Ασθενοφόρο

Στη δεκαετία των ‘00s o Mάικλ Μπέι, o οποίος ποτέ δεν φημιζόταν για τη μεγάλη διάρκεια των πλάνων του, θα υιοθετήσει μια αισθητική που το σινεμά του ακολουθεί πιστά από τότε. Για να αποδώσει το χάος και την ένταση της δράσης, κινηματογραφεί τις σχετικές σκηνές νευρικά, μεταχειριζόμενος ό,τι τρικ μπορείτε να φανταστείτε και με πολλές κάμερες. Στη συνέχεια παραγγέλνει στον μοντέρ του να πάρει το υλικό που έχει γυρίσει, να το τεμαχίσει σε πλάνα δευτερολέπτου και να τα μοντάρει με την ελάχιστη δυνατή συνοχή μεταξύ τους, έτσι ώστε ο θεατής να πυροβολείται διαρκώς από εικόνες και να νιώθει ότι βρίσκεται στο πεδίο της μάχης και βάλλεται από παντού. Υπό μια έννοια βρήκε έναν τρόπο να «μεταφράσει» κινηματογραφικά την αισθητική των first person shooter βιντεοπαιχνιδιών, αντί όμως να έχει ένα σταθερό πλάνο όπου εμφανίζονται διαρκώς πλάσματα κατά μήκος και πλάτος του κάδρου, πετυχαίνει το ίδιο αποτέλεσμα μέσω της γρήγορης εναλλαγής πλάνων, που εμφανίζονται εξίσου επιθετικά, εξίσου συχνά και εξίσου τυχαία με τα πλάσματα στα σχετικά παιχνίδια.

Ο Μπέι βρήκε έναν τρόπο να «μεταφράσει» κινηματογραφικά την αισθητική των first person shooter βιντεοπαιχνιδιών

Το αποτέλεσμα είναι η δράση των ταινιών του, εκτός από ανόητη, να γίνεται κι ακατανόητη. Ακόμα κι αν είχες τη δυνατότητα να κάνεις pause κάθε δευτερόλεπτο, θα δυσκολευόσουν να κατανοήσεις τη γεωγραφία της δράσης  ή να διακρίνεις τη χορογραφία της, πολύ απλά επειδή δεν υπάρχει. Στην ταινία υπάρχουν σκηνές απείρου κάλλους (και χαβαλέ), όπως μια χειρουργική επέμβαση σε ασθενοφόρο εν κινήσει ή μια μονομαχία με γροθιές μεταξύ οδηγού και συνοδηγού σε – σωστά μαντέψατε- ασθενοφόρο εν κινήσει. Έτσι, όμως, όπως είναι όλα σκηνοθετημένα και μονταρισμένα, ο Μπέι δεν σε αφήνει να το χαρείς. Όπως δεν σε αφήνει να χαρείς και τον πρωταγωνιστή του, αν είσαι φαν του.

Κάτι συνέβη στον Τζέικ Τζίλενχαλ από τον «Νυχτερινό Ανταποκριτή» και έπειτα. Οι ερμηνείες του έχουν γίνει πιο εξωστρεφείς, πιο ενεργητικές, για να το πούμε κομψά. Ειδικά τα τελευταία χρόνια φαίνεται να παίρνει παράδειγμα από τον Νίκολας Κέιτζ και να εμφανίζεται σε παραγωγές χαμηλοτάβανης καλλιτεχνικής στοχοθεσίας μεν, που θα του δώσουν όμως τη δυνατότητα να δοκιμάσει πράγματα, να επιδιώξει αναπάντεχα ερμηνευτικά οξυκόρυφα, να κοντράρει τον Πατσίνο των ‘90s σε εκρηκτικότητα. Όντως, στο «Ασθενοφόρο» φοβάσαι ότι θα εκραγεί το κεφάλι του. Υπάρχουν πολλές στιγμές του πρόσφορες να συνδράμουν δυναμικά στην κουλτούρα των memes, καλή τύχη, όμως, σε όποιον καταφέρει να αποσπάσει έστω κι ένα meme από την ταινία, τόσο παροξυσμικά που είναι μονταρισμένη. Θα μου πείτε, είναι αυτό επιχείρημα σοβαρής κριτικής; Μάλλον όχι, αλλά, προς υπεράσπιση του υπογράφοντος, ο Μπέι το άρχισε πρώτος.