Bad Boys: Ride or Die

Το «Bad Boys» πάντρευε την buddy κωμωδία του «Φονικού Όπλου» με τις …εκρηκτικές ευαισθησίες του παραγωγικού οράματος του Τζέρι Μπρουκχάιμερ και την (ευτυχώς) ακόμα πρώιμη, χαοτική αντίληψη περί δράσης του Μάικλ Μπέι – όταν την «τελειοποίησε», χάλασε ένα μεγάλο μέρος του σινεμά δράσης, αλλά γέννησε σχολή, να τού το αναγνωρίσουμε. Ήταν ένα ψυχαγωγικό, ανόητο, μα ποτέ δυσνόητο φιλμ που αντλούσε τη γοητεία του κυρίως από την φιλικές αντεγκλήσεις μεταξύ Γουίλ Σμιθ και Μάρτιν Λόρενς, με τον πρώτο να θέλει να αποδείξει ότι διαθέτει ηρωική στόφα και τον δεύτερο ότι είναι άξιος επίγονος του Έντι Μέρφι, αμφότεροι με εκείνη την άγουρη αλλά πηγαία φόρα ενός νεαρού ηθοποιού.

Τρεις ταινίες μετά – το κοιτάξαμε, για να σιγουρευτούμε ότι δεν είναι τέσσερις-  εκεί που έβλεπες πάθος, πλέον βλέπεις μανιέρα. H κοχλάζουσα μελαγχολία στο παίξιμο του Σμιθ από τα μέσα των ‘00s κι έπειτα εξελίχθηκε σε σφίξιμο, δυσανάλογο με το άχθος του χαρακτήρα. Όσο για τον Λόρενς, νιώθεις ότι δεν ελέγχει πια τα εκφραστικά του μέσα. Θα μας πείτε ότι κι ο Τζέρι Λιούις έκανε διαρκώς μούτες, μόνο που εκεί κάθε γκριμάτσα αντιστοιχούσε σε κάποιο συναίσθημα, έμοιαζε μέρος του γενικότερου κωμικού set-piece, αλλά κι ενός ειδικότερου, παράλληλου και συντρέχοντος, που εξελισσόταν αποκλειστικά εντός του προσώπου του. Στον Λόρενς δεν υπάρχει ειρμός και έρμα στην γκριμάτσα – κάποιος βέβαια θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι αυτό που κάνει εδώ δεν είναι παρά μια πιο τζαζ προσέγγιση της κωμικής ερμηνείας. Μολαταύτα, η χημεία μεταξύ τους είναι αδιαμφισβήτητη, έχει σμιλευτεί στις προηγούμενες ταινίες και αποτελεί και πάλι το βασικό ατού του θεάματος.

Είμαστε, όμως, σε μια εποχή που δεν έχουν σημασία οι σταρ, αλλά το brand name, με τους σταρ να προσλαμβάνονται ως μέρος του, η ομοιότητα του θεάματος με σύγχρονες επιτυχίες και το franchise. Έτσι, ακόμα και ο υπότιτλος της ταινίας «Ride or Die» παραπέμπει στο «Fast and Furious». Η δυναμική κολλητών παραγκωνίζεται και δίνει τη θέση της σε μια ευρύτερη οικογένεια, κάθε μέλος της οποίας έχει κάτι δικό του να κάνει, όπως οι δευτερεύοντες, πλην αγαπητοί χαρακτήρες στις σειρές, για τους οποίους οι σεναριογράφοι σκαρφίζονται υποπλοκές. Η ίδια η οικογένεια, ως έννοια και ως θεσμός, αναδεικνύεται σε ύψιστο ιδανικό. Αυτήν επιβουλεύονται οι κακοί τις περισσότερες φορές – εδώ σκότωσαν και μερικούς καλούς μπάτσους, όπως ακούμε.

Όσο για το τελευταίο σκέλος των σύγχρονων προδιαγραφών, αυτό του χτισίματος και της εξυπηρετησης ενός franchise, εδώ πραγματοποιείται μέσω ισχυρότερων δεσμών με το προηγούμενο «επεισόδιο», πάλι στη λογική μιας τηλεοπτικής σειράς. Η ταινία αναφέρεται ευθέως σε γεγονότα του προηγούμενου και έρχεται για να κλείσει εκκρεμότητες, που σε κανενός τα μάτια δεν φάνταζαν εκκρεμείς, και να ανοίξει νέες, επειδή, όπως είπαμε, το franchise πρέπει να συνεχιστεί.

Οι Αντίλ και Μπιλάλ μηρυκάζουν Μάικλ Μπέι πειστικά, αλλά χωρίς φρεσκάδα, βάλε και την αλόγιστη παράθεση τρεχουσών μουσικών επιτυχιών, σε βαθμό που ήμασταν πεπεισμένοι ότι στα credits της ταινίας θα δούμε και DJ – spoiler alert: όντως είδαμε, συμμετέχει ο DJ Khaled-, βάλε και την παρέλαση αναγνωρίσιμων «προσωπικοτήτων» από τα social media, ως ιδιότυπο fan service, ανάλογο των γκεστ εμφανίσεων υπερηρώων στις τελευταίες ταινίες της Marvel, υπάρχει και video game αισθητική αναφορά, αλλά μυστηριωδώς αντλεί έμπνευση από τα first person shooters που ζούσαν μέρες δόξας δεκαετίες. Με αυτούς τους παιδιάστικους τρόπους η ταινία παλεύει να εκσυγχρονιστεί, να παραστήσει κάτι που δεν είναι, θέλει πολύ να βρίσκεται ανάμεσα στα cool παιδιά, αλλά στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με τον θείο που «κάθεται με τη νεολαία». Δεν γελάς με τα αστεία του, αλλά σε βάρος τους.