Το Βιβλίο των Θαυμάτων

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα Τζούλιαν Σάντρελ, «Το Βιβλίο των Θαυμάτων» είναι ένα δράμα με «ιλουστρασιόν» περιτύλιγμα, που παραπέμπει περισσότερο σε τηλεταινία, παρά σε ένα δημιούργημα προορισμένο για τη σκοτεινή αίθουσα.

Η Θέλμα (Αλεξάντρα Λαμί) είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της τον δεκατριάχρονο γιο της Λούις (Χιούγκο Κεστρέλ). Μια μέρα ο Λούις θα τραυματιστεί σοβαρά, όταν ένα φορτηγάκι τον παρασύρει ενώ εκείνος κάνει σκέιτμπορντ. Οι γιατροί θα αποφασίσουν πως η καλύτερη επιλογή είναι να βάλουν το μικρό σε τεχνητό κώμα λόγω της επιβαρυμένης κατάστασης της υγείας του. Όταν λίγο μετά η μητέρα του ανακαλύψει ένα τετράδιο όπου ο Λούις έχει σημειώσει «δέκα πράγματα» που θέλει να κάνει πριν καταστραφεί ο κόσμος, θα αποφασίσει να τα κάνει η ίδια για χάρη του γιού της, ως μια τελευταία απόπειρα για τη σωτηρία του.

Υπάρχουν όλες οι καλές βλέψεις του κόσμου εδώ, δυστυχώς όμως δεν αρκούν προκειμένου η ταινία της Λίζα Αζουέλος να καταστεί αξιοσημείωτη καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Αρχικά, μια μεγάλη αλήθεια είναι πως δεν αποτελούν όλα τα βιβλία, πρώτης τάξεως υλικό για κινηματογραφικές μεταφορές και εν προκειμένω μιλάμε για ένα πολύ τρανταχτό τέτοιο παράδειγμα. Ναι η ταινία είναι αισιόδοξη και γλυκιά και φωτεινή, κόντρα στην πολύ βαριά, κεντρική της ιδέα, όμως το αποτέλεσμα καταλήγει στο άλλο άκρο, δεδομένου ότι ανά στιγμές η ταινία μοιάζει μάλλον αφελής και ουτοπική.

Η Αζουέλος καταγράφει τα νεοαποκτηθέντα βιώματα και τις εμπειρίες της μαμάς με την ελαφρότητα ενός ινσταγκραμικού τσιτάτου, μόλις η Θέλμα ολοκληρώσει με τη μια εμπειρία, περνάει στην επόμενη και μετά στην επόμενη και πάει λέγοντας. Συγγνώμη αλλά ποιος μπορεί με ένα παιδί στο νοσοκομείο εδώ και έξι μήνες να ταξιδεύει από τη Γαλλία στην…Ιαπωνία και από εκεί στη Πορτογαλία και τη Σκωτία, προκειμένου να τικάρει τα κουτάκια της «to do» list; Σαφώς και όλα γίνονται για έναν άδολο σκοπό (και για να υπενθυμίσουν στην ηρωίδα την αξία του να ζει κανείς την κάθε στιγμή), όμως πραγματικά και ρεαλιστικά, που στο καλό βρίσκει κανείς τα λεφτά για να τα κάνει όλα αυτά; Γιατί η οικονομική δυσκολία όσο ενισχύεται το αφήγημα της μονογονεϊκής οικογένειας στην αρχή της ταινίας είναι εντάξει, αλλά μετά δεν έχει και τόση σημασία; Να, αυτά δε μπορώ.

Το φιλμ εκτυλίσσεται με μαθηματική ακρίβεια, όπως ακριβώς το περιμένει οποιοσδήποτε έχει δει κι άλλες τέτοιου είδους ταινίες, Κυριακή μεσημεράκι στο σπίτι του, σε κάποιο από τα γνωστά, ιδιωτικά κανάλια. Καμία έκπληξη στην υπόθεση, καμία πρωτοτυπία στη σκηνοθεσία, μονάχα μια επίφαση σοβαρότητας λόγω θέματος κι αυτό είναι όλο.

Πρόκειται ξεκάθαρα για μια ταινία που πιθανότατα είχε μείνει στα ράφια ξεσκαρταρίσματος εδώ και καιρό, οπότε ήρθε η στιγμή να βγει στις αίθουσες, όσο ακόμα κυκλοφορούμε στους δρόμους με τα κοντομάνικα. Κατά τα άλλα το «Το Βιβλίο των Θαυμάτων» είναι μια ταινία που πέρα από ένα πάρα πολύ προφανές θαύμα, δεν περιέχει τίποτε άλλο που να σε κάνει να θες να τη δεις και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα (ακόμη) μεγάλο κρίμα της εγχώριας διανομής.