Μετά

Το κινηματογραφικό «After» βασίζεται στο πρώτο από τα μέχρι στιγμής πέντε βιβλία της ομώνυμης σειράς-φαινόμενο της Άννα Τοντ, γεγονός που θα πρέπει να μας προϊδεάζει για αρκετές κινηματογραφικές συνέχειες εφόσον το όλο εγχείρημα «περπατήσει» στα ταμεία. Κεντρικό πρόσωπο αυτού του εμπορικά υπερφιλόδοξου ρομαντικού δράματος που σκηνοθετεί η πρωτοεμφανιζόμενη Τζένι Κέιτζ είναι μια ψαρωμένη πρωτοετής και θέμα ο έρωτάς της με έναν «ζόρικο» συμφοιτητή της που σε φιζίκ είναι κάτι ανάμεσα στον ήρωα του «Twilight» και τον κύριο Γκρέι πριν γίνει κύριος.

Στον πρώτο μεγάλο ρόλο της καριέρας της η Τζοζεφίν Λάνγκφορντ υποδύεται την Τέσα, μια 18χρονη που μπαίνει μαγκωμένη στην πανεπιστημιακή ζωή αφήνοντας πίσω μια υπερπροστατευτική μητέρα (Σέλμα Μπλερ) και την πλατωνική σχέση της με ένα λυκειόπαιδο που περισσότερο περνάει για αδερφός της παρά για γκόμενος. Αναμενόμενα, τα μεγάλα καρδιοχτύπια (και άρα δράματα) ξεκινούν όταν γνωρίσει τον Χάρντεν (στο ρόλο ο ανηψιός των Ρέιφ και Τζόζεφ Φάινς, Χίρο Φάινς Τίφιν). Πρόκειται για τον Βρετανό γιο του πρύτανη (Πίτερ Γκάλαχερ) που ανήκει στην κουλ παρέα και που ξέρει να παίζει καλά το παιχνίδι της σαγήνης. Το πάθος που μοιράζεται με την Τέσα για την κλασική λογοτεχνία θα αναλάβει να παρακάμψει την αρχική μεταξύ τους κόντρα, μόνο που η συνέχεια - όπως σε κάθε ιστορία αγάπης που σέβεται τον εαυτό της - δε μπορεί παρά να κρύβει εμπόδια. Στην περίπτωση της Τέσα και του Χάρντεν, αυτό είναι ένα μυστικό του τελευταίου.

Μία εύπεπτη αισθηματική ιστορία με μόνη φιλοδοξία να κεφαλαιοποιήσει ένα νέο εκδοτικό φαινόμενο, για όσο αυτό παραμένει «καυτό»

Αναμενόμενα σοφτ ως θέαμα, το «After» ακολουθεί ευλαβικά τη χολιγουντιανή συνταγή του ανάλαφρου ρομαντικού δράματος που απευθύνεται στο νεανικό γυναικείο κοινό. Από τη ανθρωπογεωγραφία που τυπικά συναντάμε σε ένα κινηματογραφικό κολέγιο ο μόνος που λείπει εδώ είναι ο comic relief χαρακτήρας, η όλη διαδρομή του ρομάντζου είναι αυτή που προβλέπεται (ειδικά για μια ταινία που ξεκινά με την ηρωίδα να μας προεξοφλεί ότι άλλαξε η ζωή της «Μετά» τον Χάρντεν), εξίσου αναμενόμενα είναι και τα διλήμματα της Τέσα, η σκηνοθετική ματιά της Κέιτζ στοχεύει στα γνωστά αγγίγματα και βλέμματα δίχως ποτέ να ξεφεύγει από τον κόφτη της PG-13 καταλληλότητας, ενώ το γεμάτο από γλυκερή ποπ soundtrack επιστρατεύεται ως ιντερλούδιο με ψυχαναγκαστική επαναληπτικότητα.

Η υπερβολική χρήση μουσικής μεταξύ των σκηνών είναι ένα στοιχείο που ενδεχομένως να ξενίσει ακόμα και τις πιο σκληροπυρηνικές φαν του είδους. Όμως και πάλι, το «After» είναι ένα προϊόν που έρχεται με τα χαρτιά του εξαρχής ανοιχτά, αφού δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια εύπεπτη αισθηματική ιστορία με μόνη φιλοδοξία να κεφαλαιοποιήσει ένα νέο εκδοτικό φαινόμενο, για όσο αυτό παραμένει «καυτό».