Νεκρό Τηλέφωνο 2

Δεν απορήσαμε με την είδηση του ενδιαφέροντος του Σκοτ Ντέρικσον για ενδεχόμενο ριμέικ της «Νύχτας του Κυνηγού», καθώς η φιλμογραφία του είναι γεμάτη από εφήβους και παιδιά άνευ ενήλικης προστασίας από το Κακό – συνήθως ένα Κακό χριστιανικά προσδιορισμένο. Στην πραγματικότητα, το «Black Phone 2» δεν εξελίσσει ουσιαστικά την προβληματική της πρώτης ταινίας, η μοναδική, αμελητέα προσθήκη είναι μια δόση ενήλικης προθυμίας στη θέση της αδιαφορίας, που συνδράμει τη θετική κατάληξη της μάχης– αλλά στο σινεμά του είχαμε δει μια πολύ πιο καίρια, σκοτεινή και σινεφιλική «ευτυχή» κατάληξη, με τα παραμελημένα παιδιά του «Sinister» να βρίσκουν μια νέα οικογένεια στις ταινίες τρόμου και να αφήνουν πίσω τους την παλιά.

Αφού θεματικά δεν έχουν κάτι νέο ή πρόσθετο να φέρουν, οι αχώριστοι συνεργάτες Ντέρικσον και Κάρτζιλ –πρώην κριτικός νυν σεναριογράφος- βρίσκουν την ανάθεση ως αφορμή να γυρίσουν ένα δικό τους σίκουελ του «Εφιάλτη στον Δρόμο με τις Λεύκες», με τον Αρπαχτή να επιστρέφει αγριεμένος, για να προκαλέσει πόνο δια της ονειρικής οδού. Η ανάπλαση ενός εφιάλτη (ή ονειρότοπου, για τους φίλους του τρόμου) βγαλμένου από τα ΄80s είναι αξιέπαινη και δεν περιορίζεται μόνο στη διόγκωση της αιματηρής εικονογραφίας – όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες της κιθάρας του Γκίλμουρ σε μια μεταβατική σκηνή, σχεδόν πανηγυρίζαμε μέσα στην αίθουσα. Ο Άτικους Nτέρικσον, υιός του σκηνοθέτη και μουσικός, δεν υφαίνει μόνο ένα μελωδικό synth ηχοτόπιο, αλλά υποκαθιστά με τη μουσική του τα ηχητικά εφέ στις επίμαχες ονειρικές σεκάνς, όπως ο Κρίστοφερ Γιανγκ στα snuff films του «Sinister». Η χρήση του Super 8 βίντεο παραπέμπει κι αυτή σε εκείνη τη μεγάλη επιτυχία και καθιστά το θέαμα πιο ανατριχιαστικό – λόγω της σύνδεσης του format με πιο «προσωπικό» περιεχόμενο, αφήνεται η αίσθηση ενός θεάματος που δεν θα έπρεπε να βλέπουμε.

Δυστυχώς, όσο κι αν ο Ντέρικσον γνωρίζει πώς να πλάσει εικόνες και να υπαγορεύσει ρυθμό που θα κάνει μια βινιέτα τρομακτικότερη, αυτός κι ο Κάρτζιλ δεν μπόρεσαν να επινοήσουν ονειρικές επιθέσεις του Αρπαχτή ανάλογης φαντασίας με εκείνες του σημείου αναφοράς – του Φρέντι Κρούγκερ- και, στην προσπάθειά του να «αναβαθμίσουν» το θέαμα, υπερτόνισαν το προσωπικό (μελο)δράμα, σπαταλώντας φιλμικό χρόνο για να καταρτίσουν έναν μάλλον αχρείαστο, ευρύτερο οικογενειακό σύνδεσμο με τη δράση της απειλής και καταλήγοντας να υπονομεύσουν την λαχταριστή –για έναν φαν πάντα- εξυπηρέτηση του είδους κατά την πρώτη ώρα. Κρίμα.