζαν.
Όσον αφορά τον «Django», ο Γουάινστιν είπε: «Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη ‘ληστεία’ αλλά ο Κουέντιν Ταραντίνο να μην είναι υποψήφιος για Όσκαρ Σκηνοθεσίας; Είναι ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της εποχής μας.»
Συνέχισε ρίχνοντας το φταίξιμο στον εαυτό του, αφού παραδέχεται ότι ήταν λάθος του το γεγονός ότι επέλεξε να μην στείλει DVD στα μέλη της Ακαδημίας εγκαίρως έτσι ώστε να παρακολουθήσουν την ταινία σε σινεμά, και όχι στην τηλεόρασή τους. «Τελειώσαμε την ταινία την 1η Δεκεμβρίου. Δεν την δείξαμε παρά μερικές μέρες μετά. Η προθεσμία για την ψηφοφορία ήταν στις 3 Ιανουαρίου. Προσπαθήσαμε να την δείξουμε στους ψηφοφόρους σε κινηματογράφους, όχι σε DVD. Είναι μια επική ταινία και ο άνθρωπος αυτός έβαλε όλη του την ψυχή σε αυτή, είναι η πιο σημαντική ταινία με το πιο σημαντικό θέμα. Κι έτσι σταμάτησα την διανομή των DVD. Είπα στον Κουέντιν ότι θα το πληρώναμε αυτό στα Όσκαρ, αν και δεν φαίνεται να επηρέασε τις τεράστιες εισπράξεις μας.»
Μεγαλύτερη, βέβαια, και ίσως πιο άδικη ήταν η απόρριψη του «The Master» από την Ακαδημία, η οποία αρκέστηκε στην επιβράβευση των φανερών χαρισμάτων της ταινίας (των τριών καταπληκτικών ερμηνειών της δηλαδή) αλλά δίστασε να αναγνωρίσει τις λιγότερο φωναχτές της αρετές, όπως την σκηνοθεσία της ή την εξαιρετική της φωτογραφία και μουσική.
Ο Γουάινστιν υποστήριξε σθεναρά την ταινία, όπως κάνει με όλες του τις παραγωγές ή διανομές, δεν κατάφερε όμως να βρει τον τρόπο να ‘πουλήσει’ την αινιγματική, ιδιόρρυθμη ταινία στο ευρύ κοινό ή ακόμη και στην ίδια την Ακαδημία. «Μάλλον [δεν θα βγάλουμε λεφτά από αυτήν την ταινία] και αισθάνομαι άσχημα για την παραγωγό Μέγκαν Έλισον… Είναι μια σπουδαία ταινία και να’ναι καλά που κάνει τέτοιες ταινίες. […] Ίσως έπρεπε να την μαρκετάρω καλύτερα, να είχα προετοιμάσει το κοινό. Νομίζω ότι ο κόσμος συνάντησε πρόβλημα με την ταινία και ίσως θα έπρεπε να ήμουν περισσότερο δικηγόρος του διαβόλου, και λιγότερο υποστηρικτής του Πολ. Θεωρώ όμως ότι η ταινία θα αντέξει στο χρόνο και θα έχει μια μακροχρόνια ζωή.»
Η τρίτη ταινία του στη φετινή κούρσα, πάντως, τον έχει κάνει περήφανο. Ο «Οδηγός Αισιοδοξίας» έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία εισπρακτική και καλλιτεχνική, και πάει στα Όσκαρ με την υγιή αισιοδοξία του αουτσάιντερ που συμπαθούν όλοι χάρη στην τόλμη του να χειριστεί μακριά από προσβλητικά στερεότυπα ένα ευαίσθητο, περίπλοκο θέμα: αυτό των ψυχικών ασθενειών.
Ο Γουάινστιν, όπως και η Τζένιφερ Λόρενς στον ευχαριστήριο λόγο της στα βραβεία της Ένωσης Ηθοποιών, χρεώνει την επιτυχία της ταινίας στην προσωπική σύνδεση του σκηνοθέτη Ντέιβιντ Ο’Ράσελ με την ιστορία. «Οι διπολικοί ή αυτοί που πάσχουν από κατάθλιψη, συνήθως προσπαθούν να το κρύψουν από ντροπή. Η ταινία αφαιρεί αυτό το στίγμα. Ο γιος του Ντέιβιντ έχει οριακή διαταραχή προσωπικότητας. Και μια μέρα είπε κάτι στον Ντέιβιντ, που έγινε το κλειδί που ξεκλείδωσε την ιστορία. Του είπε “δεν θέλω να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο”. Μπορείτε να φανταστείτε πώς ένιωσε σαν πατέρας εκείνη τη στιγμή. Και έγραψε την ταινία για να δώσει ελπίδα σε αυτούς τους ανθρώπους. Χρησιμοποίησε πανέμορφα το χιούμορ για να μιλήσει για ένα σημαντικό ζήτημα.»
Τα «Django ο Τιμωρός» και «The Master» έχουν ήδη κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες, ενώ ο «Οδηγός Αισιοδοξίας» κυκλοφορεί την Πέμπτη 31 Ιανουαρίου.
