Αργκάιλ

Πιστός στο είδος που τόσο αγαπά, ο Μάθιου Βον του «Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία» franchise, επιστρέφει και πάλι σε γνώριμα, πρακτορικά μονοπάτια, αυτήν τη φορά δίνοντας τη δική του εκδοχή στο – πολύ της μόδας – μέτα σύμπαν της αυτοαναφορικότητας, που τώρα φαίνεται να «χτυπά» και τον κινηματογράφο του espionage, ομολογουμένως δίχως δυσάρεστα αποτελέσματα.

Η Έλι Κόνγουεϊ (Χάουαρντ) είναι μια μοναχική συγγραφέας που όταν δεν γράφει για τις περιπέτειες του Άργκαϊλ, του φανταστικού και πολύ διάσημου πρωταγωνιστή των βιβλίων της, ασχολείται με τον γάτο της τον Άλφι. Σύντομα η ήσυχη ζωή της δίπλα στη λίμνη θα αλλάξει δια παντός, με την ίδια να βρίσκεται ξαφνικά στο στόχαστρο μιας εξαιρετικά θανατηφόρας Υπηρεσίας που έχει βάλει σκοπό τον εντοπισμό και την εξόντωση της Έλι, η οποία δίχως να το γνωρίζει, περιγράφει λεπτομερέστατα κάθε κίνηση και δράση των εν λόγω κακοποιών στα μυθιστορήματά της! Όταν ένας άγνωστος ονόματι Έινταν (Ρόκγουελ) προσπαθήσει να τη σώσει, θα συνειδητοποιήσει για πρώτη φορά πως οι ιστορίες των βιβλίων της έχουν πλέον μεταπηδήσει από το χαρτί στην πραγματικότητα. Που είναι ένας Άργκαϊλ όταν τον έχεις ανάγκη;

Ο Βον σκηνοθετεί εδώ ένα κωμικό υπερθέαμα, θέτοντας σε δοκιμασία όλα τα κλασικά και κάποιες φορές στερεοτυπικά tropes του κατασκοπικού είδους, κατασκευάζοντας ένα σύμπαν το ίδιο εξωφρενικό, όσο και αληθινά πιστευτό, γεμάτο απρόσμενες εξελίξεις και υποθεσιακά twists. Μπορεί από ένα σημείο και μετά οι ανατροπές να μοιάζουν κάπως τυποποιημένες και μάλλον υπερβολικές, όμως το Άργκαϊλ είναι μια ταινία υπερβολής, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψεις ένα φιλμ που ξεκινάει με το πιο cheesy χορευτικό ντουέτο της πρόσφατης κινηματογραφικής ιστορίας, αυτό των Χένρι Καβίλ (με ανεκδιήγητα κακό κούρεμα) και Ντούα Λίπα, σε έναν μικρό αλλά θαυματουργό ρόλο που της ταιριάζει γάντι.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα spy comedy καταστάσεων, όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τα πάντα μπορούν να αλλάξουν εν ριπή οφθαλμού. Οι καλές στιγμές της ταινίας είναι αρκετές, με τη σκηνή στο δωμάτιο με το πετρέλαιο να αποτελεί το αποκορύφωμα ενός ευφάνταστα γραμμένου σεναρίου, αν και δεν λείπουν και κάποια αστεία που δεν λειτουργούν, όπως η σκηνή του πολύχρωμου «χορού» που εξαντλείται γρήγορα (το cringe θα φταίει), αλλά και κάνα δυο άλλα σημεία στα οποία η διαλογική χημεία των πρωταγωνιστών δεν «περνάει» στο κοινό.

Η αλήθεια πάντως είναι πως ακόμα πιο αποτελεσματικό από το ίδιο το φιλμ, υπήρξε το μάρκετινγκ για τη διαφήμιση και την προώθησή του, μιας που σύμφωνα με τον ίδιο τον Βον το σενάριο αποτελεί την προσαρμογή του ομότιτλου μυθιστορήματος, της υπαρκτής συγγραφέως Έλι Κόνγουεϊ, παρά το γεγονός πως κανείς δεν έχει ιδέα για το ποια είναι. Οι θεωρίες συνωμοσίας λένε πως πρόκειται ουσιαστικά για την... Τέιλορ Σουίφτ (!), η οποία έγραψε το βιβλίο κάπου ανάμεσα στις ανάπαυλες από την περιοδεία της. Άλλοι πάλι λένε πως πρόκειται για ένα φανταστικό πρόσωπο, το οποίο επίτηδες ο σκηνοθέτης και το λοιπό συνεργείο αντιμετωπίζουν ως υπαρκτό, προκειμένου να διατηρήσουν τον μύθο της άφαντης συγγραφέως ψηλά στις κινηματογραφικές συζητήσεις και μαζί και τις «μετοχές» δημοσιότητας της ταινίας. Δεδομένου πως το φιλμ κόστισε περί τα 200 εκατομμύρια δολάρια, μας φαίνεται λιγάκι απίθανο η Apple (η ταινία είναι παραγωγή της Apple Original Films) να απεμπόλησε κάποιο αστρονομικό ποσό για τα δικαιώματα του πρώτου βιβλίου, μιας άγνωστης συγγραφέως και την συνακόλουθη μεταφορά του στην μεγάλη οθόνη.

To «Άργκαϊλ» είναι μια διασκεδαστική περιπέτεια με μπόλικες fun στιγμές, πολύ green screen (θα προτιμούσαμε λιγότερο) και ένα all-star cast από το οποίο ξεχωρίζει με χαρακτηριστική άνεση ο Σαμ Ρόκγουελ, αλλά και ο Καβίλ που κοντράρει στα ίσια τον Χαβιέ Μπαρδέμ από το «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» για το χειρότερο μαλλί ever. Στο τέλος μείνετε στην αίθουσα για την after credits σκηνή.