Ύποπτος

Διαχρονικά ο όχλος λειτουργούσε σαν δίαυλος (και πρόσχημα) εκτόνωσης των σαδιστικότερων ενστίκτων του ατόμου, έστω και με «ηθικό πλεονέκτημα». Η ανωνυμία και η συλλογικότητα της εκάστοτε επίθεσης αίρουν, θαρρείς, όχι μόνο τον καταλογισμό, αλλά και τον άδικο χαρακτήρα της πράξης στα μάτια κάθε συμμετέχοντα. Ο όχλος βρήκε στα social media ένα ιδανικό εργαλείο για να δράσει ελεύθερα και ανεξέλεγκτα, καθώς ο ψηφιακός χαρακτήρας της δράσης, απενοχοποιεί το «λιντσάρισμα» - αφού είναι «ψηφιακό».  Στα social media βλέπεις το κοινωνικό συμβόλαιο να διαρρηγνύεται ξεδιάντροπα, διαπιστώνεις με θλίψη και οργή ότι η απομάκρυνση από τη φυσική κατάσταση οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη λογοδοσία, στην πιθανή έλευση του κολασμού. Μόνο που όσα συμβαίνουν στον ψηφιακό κόσμο, έχουν άμεσες επιπτώσεις και στον πραγματικό, ειδικά από τη στιγμή που η σχέση ανάμεσά τους δεν είναι πια συναγωνιστική, αλλά συμβιωτική.

Ο σοσιομιντιακός όχλος είναι το τέρας που απειλεί τον ήρωά μας στη νέα θριλερική κινηματογραφική εξόρμηση του Φίλιπ Μπαραντίνι. Ο τελευταίος πριν λίγα χρόνια στο «Σημείο Βρασμού», ένα από τα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων ετών, είχε αντλήσει αγωνία από τις προκλήσεις μιας δύσκολης μέρας σε εστιατόριο υψηλής κουζίνας. Το στοιχείο του θρίλερ εκεί προέκυπτε από την πραγματικότητα, από τον ρεαλισμό – σε προβολή της ταινίας ο σεφ Δημήτρης Σκαρμούτσος είχε δηλώσει ότι είδε στην οθόνη ταυτόχρονα την καθημερινότητά του, αλλά και τον χειρότερο εφιάλτη του. Και στον «Ύποπτο» ο ήρωας μας, εγκλωβισμένος στο πατρικό του, βλέπει τη ζωή του να γίνεται κόλαση, όταν χρήστες των social media τον στοχοποιούν ως υπεύθυνο αιματηρής βομβιστικής επίθεσης στο Λονδίνο. Ο Μπαραντίνι δεν παίζει με την αμφιβολία, γνωρίζουμε εξαρχής ότι ο Χάρι δεν ευθύνεται για το τρομοκρατικό χτύπημα, θέλει να μας κρατήσει καθηλωμένους στην άκρη του καθίσματος αξιοποιώντας μια (δυστυχώς) καθημερινή σοσιομιντιακή πρακτική.

Στη συνέχεια κινείται σε πιο συμβατικά και τεχνητά θριλερικά μονοπάτια, πλήττοντας τον αντίκτυπο του εγχειρήματος – εκτιμάς τη διαχείριση του σασπένς κατά την μακροσκελή σκηνή της εισβολής, παρατηρείς και πάλι μια σχετική απουσία της αίσθησης του μέτρου, εδώ πιο έντονα, λόγω εμφανούς φύρας στην ποιότητα του σεναρίου, που πάντως δεν υπογράφει ο ίδιος. Κατά το μέρος που η σοσιομιντιακή πραγματικότητα παραμένει σημείο αναφοράς του έργου, ο «Ύποπτος» χτυπά υψηλά επίπεδα αγωνίας και τρόμου – και μιας αυτοκριτικής, ελπίζεις, έστω κι αν κρατήσει για 3 posts και 2 reels.