75 Μέρες

Ο Μαρκ Ρομέρο είναι ένας σκηνοθέτης που δεν μετράει στο ενεργητικό του πολλές δουλειές, με το «75 Μέρες» να αποτελεί μόλις την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και αν κρίνουμε τόσο από την σκηνοθετική, όσο και από την σεναριακή (του) απόδοση, μάλλον ο Ρομέρο έχει ακόμα να μάθει αρκετά ως προς την σωστή εκμετάλλευση του αφηγηματικού χρόνου και την αποτελεσματική χρήση της ελλειπτικότητας στην πλοκή.

Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που συγκλόνισε την Ισπανία και όχι μόνο, ένα θρίλερ για γερά νεύρα που στα χέρια κάποιου πιο επίδοξου δημιουργού θα αποτελούσε αναμφίβολα ιδανικό, πρώτο υλικό για τη δημιουργία ενός καταιγιστικού και γεμάτου σασπένς, αστυνομικού φιλμ που θα καθήλωνε τον θεατή. Αντ’ αυτού, τούτο το δίωρο αποτέλεσμα μοιάζει ικανό να σε στείλει από μόνο σου και με συνοπτικές διαδικασίες για ύπνο.

Το 1992 τρία κορίτσια στο Αλκάσερ της Ισπανίας, ξεκίνησαν μόνες προκειμένου να μεταβούν σε μια ντισκοτέκ όπου λάμβανε χώρα το σχολικό τους πάρτι. Καθώς δεν είχαν κάποιον να τις πάει, τα κορίτσια έκαναν ωτοστόπ και από εκεί και πέρα τα ίχνη τους χάθηκαν. 75 μέρες μετά βρίσκονται τυχαία τα πρώτα, ουσιαστικά στοιχεία για το τι έχει συμβεί στα κορίτσια. Η μέχρι τότε αντιμετώπιση της υπόθεσης από την αστυνομία, αλλά και ο τρόπος που καλύφθηκε τηλεοπτικά αυτό το τόσο σοκαριστικό γεγονός, θα βρεθούν στον «τοίχο», με τις κατηγορίες για σωρεία λαθών από πλευράς της αστυνομίας να διαδέχονται η μια την άλλη. Τι συνέβη και ποιος πραγματικά έφταιγε για την εξαφάνιση των κοριτσιών;

Εάν έπρεπε να μιλήσουμε με όρους όχι και τόσο κινηματογραφικούς, θα λέγαμε πως η υπόθεση αυτής της ταινίας αποτελούσε ένα, εν δυνάμει, «χρυσωρυχείο», δεδομένου του πόσο αποτελεσματικά θα μπορούσε να στηθεί ένα αστυνομικό δράμα/θρίλερ, υπό την καθοδήγηση, για παράδειγμα, του Ντέιβιντ Φίντσερ (που είναι και επίκαιρος με αφορμή την πρεμιέρα της νέας του ταινίας στο τρέχον φεστιβάλ της Βενετίας) ή κάποιου άλλου μάστορα του σύγχρονου σασπένς. Δυστυχώς, το «75 Μέρες» βρίσκεται πολύ μακριά από το να αποτελέσει ένα θρίλερ αξιώσεων (φευ, ή μιας καλής ταινίας γενικά), εξαιτίας των εμφανέστατων αδυναμιών του Ρομέρο τόσο σε επίπεδο σεναρίου, όσο και σκηνοθεσίας.

Υπάρχει μια χρονική γραμμή που επιχειρείται να ακολουθηθεί εδώ, με την πλοκή να απαιτεί ορισμένα flashbacks προκειμένου να συγκροτηθεί μια κατανοητή, αφηγηματική διαδρομή μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, όμως ο Ρομέρο παρουσιάζει τρομερή αδυναμία σε επίπεδο γραφής, χρησιμοποιώντας την τεχνική της ελλειπτικότητας, όχι όπως θα φανταζόταν με στυλ και αυτοπεποίθηση δηλαδή, αλλά οριακά για να καλύψει τις σεναριακές τρύπες που ο ίδιος δημιούργησε κατά την διαδικασία γραφής του σεναρίου. Σκηνές που δεν συνδέονται μεταξύ τους, χαρακτήρες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται κατά το δοκούν, αλλοπρόσαλλη πρόζα και μηδενική δυναμική, αποτελούν λίγα μόνο από τα πολλαπλά προβλήματα ενός εκ των χειρότερων σεναρίων που έχουμε δει τελευταία σε ταινία. Αναμφίβολα στη πιο προβληματική στιγμή της ταινίας, ο Ρομέρο αφήνει να εννοηθεί πως η ομοφυλοφιλία ενός εκ των κατηγορούμενων, «δικαιολογεί» την δολοφονική του συμπεριφορά, ως μια αναμενόμενα παραβατική κατάσταση και κάθε νοήμονας άνθρωπος με το παραμικρό ψήγμα ενσυναίσθησης θα πρέπει να απορήσει για το τι στο καλό είδε μόλις.

Προφανώς τα κακώς κείμενα δεν σταματούν εδώ. Τόσο η απλοϊκή σκηνοθεσία, όσο και οι ερμηνείες αποτελούν τρομερά «αγκάθια» που περισσότερο αποπροσανατολίζουν τον θεατή, παρά δημιουργούν ένα περιβάλλον προσέλκυσης της προσοχής του στον υποθεσιακό πυρήνα, που μεταξύ μας είναι έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτος. Το υποκριτικό εύρος των πρωταγωνιστών γονέων εκτείνεται από το «ερασιτεχνική παράσταση σε δημοτικό», μέχρι το «υπέρ-δραματοποιημένη τραγωδία στην Επίδαυρο», χωρίς ποτέ να περνάει από το μέσο της απόστασης αυτής, από μια ερμηνεία διακυμάνσεων ας πούμε, ανάλογη των όσων διαδραματίζονται στη μεγάλη οθόνη, με αποτέλεσμα κανένας από το cast να μη γλυτώνει την ανάγκη για εντατικά μαθήματα υποκριτικής και άμεσα κιόλας!

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε πως για μια ταινία παραγωγής του 2020 και διάρκειας δυο ωρών, το «75 Μέρες» μετά θα αποτελούσε μια πραγματική νίκη για τις ελληνικές αίθουσες, μονάχα στην περίπτωση που δεν χρειαζόταν να το δούμε ποτέ.