Το Τελευταίο Ατού

Μέχρι τα τέλη του ΄40, όπου ο Μπίλι Γουάιλντερ οδηγούσε ακάθεκτος μια άκρως επιτυχή καλλιτεχνική και εισπρακτική πορεία, κανείς από τους αναρίθμητους υποστηρικτές του δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει ότι θα ερχόταν σύντομα η στιγμή που το ευρύ κοινό θα στρεφόταν ενάντια στον αγαπημένο του auteur. Να, όμως, που με το ξημέρωμα της δεκαετίας του '50, κάτι τέτοιο συνέβη. 

Την ώρα που η «Λεωφόρος της Δύσης» κέρδιζε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, ο Γουάιλντερ ανακοίνωνε στη συνεργάτιδα εταιρεία του, Paramount, ότι διέλυε οριστικά τη χρυσοφόρο συνύπαρξή του με τον πιστό του σεναριογράφο, Τσαρλς Μπράκετ. Έναν χρόνο μετά, το 1951, αποπειράθηκε με το «Ace In The Hole» να υπογράψει τη θαρραλέα δήλωση ανεξαρτησίας του, όπως αυτή καθρεφτιζόταν ωστόσο επάνω σε ένα βλοσυρό είδωλο της μεταπολεμικής Αμερικής.

Ο Γουάιλντερ δαχτυλοδείχνει προφητικά μια ανελέητη κοινωνία, δέσμια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που τρέφεται από την ακόρεστη πείνα για θέαμα και για τη δυστυχία των άλλων

Στο αδυσώπητο αυτό φιλμ ένας αδίστακτος δημοσιογράφος αναγορεύει ένα επαρχιακό εργατικό ατύχημα σε περιζήτητο αξιοπερίεργο και θέμα ολόκληρης της χώρας. Καθώς ένας άνθρωπος παγιδεύεται σε μια σπηλιά, και πλήθος κόσμου συρρέει από παντού για να παρακολουθήσει τις προσπάθειες διάσωσης που θα βάλουν τέλος στην τραγωδία του, ο Γουάιλντερ δαχτυλοδείχνει προφητικά μια ανελέητη κοινωνία, δέσμια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που τρέφεται από την ακόρεστη πείνα για θέαμα, για το ατομικό όφελος και για τη δυστυχία των άλλων. 

Χτισμένο όλο γύρω από το αμοραλιστικό κτήνος που εκπροσωπεί ο δημοσιογράφος τον οποίο υποδύεται ο Κερκ Ντάγκλας και την έτοιμη να ξεπουλήσει τα πάντα σύζυγο του θύματος, το φιλμ παίρνει εκπληκτικά ρίσκα ζητώντας από το κοινό να ακολουθήσει την ιστορία δυο αντιπαθέστατων και δίχως το παραμικρό λυτρωτικό άλλοθι ηρώων, οι οποίοι ηγούνται μιας ξέφρενης παρέλασης κυνισμού και πλήρους ηθικής έκπτωσης.

Μηδενιστική, απαισιόδοξη και χωρίς να προσφέρει κανένα ανακουφιστικό φινάλε για τον θεατή της, η ταινία μοιάζει σχεδόν αδιανόητο το ότι πραγματοποιήθηκε με τις ευλογίες μεγάλου στούντιο της εποχής. Η αποτυχία της, από την άλλη, έμοιαζε προδιαγεγραμμένη. Το «Ace In The Hole» αποσύρθηκε γοργά από τις αίθουσες, κυκλοφόρησε ξανά μετονομασμένο σε «The Big Carnival» αλλά έτυχε γρήγορου εισπρακτικού θανάτου. Παντελώς παραμελημένο, χρειάστηκε δεκαετίες για να εκτιμηθεί. Απαρηγόρητος στο μεταξύ ο δημιουργός του, ξόδεψε τα υπόλοιπα χρόνια της δεκαετίας του '50 εκ του ασφαλούς: διασκευάζοντας πετυχημένα θεατρικά έργα του Μπρόντγουεϊ για τη μεγάλη οθόνη.