Αντίο Φίλε

Μισός και κάτι αιώνας είναι πάρα πολύς καιρός για μια εποχή αλλά και για μια καταδικασμένη στις μόδες των καιρών της τέχνη. Το «Αντίο Φίλε» είναι για μερικούς από μας ίσως όχι ιστορικό αλλά αιτιολογημένα νοσταλγικό σινεμά που δεν σε κοροϊδεύει, που σκαρώνει με μεγάλη μαστοριά μια εκτεταμένη σεκάνς αιώνιου σινεμά και σου κλείνει με διακριτική μαγκιά το μάτι πως πρεσβεύει αειθαλείς σημασίες που σήμερα (στο σινεμά και γενικώς) είναι θαμμένες κάτω από τόνους ορθότητας και σοσιομιντιακής ασυδοσίας.

Τρεις σκηνές: Η μία, για την οποία δικαίως μπορεί να επαίρεται το φιλμ του Ερμάν, είναι η σκηνή της «κλοπής». Δυο άντρες, ένα μοντέρνο κτίριο, ένα χρηματοκιβώτιο και 10.000 συνδυασμοί. Το σενάριο δεν πολυπαιδεύεται με πραγματολογίες και αχρείαστους ρεαλισμούς. Κλειστό – αλλά όχι φοβικό, με Ντελόν και Μπρόνσον γιατί ν’ ανησυχήσεις; - εστιασμένο, μονταρισμένο με ακρίβεια αλλά και μοντερνιστικές «ελλείψεις», εξελίσσεται με υπομονή και ωρολογιακό τρόπο γεμίζοντάς σε σινεμά και σασπένς για την έκβαση της «ληστείας» και το μετά της.

Τα δύο yeah του φινάλε, είναι οι υπογραφές στο χαρτί μιας σχέσης που δεν τρόμαξε ποτέ, που δεν θα πληγωθεί από τον χρόνο

Δεύτερη η σκηνή-τοτέμ, του Μπρόνσον που ρίχνει κέρματα σε γεμάτα ποτήρια χωρίς να χύνει το περιεχόμενο. Και τίποτα να μη σημαίνει (που έτσι θα σου πουν) μία που την βλέπεις, μία που δεν θα την ξεχάσεις ποτέ. Σημαίνει κιόλας. Πως το παιχνίδι είναι κάποτε παιχνίδι με τη φωτιά, πως κάποια στιγμή την Φυσική (δηλαδή τη ζωή) δεν την κερδίζεις και τότε θα διακριθούν οι άντρες από τ’ αγόρια.

Τέλος, η σκηνή του φινάλε, που χτίζεται ουσιαστικά από την πρώτη τους συνάντηση, δύο ανδρών μετά τον πόλεμο στην Αλγερία, δύο πορειών που από κάπου ξεκίνησαν (δεν μαθαίνουμε ποτέ), συνέκλιναν και μετά θα πορευτούν ξανά σε δικές τους τροχιές. Θα έχει μείνει η φιλία. (Αν θέλεις να είσαι εξόφθαλμα φροϋδικός όχι μόνο, κάμποση διάρκεια με ημίγυμνα σώματα, μπουνίδια κι ένα τσιγάρο στο φινάλε θα σου δώσουν τροφή να ταΐσεις την θεωρία…). Όμως η ουσία είναι μία, η φιλία. Τα δύο yeah του φινάλε, είναι οι υπογραφές στο χαρτί μιας σχέσης που δεν τρόμαξε ποτέ, που δεν θα πληγωθεί από τον χρόνο, δεν θα τρωθεί από την Φυσική που λέγαμε πιο πάνω.

Το «Αντίο Φίλε», μ’ αυτόν τον φοβερά μελαγχολικό τίτλο, είναι φυσικά μια υπογείως μελαγχολική ταινία, αλλά μόνο για σένα που ενδίδεις σ’ αυτά, που με αγορίστικο πείσμα νοσταλγείς και το σινεμά που την χώρεσε. Από εκεί και πέρα είναι επιβεβαιωτική, όλο καλή καρδιά και (σήμερα αγρίως βαλλόμενο) machismo ανθρώπων που ενώνονται με δεσμούς ακατάλυτους, που δεν μιλάνε πολύ αλλά εννοούν ό,τι χρειάζεται.

Αρκεί.