Μπάσταρδα

Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία για τον πολυπράγμονα Νίκο Πάστρα, τα «Μπάσταρδα» που μετρούν ήδη έναν Αργυρό Αλέξανδρο (από το τμήμα Film Forward του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), αλλά και δυο υποψηφιότητες Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και Μουσικής), αποτελούν την επιτομή της ελληνικής ταινίας που πρόκειται να διχάσει κοινό και κριτικούς, αφού είναι δεδομένο ότι θα συναντήσει ένθερμους υποστηρικτές, αλλά και πολλούς που θα βρεθούν στην «απέναντι» πλευρά. 

Σε ένα άχρονο τώρα, σε ένα μεγάλο σπίτι στην εξοχή, μια παρέα παιδιών ζει έχοντας κατασκευάσει τους δικούς της κανόνες και την δική της «μαγική» καθημερινότητα που απαρτίζεται από σεξ, αίμα, σπέρμα, σάλιο, πολλά ναρκωτικά και απώτερο σκοπό την κατάκτηση της πολυπόθητης και μόνιμης πια «απελευθέρωσης» από τα γονεϊκά δεσμά.  Σε αυτό το άτυπο κοινόβιο τα παιδιά ονειρεύονται έναν καλύτερο (έναν άλλον) κόσμο, μακριά από τις νόρμες, τον καθωσπρεπισμό και τα κοινωνικά στεγανά που επιτάσσει και θέλει να επιβάλλει η ιδεολογία των γονιών τους, πάνω στα ίδια τα παιδιά. Τα μπάσταρδα θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και αυτή εδώ είναι η ύστατη επανάστασή τους. 

Αυτός ο δρόμος της επανάστασης είναι στρωμένος με γκλίτερ και αυτοκόλλητα. Ο Πάστρας επιχειρεί (και καταφέρνει σε έναν βαθμό) να πιάσει τον παλμό μιας νέας γενιάς που πάλλεται σύγκορμη από απενοχοποιημένη σεξουαλικότητα και μια επιτακτική ανάγκη ριζικής αλλαγής, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μέσω της ατομικής και της συλλογικής διερεύνησης του σώματος και της ψυχής. Όμως, αυτό είναι κάτι που γίνεται αντιληπτό άμεσα, από την αρχή, ναι οι όμορφοι πρωταγωνιστές αντιδρούν με τον δικό τους τρόπο, αλλά μετά τι; 

Ο σκηνοθέτης μοιάζει να χρησιμοποιεί εδώ ένα υλικό προορισμένο για μικρού μήκους ταινία, πράγμα που σημαίνει πως σύντομα αυτό εξαντλείται σε συρραφές σκηνών που αφορούν στην μη τυπική καθημερινότητα των ηρώων, δίχως αυτές να προσδίδουν τίποτα περισσότερο σε μια υποθεσιακή ιδέα που έχει παγιωθεί και «τελειώσει» πρακτικά, μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας. Από εκεί και πέρα το φιλμ αναλώνεται σε παραισθησιογόνες δράσεις, ανταλλαγές σωματικών υγρών και ατέρμονες συζητήσεις δίχως σαφές περιεχόμενο, σε μια γλώσσα που μοιάζει - αλλά και δεν μοιάζει κιόλας - σε αυτή των «μεγάλων», είναι μια ιδιόλεκτος που οι χαρακτήρες αφομοιώνουν και την ίδια στιγμή «ξερνάνε» για να δημιουργήσουν τον δικό τους, ξεχωριστό, κώδικα επικοινωνίας. 

Από τη μια πλευρά, η φωτογραφία του Πέτρου Νούσια διαθέτει κάτι από την ποπ αισθητική του τηλεοπτικού «Euphoria» και η μουσική επένδυση από Mazoha δημιουργεί το ιδανικό, ηχητικό συνταίριασμα, από την άλλη, υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή που οριακά, θα έλεγε κανείς, πως αποτελεί homage σε μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή από το «Climax» του Γκασπάρ Νοέ, αμφότερες αναφορές που δίνουν το στίγμα της ηδονιστικής ατμόσφαιρας το οποίο χτίζει εδώ ο Πάστρας, και ενώ πραγματικά το στυλ υπάρχει, το σενάριο πάσχει γιατί ποτέ δεν είναι ακριβώς σενάριο, είναι μια ψευδαίσθηση σεναρίου που θα λειτουργούσε αποτελεσματικά αν δεν επρόκειτο για ταινία μιάμισης ώρας. 

Τα «Μπάσταρδα» θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, κανένας όμως κόσμος δεν άλλαξε ποτέ χωρίς ουσιαστική δράση. Καλά τα τσιτάτα, η σεξουαλική αφύπνιση, η συμπεριφορική αμφιταλάντευση σε έναν κόσμο ενηλίκων και η ιδέα της «αντιδραστικής» κολεκτίβας, όμως ο καπιταλιστικός πνιγμός του σήμερα και η συστημική σαπίλα δεν μπορούν να αλλάξουν, παρά μονάχα με έναν τρόπο: την δράση.