28 Xρόνια Μετά

Στις αρχές των ‘00s όταν οι Ντάνι Μπόιλ και Άλεξ Γκάρλαντ ετοίμαζαν το δυστοπικό τους όραμα, το τέλος του κόσμου ήταν μια φιλολογική συζήτηση, προϊόν προφητειών, άντε και απότοκος πρόσφατης ανησυχίας για τον ιό Υ2Κ, που (υποτίθεται πώς) θα προκαλούσε χάος στα απανταχού υπολογιστικά συστήματα με την αλλαγή χιλιετίας, κάτι που, φυσικά, δεν συνέβη. 23 και ουχί 28 χρόνια μετά, η εικόνα ενός περιπλανώμενου Κίλιαν Μέρφι στο πιο άδειο Λονδίνο που έχεις δει ποτέ δεν παραπέμπει σε σκηνικό φαντασίας. Οργισμένα ζόμπι διαθέτουμε σε πλεόνασμα αλλά (προς το παρόν) τρέχουν μόνο τα δάχτυλά τους στα πληκτρολόγια. Και η στιγμή που το ρολόι του κόσμου θα χτυπήσει μεσάνυχτα δεν αποτελεί μόνο φοβία, αλλά μια απτή πιθανότητα.

Σε αυτό το αποκαλυπτικό πλαίσιο, οι δύο άντρες δεν θα μπορούσαν να κάνουν την ίδια ταινία. Και, υπό μια έννοια, κάνουν την ακριβώς αντίθετη, κάτι που μπορείς να διαπιστώσεις από την όψη της και μόνο. Εκεί που το πρώιμο ψηφιακό βίντεο και η εικονογραφία του «28 Mέρες Μετά» εστιάζαν στην ασχήμια, ενισχύοντας την αίσθηση της δυστοπίας, εδώ το ενισχυμένο i-phone του Άντονι Ντοντ Μαντλ αιχμαλωτίζει ονειρικές εικόνες του φυσικού τοπίου γύρω από το σκωτσέζικο νησί που βρίσκονται οχυρωμένοι οι ήρωες. Ο νιχιλισμός δίνει τη θέση του στην ελπίδα, αυτή που ωθεί τον ανήλικο ήρωα να λάβει απόφαση που «ανεβάζει τα στοιχήματα», κατά τη σοσιομιντιακή φιλμική διάλεκτο. Ο Κουρτζ που καιροφυλακτεί σε αυτή την επικίνδυνη ζούγκλα αποδεικνύεται φιγούρα γεμάτη κατανόηση, συμπόνια και έγνοια για το Άτομο αλλά και για το Σύνολο. Και οι Μπόιλ και Γκάρλαντ, αν και στοχευμένα εμπλουτίζουν τη σημειολογία του έργου με στοιχεία που στον έξω κόσμο πασχίζουν να φέρουν την Αποκάλυψη…τώρα, στέκονται αγαπητικά προς τους φορείς τους, γνωρίζοντας πια έμπρακτα τα έργα (και τα απόνερα) της πόλωσης. Αν το «28 Μέρες Μετά» είναι μια ταινία γεμάτη θάνατο, το «28 Χρόνια Μετά» έρχεται για να υπενθυμίσει ότι κάθε θάνατος μετράει και να υπογραμμίσει τη θέση του με την πιο λυρική σκηνή αποχαιρετισμού που είδαμε στην οθόνη εδώ και πολύ καιρό.

Για εμάς αυτά έχουν περισσότερη σημασία από τις αδυναμίες της ταινίας, που συνοψίζονται στη συνήθη, φλασάτη αισθητική του Μπόιλ, η οποία συχνά υπονομεύει ή εχθρεύεται ακουσίως την ιδέα, στην ανάγκη να συστηθεί και πάλι ένας νεωτερισμός στη μυθολογία των ζόμπι ή στην περιστασιακή μετάφραση της θετικότητας και της ελάφρυνσης του θεάματος σε camp διάθεση. Μπορεί το «28 Χρόνια Μετά» να μην είναι η ταινία που περιμέναμε, είναι όμως η ταινία που χρειαζόμασταν.