Ανατομία ενός Εγκλήματος

Ένας αφιλόδοξος δικηγόρος περασμένης αίγλης, που προτιμά να ψαρεύει, να παίζει πιάνο και να κάνει παρέα με τον αλκοολικό συνάδελφό του, αναλαμβάνει την υπόθεση της δολοφονίας ενός άντρα από έναν αξιωματικό του αμερικανικού στρατού. Μοναδικό ελαφρυντικό του τελευταίου η εν βρασμώ πράξη, αφού ο άντρας είχε βιάσει την σύζυγό του. 

Μιλώντας για την «Ανατομία ενός Εγκλήματος» βρίσκεσαι ενώπιον ενός εκ των κορυφαίων δικαστικών δραμάτων, αν όχι του κορυφαίου. Βέβαια αυτό δεν ορίζει καλά και σώνει και το μελλοντικό status μιας ταινίας. Κάθε κοινό χρειάζεται να πειστεί, για να μην πούμε και για ένα ειδικό κοινό στην συνείδηση του οποίου οι δάφνες του παρελθόντος αποτελούν επιβαρυντικό στοιχείο. Ωστόσο η δημιουργία του Όττο Πρέμινγκερ, ως σήμερα τουλάχιστον, έχει κερδίσει το στοίχημα των 65 χρόνων που μας χωρίζουν από την γέννησή της. 

Η λεπτομερής, ακανθώδης (σήμερα ακόμα περισσότερο!) υπόθεση, το θέμα του βιασμού, η αναλυτική, μεθοδική παρουσίαση της διαδικασίας, η χαρακτηρολογία, η αμετακίνητη ανθρωπιστική πυξίδα, είναι όλα τους σε κατασκευαστική τελειότητα. Και μετά αρχίζει η απόλαυση. Οι νεκροί χρόνοι, αυτός ο έξοχος κεντρικός χαρακτήρας του Τζίμι Στιούαρτ, ο δαίδαλος μιας υπεράσπισης, το καταπληκτικό jazz score των Ντιουκ Έλινγκτον και Μπίλι Στρέιχορν. Η ευεξία του καλορυθμισμένου έργου που ξέρει άριστα το σεναριακό του μέγεθος, την ποιότητα των ερμηνειών του, το πού πατά και προς τα πού κατευθύνεται. 

Επτά οσκαρικές υποψηφιότητες, Γκράμι για το σάουντρακ, βραβείο ερμηνείας ο Στιούαρτ στην Βενετία, δεν αποτελούν παρά τιμητικές υπομνήσεις μιας αβίαστης κινηματογραφικής απόλαυσης, μιας κερδισμένης στον χρόνο κλασικότητας.