Ραγισμένες Καρδιές

Crime ρομάντζο δια χειρός Ζιλ Λελούς με τους Φρανσουά Σιβίλ και Αντέλ Εξαρχόπουλος που κάνουν ό, τι μπορούν προκειμένου τούτο το «καταραμένο» love story να απογειωθεί αφηγηματικά, όμως τα πράγματα δεν είναι ποτέ εύκολα όταν στο σενάριο εμπλέκονται τουλάχιστον τρεις σεναριογράφοι και εδώ το μόνο που απομένει είναι οι νοσταλγικές, μουσικές επιλογές και η εξαιρετική φωτογραφία του Λοράν Ταντζί.

Ο Κλοτέρ (Φρικά/Σιβίλ) είναι ένας νεαρός που έχει παρατήσει το σχολείο και επιδίδεται σε μικροκλοπές μαζί με τους κολλητούς του. Μια μέρα θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τη Τζάκι (Γουανέκ/Εξαρχόπουλος) μια όμορφη έφηβη που κουβαλάει τους δικούς της, προσωπικούς δαίμονες. Ο έρωτάς τους θα είναι σταδιακός, αλλά κεραυνοβόλος, όμως η εμπλοκή του Κλοτέρ με τις τοπικές συμμορίες πρόκειται να καταστρέψει το μέλλον της σχέσης τους. Χρόνια μετά όταν οι δυο τους ξανασυναντηθούν, πόσο εύκολο θα είναι να υπάρξουν και πάλι μαζί;

Ο Λελούς σκηνοθετεί μια ιστορία που έχουμε δει πολλές φορές στη μεγάλη οθόνη. Αυτό από μόνο του δεν αποτελεί πρόβλημα, γίνεται όμως όταν η διάρκεια της ταινίας αγγίζει σχεδόν τις τρεις (!) ώρες δίχως να συμβαίνει τίποτα που να δικαιολογεί κάτι τέτοιο. Η ταινία ξεκινάει συστήνοντας τους χαρακτήρες ως εφήβους (πολύ καλοί στους ρόλους τους οι Φρικά/Γουανέκ), με τον Λελούς να ακολουθεί από κοντά τις ζωές τους, υφαίνοντας μια κινηματογραφική ιστορία που παραπέμπει εμφανώς, από άποψη στιλιζαρίσματος, στον αμερικάνικο, ανεξάρτητο κινηματογράφο με λίγο από δράμα, λίγο από εφηβικό ρομάντζο και κάτι από γκανγκστερικό crime.

Πρόκειται στην ουσία για μια ταινία που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να είναι, οπότε μπαίνουν όλα μέσα στο υποθεσιακό καζάνι, με απώτερο σκοπό να στηθεί μια ιστορία πάθους και μοιραίας αγάπης, που για να υπάρξει, να μετουσιωθεί και να διατηρηθεί, πρέπει να περάσει από σαράντα κύματα: από προδότες συμμορίτες, ζηλιάρηδες νυν γκόμενους, πατεράδες που δεν συμφωνούν με τις επιλογές των παιδιών τους, φυλακή και άλλα πολλά.

Δυστυχώς πέρα από την εξαιρετική φωτογραφία του Ταντζί που διαθέτει μια σύγχρονη, neon ματιά, κανένας δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει επαρκώς σε τούτο το αισθηματικό δράμα, ακόμα και όταν εμφανίζονται μαζί οι Σιβίλ και Εξαρχόπουλος, κάτι που δεν γίνεται τόσο συχνά, δεδομένου ότι οι σκηνές που μοιράζονται μεταξύ τους είναι ελάχιστες. Το βασικότερο αγκάθι της ταινίας παραμένει η ασαφής, αφηγηματική της γραμμή που χρησιμοποιεί την θεματική ενός εγκληματικού, κοινωνικού συνόλου και του τεράστιου αντίκτυπου που έχει στις ζωές των εμπλεκομένων, προκειμένου να φιλτράρει μέσω αυτού ένα love story που δεν πείθει απόλυτα.

Το «Ραγισμένες Καρδιές» είναι ένα φιλμ που θα έβρισκε καλύτερα τον στόχο του με ένα πιο «μαζεμένο» μοντάζ και έναν πιο συγκεκριμένο προσανατολισμό ως προς την ιστορία του. Όπως είναι τώρα μπορεί κανείς να απολαύσει μερικές καλές στιγμές, όπως η σεκάνς με τον χορό των εφήβων ή οι σκηνές της Εξαρχόπουλος (οι ερμηνείες της παραμένουν «μαγνητικές»), όμως πέρα από αυτά δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να συγκρατήσει κάτι άλλο, άξιο αναφοράς το οποίο θα τον κάνει να θυμάται τούτη την ταινία πολύ μετά την θέασή της.