Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Όττο

Ο μουτζούφλης κύριος Όττο είναι ένας παράξενος άντρας στο λυκόφως της φαινομενικά ασήμαντης ύπαρξής του, γεγονός που τον βάζει σε... αναχωρητικές σκέψεις, μέχρι που απέναντί του έρχεται να μείνει η Μαρισόλ, μια έγκυος Λατίνα με το σύζυγο και τις δύο κόρες τους. Η συναναστροφή μαζί τους ανανεώνει το ενδιαφέρον του για ζωή, εμπλέκοντάς τον σταδιακά στις διαδικασίες της μικροσκοπικής τους κοινότητας.

Ο Γερμανοελβετός σκηνοθέτης Μαρκ Φόρστερ («Ο Χορός των Τεράτων», «Quantum of Solace») καθ' ομολογία του διασκευάζει τον «Κύριο Όβε» του 2015 και όχι το μυθιστόρημα πάνω στο οποίο βασίστηκε ο Χάνες Χολμ, για να φτάσει στη συνέχεια μέχρι τη διπλή υποψηφιότητα στα Όσκαρ και μία από τις μεγαλύτερες «ξενόγλωσσες» επιτυχίες στο αμερικανικό box office. Και προφανώς το πρωτότυπο είναι μια ταινία που του άρεσε πολύ. Τόσο που προσπαθεί να πειράξει όσο το δυνατόν λιγότερα καθώς την προσαρμόζει στην ιδιοσυγκρασία μιας μικρής κοινωνίας, αποκλεισμένης κάπου στις βόρειες πολιτείες των ΗΠΑ.

Ο Όττο του Τομ Χανκς ζει σε μια γειτονιά με τη δική της χαρακτηριστική ρουτίνα και πανομοιότυπα γκρίζα κτίρια. Στις δύο πλευρές ενός στενού δρόμου παρκάρουν επίσης γκρίζα αυτοκίνητα. Στο εσωτερικό των σπιτιών μπαίνει ελάχιστο φως και το όλον μοιάζει με στουντιακό σετ φτιαγμένο να αντανακλά την προσωπικότητα και την ψυχολογία του ήρωα. Οι δορυφορικοί χαρακτήρες προσπαθούν να δώσουν χρώμα κι ο Φόρστερ να αναπαράγει ατόφιο το feeling της πρώτης ταινίας, μια τραγικωμωδία με έμφαση στο πρώτο συνθετικό της λέξης, που η όποια πρωτοτυπία της οφείλεται στα ετερόκλιτα συστατικά της. Γι' αυτό και όσοι έχετε ήδη δει τον «Κύριο Όβε» έχετε ήδη μια πολύ καλή ιδέα για το αν θα σας αρέσει το remake ή όχι.

Κι αν οι γείτονες δίνουν χρώμα, η Μαρισόλ (όνομα και πράμα) φέρνει το φως, που μέχρι πρότινος υπήρχε μόνο στις χαραμάδες που άνοιγαν οι αναμνήσεις απ' το παρελθόν του Όττο. Στη γνωριμία με την μετέπειτα σύζυγό του, σε μια πρώιμη διάγνωση μεγαλοκαρδίας, σε μια σειρά από γεγονότα που φέρνουν στην επιφάνεια το τραύμα. Στα μέτρα του mainstream και του crowdpleasing, o Όττο είναι ένας αποτελεσματικά γραμμένος χαρακτήρας που θέλει να ζήσει τη ζωή με τους δικούς του κανόνες και τους δικούς του όρους, όμως αυτό δεν είναι πλέον δυνατόν. Από τη μεριά του ο Χανκς μοιάζει ο ιδανικός σε αυτή τη φάση της καριέρας του για να τον ενσαρκώσει.

Στις αναμνήσεις του πρωταγωνιστή τον νεαρό Όττο ενσαρκώνει ο γιος του Τομ Χανκς, Τρούμαν

Όσο και να προσπαθεί όμως, ευλαβικά δοσμένος στο ρόλο του, η ερμηνεία αδυνατεί να τρυπήσει την περιρρέουσα μετριότητα που καταπνίγει από νωρίς κάθε καλή πρόθεση. Ο Φόρστερ σκηνοθετεί στον αυτόματο πιλότο και αποκλειστικός προορισμός του είναι το συναίσθημα. Το προσεγγίζει εκβιαστικά, με όλα τα γνωστά, τα οικεία και τα ασφαλή τεχνάσματα μιας ταινίας που θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί και να είχε κάνει σουξέ τη δεκαετία του '90. Αν ένας ή δύο Χανκς δε σας πείθουν, αρκεί να δείτε τα καδραρίσματα και την εναλλαγή των πλάνων ή τον τρόπο που κόβει ο μοντέρ. Εξίσου αναχρονιστική φαίνεται να είναι η άποψη του σεναρίου για τα social media με αποτέλεσμα μερικές απ' τις πιο άβολες στιγμές του φιλμ. Η όλη αναλογία με τα τρένα και μιας ζωής σε ράγες που οδηγούν στο μοιραίο (ένα από τα πιο ωραία στοιχεία της πρώτης ταινίας) έχει περιοριστεί, ίσως και σε ένα βαθμό υποκατασταθεί από ένα επαναλαμβανόμενο σχόλιο για τις απρόσωπες πολυεθνικές, που απειλούν τον τρόπο ζωής της κοινότητας. Αν και οι αμαξοστοιχίες παίζουν κι εδώ το ρόλο τους, το μόνο που μοιάζει να είναι σε ράγες είναι η σκηνοθεσία κι όπου πάει να ξεστρατίσει, όπως στις σκηνές με τα φλας μπακ, επέρχεται ο πλήρης εκτροχιασμός.

Το «Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Όττο» είναι ο ορισμός του προκατασκευασμένου δράματος που ξέρεις ακριβώς πως θα εξελιχθεί. Είναι ένα tearjerker χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, προγραμματισμένο να γαργαλήσει του δακρυγόνους αδένες του πολύ γενικού κοινού, με μία από τις πλέον ανειλικρινείς διατυπώσεις της μοναξιάς και μια διόλου πειστική μεταστροφή στη συντροφικότητα. Εν τέλει η ταινία πάσχει ακριβώς απ' ό,τι και ο ήρωάς της, μια  σοβαρή περίπτωση μεγαλοκαρδίας. Έχει μια παραφουσκωμένη γι' αυτό και δυσλειτουργική καρδιά, αποτέλεσμα της κατά συρροή σκηνοθετικής μετριοπάθειας του δημιουργού της.