Όλα για τη Μητέρα μου

Έχοντας το χάρισμα να μοιράζει αξιοπρέπεια και θαυμαστή υπόσταση σε όλους του τους χαρακτήρες, ο Αλμοδόβαρ μπορεί να καυχιέται ότι, αν και αυτοδίδακτος, έπλασε καθ’ όλη την διάρκεια της καριέρας του έναν σκηνοθετικό παιάνα στις γυναίκες όλου του κόσμου. Ελάχιστα μόλις βήματα πριν αποχαιρετήσει είκοσι χρόνια φιλμογραφίας, το 1999, συγκέντρωσε γύρω του τα αγαπημένα του πλάσματα για να τα λατρέψει ξανά με τον φακό του και να τους χαρίζει ισάξιο δικαίωμα στο χαμόγελο και στο δάκρυ.

Με το «Όλα για τη Μητέρα μου», το αριστούργημα της μέχρι τώρα κινηματογραφικής του πορείας,  ο Αλμοδόβαρ ακολουθεί κυκλικές διαδρομές για να αφηγηθεί μια διαφορετική ιστορία αγάπης. Είναι η βιβλική προτροπή του «αγάπα τον πλησίον σου» που συσπειρώνει όλους τους χαρακτήρες του φιλμ γύρω από την ανάγκη επαφής, συμφιλίωσης και συναδέλφωσης. Είναι η αγάπη με την οποία η Μανουέλα αγκαλιάζει το βρέφος της νεκρής Ρόζα. Αυτή η αγάπη που οπλίζει την Ούμα με υπομονή απέναντι στη σκληρή, μεταλλική καρδιά της Νίνα και φτιάχνει οικογένειες, όπως αυτή των τριών γυναικών και του μωρού. Η ίδια αγάπη που στο τέλος οδηγεί στη συγχώρεση και τη λύτρωση.

Με τρομερή γενναιοδωρία και με βάση ένα σενάριο που επινοεί αλλεπάλληλα εξωφρενικές συγκυρίες, τις οποίες αμέσως μετά προσγειώνει αιφνίδια και εξανθρωπίζει, το «Όλα για τη Μητέρα μου» κλείνει ολόκληρη σχεδόν τη ζωή σε εκατό αξέχαστα συγκινησιακά λεπτά: τις παράξενες συγκυρίες και συμπτώσεις που στερούν διαρκώς την ευτυχία, τον θάνατο ως θλιβερή βεβαιότητα, τη φιλία ως μοναδική ανακούφιση και πάνω απ’ όλα την αγάπη ως ζωογόνο δύναμη σ’ έναν κόσμο γεμάτο από τις τραγωδίες του ανθρώπινου είδους, ο οποίος δεν έχει άλλη επιλογή από το να εξαρτάται πάντοτε «από την καλοσύνη των ξένων».