Alien: Romulus

Όταν κυκλοφόρησε το «Άλιεν, ο Επιβάτης του Διαστήματος» το 1979, δεν έμοιαζε με το σινεμά αναφοράς της εποχής του. Η επιστημονική φαντασία τότε είχε φανταχτερά χρώματα, τα διαστημόπλοια ήταν λουσμένα στο φως και καλογυαλισμένα, πρωτοστατούσαν η εξερεύνηση, η ελπίδα, η ανακάλυψη νέων κόσμων. Αντίθετα, οι διάδρομοι του Νοστρόμο είναι γεμάτοι υγρασία και κατασκότεινοι. Κι εκείνα που φωλιάζουν στο εσωτερικό της ταινίας είναι ο εγκλεισμός, η απομόνωση, η απόγνωση και η μάχη για την επιβίωση. Η εξωγήινη απειλή δε, δεν θύμιζε τίποτε από όσα είχαμε δει στη μεγάλη οθόνη ως τότε, πηγές έμπνευσής της ήταν η λογοτεχνία, η ζωγραφική του Φράνσις Μπέικον και, βασικά, η μακάβρια φαντασία των Γκίγκερ και Ο’ Μπάνον. Και το στοιχείο της έκπληξης ήταν πανταχού παρόν, πραγματικά δεν ήξερες τι να περιμένεις στην επόμενη σκηνή.

Οι ταινίες που ακολούθησαν, με όσα προβλήματα μπορεί να είχε η καθεμιά τους, διατήρησαν αυτό το στοιχείο της έκπληξης. Καμία δεν έμοιαζε με την προηγούμενη και καθεμία προσπαθούσε να μιλήσει (και) για κάτι διαφορετικό, από τη μητρότητα ως δυνατότερη (και καταστροφικότερη) δύναμη εντός του αχανούς σύμπαντος, μέχρι τη θρησκοληψία και την αναζήτηση της τελειότητας.

Το «Αlien: Romulus», από την άλλη, μοιάζει πολύ με ταινίες της εποχής του. Είναι ακόμα ένα από εκείνα τα επονομαζόμενα legacy sequels, που χρησιμοποιούν ως πατρόν την πρώτη ταινία και στόχο έχουν να ευχαριστήσουν τον φαν, κινούμενα σε οικείο, αγαπημένο έδαφος και φορτωμένα με απανωτά κλεισίματα του ματιού. Είναι, επίσης, η πρώτη ταινία της σειράς που χρησιμοποιεί ευρήματα από όλες τις προηγούμενες και, πρακτικά, δεν μιλάει για απολύτως τίποτα. Όσο για το στοιχείο της έκπληξης, αυτό εξαντλείται στο ποια θα είναι αυτά τα στοιχεία – η πρώτη πραγματικά δική της ιδέα έρχεται μόλις λίγο πριν το φινάλε.

Θα μας πείτε, από μια πλευρά κι αυτό την διαφοροποιεί από τις προηγούμενες και την κάνει ένα κομμάτι της κινηματογραφικής εποχής της - και μόνο. Κι εδώ που τα λέμε, για κάποιον που στα «Άλιεν» βλέπει μόνο εξωγήινους που «δεν ξέρεις αν θέλουν να σε σκοτώσουν ή να σε πηδήξουν» και καλοφτιαγμένα, «κατοικήσιμα» διαστημόπλοια, μια χαρά κάνει τη δουλειά. Έχει ατμόσφαιρα, παίρνει τον χρόνο της μέχρι να εξαπολύσει τις (επαναλαμβάνουμε, οικείες) τρομάρες της, έχει και να επιδείξει και μια πολύ καλή ερμηνεία, εκείνη του Ντέιβιντ Τζόνσον –τον είδαμε στο γλυκύτατο «Rye Lane»- που καλείται να αλλάξει ερμηνευτική ρότα αρκετές φορές μέσα στο έργο. Στα multiplex οι θεατές θα περάσουν ωραία, η μερίδα των φαν που θέλει απλώς να ξαναβλέπει την ίδια ταινία με μικρές παραλλαγές θα μείνει ευχαριστημένη κι ο Φέντε Άλβαρες αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από «κάφρος», ακόμα κι αν αυτό είναι απλώς ένας καλός επαγγελματίας που μπορεί να φτιάξει ένα ομοιογενές κολάζ από παλιότερα κεφάλαια μιας κινηματογραφικής σειράς. Και στα κιτάπια μας όλα αυτά είναι καλοδεχούμενα και κάνουν το πρόσημο θετικό. Τώρα, αν περιμένατε θέαμα με φιλοδοξίες πέραν της εξυπηρέτησης του κινηματογραφικού είδους, μπορείτε να ανατρέξετε σε οποιαδήποτε προηγούμενη ταινία.

Υ.Γ. Προφανώς όχι στο «Alien vs Predator», το μόνο «Alien vs Predator» που αναγνωρίζουμε είναι εκείνο το arcade που μας έτρωγε τα πεντηντάρικα.