Η Κυρία του Προέδρου

Ίσως η εποχή να ευνοεί το να συγχέεται η πολιτική στάση με τον σαρκασμό και την λοιδορία του αντιπάλου. Ίσως οι άνθρωποι των οποίων ο πολιτικός σχηματισμός της αρεσκείας τους δεν χαίρει εκλογικής εκτίμησης να αισθάνονται τόσο βαρέως καταπιεσμένοι, ίσως και προσωπικά ηττημένοι, ώστε να επηρεάζονται νευρολογικά σε τέτοιο βαθμό που να καταφεύγουν στην διακωμώδηση μπας και περισώσουν την ψυχική τους υγεία. Παράδειγμα η Λεά Ντομενάκ, στο «φεμινιστικό» ντεμπούτο της, που επιχειρεί τόσο άκομψα να αποκαταστήσει την πρωταγωνίστριά της που καταλήγει να την γελοιοποιήσει εντελώς.

Τα μόνα μαλλιά που πιάνει καθώς πνίγεται η ταινία είναι τα θαυμάσια της Ντενέβ που πασχίζει να στοιχειώσει την ιστορία μιας γυναίκας-μάνας-συζύγου, ενώ συνειδητοποιεί τις δυνάμεις της και αρνείται να υποταχθεί σε ρόλο κινούμενης απουσίας

Την Μπερναντέτ Σιράκ ως προσωπικότητα δεν την γνωρίζω περισσότερο από όσο την θυμάμαι στην ειδησεογραφία της εποχής. Για την προσέγγιση τούτης της κριτικής χρειάστηκε να ρίξω μια ματιά σε άρθρα εφημερίδων της εποχής – ή και νεότερα – προκειμένου να δω κατά πόσον η ευγενική γελοιοποίηση της Ντομενάκ έχει κάποια βάση. Ευγενική διότι είναι η πρωταγωνίστριά της, οπότε δεν την εξευτελίζει στα μανταλάκια, δίνοντάς της κάτι σαν φεμινιστικό πλαφόν στήριξης έναντι του κινηματογραφικά απόλυτα ρεζίλη συζύγου της. Γελοιοποίηση διότι πρακτικά δεν βλέπουμε πολλά παραπάνω από ένα…μέντιουμ που λέει όσα σκέφτεται «συχνότερα από ότι θα έπρεπε», μια συντηρητική Καθολική γυναίκα (που υπήρξε όντως η χαμένη στο Αλτσχάιμερ πια αληθινή Μπερναντέτ) δίχως αίσθηση της μόδας –ε και;- (ίσως αυτό να είναι το πιο επιτυχημένο αστείο ενώ έχεις την Ντενέβ να την υποδύεται) και της πραγματικότητας γύρω της.

Ακόμα και όταν αυτή η αίσθηση της πραγματικότητας αρχίζει να αποκτάται, δίνοντας έτσι μια ιλαρή λαβή-φεμινιστικής-ενδυνάμωσης-σε-γαλλική-κομεντί και ένα κάποιο σεναριακό κέντρο, αναλογίζεσαι την σχέση με την πραγματική πραγματικότητα. Η Μπερναντέτ έζησε μια δύσκολη ζωή, δίπλα σε έναν πολιτικό άνδρα που όχι μόνο την ταπείνωσε επανειλημμένα σε προσωπικό επίπεδο ή και σε πολιτικό (ο Σιράκ καταδικάστηκε σε ύστερα χρόνια για διασπάθιση δημοσίου χρήματος και όχι μόνο), βίωσε δραματική οικογενειακή δυσκολία (η μία κόρη της έπασχε από ανορεξία και έκανε αναρίθμητες απόπειρες αυτοκτονίας – τελικά πέθανε από καρδιά το 2016), ενόσω στάθηκε άοκνα παρά τω πλευρώ του Σιράκ κρατώντας λόγω της δικής της δημοφιλίας και την δική του σε υψηλά επίπεδα. (Η ταινία αρνείται κάθε σοβαρότητα στην αντιμετώπιση του «φαινομένου Σιράκ», υποβιβάζοντάς τον ανάμεσα σε ερωτύλο, ανόητο και άβουλο, πράγμα που αποκαλύπτει ασυγχώρητη α-πολιτική χαύνωση.)

Η κινηματογραφική Μπερναντέτ έχει μια σαχλή κι ανεύθυνη ταυτότητα έναντι όλων αυτών. Η πιο «πολιτική» της στιγμή είναι η πρόβλεψή της για άνοδο της ακροδεξιάς στις εκλογές του 2002 – όταν όντως ο Λε Πεν ήταν 2^ο κόμμα προτού υποταχθεί σε ιστορικό σάρωμα 82-18 στον δεύτερο γύρο – πρόβλεψη στηριγμένη στην ταινία επειδή στην ιδιαίτερη πατρίδα της κάτι γνωστοί της «δεν θα ψηφίσουν πια εμάς αλλά ακροδεξιά». Τα μόνα μαλλιά που πιάνει καθώς πνίγεται η ταινία (στα μάτια μου) είναι τα θαυμάσια της Ντενέβ που πασχίζει με αξιοσημείωτο χιούμορ να στοιχειώσει την ιστορία μιας γυναίκας-μάνας-συζύγου, ενώ συνειδητοποιεί τις δυνάμεις της και αρνείται να υποταχθεί σε ρόλο κινούμενης απουσίας.

Κινηματογραφικά στην αρχή πάει να υπάρξει ένα μπρίο, εν τέλει μένουμε στην αρχικά κεφάτη χρήση του ξεχάσιμου σάουντρακ, προτού σύσσωμοι βυθιστούμε σε απύθμενα πελάγη απλοϊκότητας, διακωμώδησης δραμάτων, αποσιώπησης τραγωδιών, απόντος σκηνοθετικού τόνου και κάποιας έννοιας χιούμορ - που να γίνεται αντιληπτή από τον υπογράφοντα. Ίσως εσείς βρείτε κάτι παραπάνω, άλλωστε η ταινία είναι μια αξιοσημείωτη εμπορική επιτυχία.