Αmerican Carnage

Μια ειρωνική εισαγωγή εν είδει PSA μας εισαγάγει στο όραμα ενός φασίστα Κυβερνήτη, που μια ήσυχη εσπέρα εφαρμόζει έναν απροκάλυπτα ρατσιστικό νόμο μηδαμινής ανοχής απέναντι στους Μεξικάνους που ζουν παράνομα στην πολιτεία του. Κάπως έτσι ο νεαρός Τζέι Πι που δουλεύει διπλοβάρδιες σε ένα φαστφουντάδικο καταλήγει φυλακισμένος από ένα πρόγραμμα αποκατάστασης σε ένα άσυλο ηλικιωμένων με προχωρημένη άνοια (ή και παράνοια).

Τα όσα δεινά και ζοφερά τελούνται εκεί αποκαλύπτουν κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα απλό σχέδιο εξόντωσης και καλό θα είναι να έμεναν για πάντα στο δύσμοιρο σκληρό δίσκο που του 'λαχε να φιλοξενήσει το μάστερ της ταινίας. Αφού όμως, χάρη στη βοήθεια κάποιων ανεγκέφαλων που εντόπισαν ένα «δημιουργικό» κενό στο κοινό 16-25 του λάτιν πληθυσμού των ΗΠΑ, αυτό το ανοσιούργημα δραπέτευσε από τη ανυπαρξία που του πρέπει... τι να κάνουμε, θα το πιούμε κι αυτό το κρύο ποτήρι σεναριακού τσερλιού και αταλαντοσύνης.

Επειδή δεν υπάρχει τρόπος να το πιάσεις και να μη λερωθείς, ας προσπεράσουμε το ότι τίποτα απ' όσα συμβαίνουν δεν βγάζει νόημα κι ας σταθούμε λίγο στην πολιτική αλληγορία που ξεκινάει από τον τίτλο - μια φράση που προέρχεται απ' το λόγο της ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ. Στην ταινία το κακό έχει πολλά πρόσωπα, που καταφέρνουν να ιεραρχούνται στον κοινό στόχο της -απλοϊκά αν το θέσουμε- εθνοκάθαρσης. Φυσικά τα είδαμε να συμβαίνουν και χωρίς τη θυματοποίηση της μεξικανικής κοινότητας, φυσικά όλοι είναι ευάλωτοι απέναντι στο ρατσισμό και τη μισσαλοδοξία, φυσικά καθένας έχει δικαίωμα να λέει ό,τι και να απευθύνεται σε όποιον θέλει. Αρκεί να έχει συναίσθηση της ευθύνης του λόγου και των πράξεων του, ειδικά όταν δεν καταλαβαίνει πως μπορεί μέσα στην ανοησία του να γίνει το αντεπιχείρημα της ίδιας του της θέσης. Όχι η ταινία δεν προτάσσει επιχειρήματα, πως θα μπορούσε άλλωστε, απλά προσπαθώντας μέσα στην ηλιθιότητά της να καταδείξει από θέση άμυνας το ότι είναι επικίνδυνο να κυκλοφορείς ως μη καυκάσιος στη σύγχρονη Αμερική, εν τέλει λειτουργεί μόνο όταν παίζει σαν το υγρό όνειρο ενός σαδιστή φασίστα. (Όχι επίσης πως μια μέρα δεν θα γίνει προφητική, έχουμε δει τι συμβαίνει και σε ελαφρώς πιο ευνομούμενες πολιτείες με τάγματα εφόδου, με «ταγματάρχες» στη Βουλή και πάει λέγοντας.)

Ξύνοντας λοιπόν τις μπουρμπουλήθρες από τον αφρό που σκάει απαλά στο χείλος της μπανιέρας του όσο στις ΗΠΑ μαίνεται ανεξέλεγκτη η κοινωνικοπολιτική τρικυμία, ένας ανεκδιήγητος σκηνοθέτης καταφέρνει να επαναλαμβάνεται χωρίς τσίπα σε μία ταινία που ξεκινάει από μια βραδιά σε ένα μπεργκεράδικο και καταλήγει σε μια συνωμοσία με κάτι σαν νεκροζώντανους, φριχτά πειράματα, ναζιστικές παπαρολογίες για την καθαρότητα και την προστασία του ενδιαιτήματος και γενικά ότι το έπαιρνε να ξεπατικώσει από το «Τρέξε!». Ανακυκλώνοντας άναρθρα φράσεις απ' τον τσελεμεντέ του τρόμου, φέρνει στην οθόνη ένα τέρας, έναν πραγματικό Φρανκενστάιν που δεν συγκρίνεται ούτε κατά διάνοια με τα παρεξηγημένα «ζόμπι» του «American Carnage». Ένα αφόρητο κράμα νεανικής κωμωδίας, ταινίας φρίκης και αποπροσανατολισμένου κοινωνικού προβληματισμού, που εν τέλει δεν είναι τίποτα απ' όλ' αυτά και το μόνο που κάνει επιτυχημένα είναι να προκαλεί διαρκώς την υπομονή και του πιο καλοπροαίρετου των θεατών.