Όταν το «Twelve Years a Slave» έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τελουράιντ πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν για οσκαρική ταινία πολλών καρατίων. Και, όπως φαίνεται μετά κι από την προβολή του στο μεγάλο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Τορόντο που διεξάγεται αυτές τις ημέρες στο μακρινό Καναδά, πολύ καλά έκαναν.

Ο Στιβ ΜακΚουίν επιλέγοντας ένα πιο mainstream σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του «Hunger» και «Shame» θέμα, αυτό της δουλείας στον αμερικανικό νότο, κατάφερε να κάνει τους κριτικούς να παραμιλούν κυριολεκτικά μετά την παρουσίαση της ταινίας του, με πρωταγωνιστές τον Τσιγουέτελ Eτζίοφορ, τον Μάικλ Φασμπέντερ, τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, τον Μπραντ Πιτ, τον Πολ Τζιαμάτι, τη Σάρα Πόλσον, τον Πολ Ντέινο και τον Άλφρεντ Γούνταρντ, αλλά και τους πρωταγωνιστές των «Μυθικών πλασμάτων του Νότου» Κουαβανζανέ Γουόλις και Ντουάιτ Χένρι.

Οι κριτικές μιλούν για «την καλύτερη και πιο συναισθηματικά δυνατή κινηματογραφική ιστορία της τελευταίας δεκαετίας» που «σίγουρα θα αποσπάσει το όσκαρ καλύτερης ταινίας», κάνουν συγκρίσεις με την επιτυχία της «Λίστας του Σίντλερ» και πραγματικά έχουμε χρόνια να συναντήσουμε τέτοια απόλυτη σιγουριά για την πορεία των βραβείων ήδη από τις αρχές του Σεπτεμβρίου.

Το έγκυρο Vulture δε φοβάται να μιλήσει με απόλυτους όρους: ««Τελείωσαν τα ψέματα. Yπάρχει άλλη ταινία που να μπορεί να ξεπεράσει το “12 Years of Slave”; Ειλικρινά, όχι! Κανένας άλλος δεν έχει ασχοληθεί έτσι με το θέμα της δουλείας από την εποχή της θρυλικής σειράς «Ρίζες». Πρόκειται για ένα θρίαμβο σε κάθε επίπεδο με την κάμερα του Στιβ ΜακΚουίν να μην κάνει ούτε στραβοπάτημα και κάποιους από τους ηθοποιούς να δίνουν τις ερμηνείες της καριέρας του» γράφει ο Κάιλ Μπιουκάναν με τίτλο «Τορόντο: Ο νικητής της Καλύτερης Ταινίας θα είναι το “12 Years a Slave”».

«Προσωπικά θα στοιχημάτιζα μια ιστορική νίκη στην κατηγορία της σκηνοθεσίας για τον Στιβ ΜακΚουίν (το βραβείο δεν έχει ποτέ απονεμηθεί σε έγχρωμο κινηματογραφιστή). Γιατί ποιος θα ξεπεράσει αυτήν την ταινία; Το “Monuments Men”;» αναρωτιέται ο κριτικός, ενώ το Variety μιλάει για «ταινία βασισμένη στην αληθινή ιστορία ενός ελεύθερου Αφροαμερικανού, του Σόλομον Νόρθαπ, ο οποίος έπεσε θύμα απαγωγής και στερήθηκε την ελευθερία του από το 1841 ως το 1853, σε μια επική καταγραφή μιας άρρηκτης ψυχής που κάνει και τους αγώνες της Σκάρλετ ο’ Χάρα να ωχριούν στη σύγκριση».

Ο ίδιος ο Μπραντ Πιτ φέρεται να δήλωσε μετά την προβολή «ακόμα κι αν δεν καταφέρω να συμμετάσχω ξανά σε ταινία, μετά από αυτό έχω κλείσει. Ήταν ένα πραγματικό προνόμιο».

Εκτός όμως από το θαυμασμό για τις ερμηνείες και τη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ του ΜακΚουίν αίσθηση έχει προκαλέσει και η σκληρότητα του φιλμ: «Ο Φασμπέντερ ως σαδιστής ιδιοκτήτης φυτείας υποβάλλει τους σκλάβους του σε περισσότερα βασανιστήρια από όσα επινόησε η φαντασία του Μελ Γκίμπσον για το Χριστό» γράφει το Playlist, ενώ σχεδόν όλες οι κριτικές βρίθουν αναφορών για τη σκληρότητα πολλών σκηνών και το «γερό στομάχι» που απαιτεί απ’ το θεατή.

Θυμίζουμε ότι ο κεντρικός άξονας περιστρέφεται γύρω από την αληθινή ιστορία του Νόρθαπ, που πουλήθηκε από δουλεμπόρους σε φυτεία του Μισισιπή, βασανίστηκε φρικτά και έγραψε αργότερα τα απομνημονεύματά του, επάνω στα οποία βασίζεται ο ΜακΚουίν.

Περιμένουμε με αγωνία την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας τον Οκτώβριο από την Odeon για να διαπιστώσουμε με τα μάτια μας αν όντως το φετινό όσκαρ καλύτερης ταινίας είναι «ρεζερβέ».