Το Παιδί και το Δελφίνι

Τα αστεράκια λένε μια ιστορία κριτικής ακεραιότητας. «Το Παιδί και το Δελφίνι» δεν είναι καμμιά σπουδαία ταινία, ειδικά σε μια εποχή και μια δεκαετία που το παγκόσμιο σινεμά (και το αμερικανικό) είχε μεγάλα έργα να επιδείξει ακόμα και στο «γήπεδο» της ταινίας του Νεγκουλέσκο. Είναι μια ταινία επίσης απελπιστικά ντεμοντέ για την αμείλικτη εποχή μας, είναι ορισμικής καρτποσταλικής αισθητικής (1.01 στο στοίχημα ότι θα το γράψουν όλοι αυτό), η πλοκή της κοιλώνει επικίνδυνα αντί να κορυφώνεται, ο Άλαν Λαντ δεν μπορεί να σταθεί «χημικά» απέναντι στην Σοφία Λόρεν και να αντέξει τον ερωτισμό της, και πάει λέγοντας. Αυτή είναι η μία όψη.

Το ότι μια ταινία όχι ιδιαίτερα καλή παρακολουθείται με τέτοια ευχαρίστηση από ένα είδος θεατών που αισθάνονται αιθουσιακά λησμονημένοι εδώ και χρόνια, είναι προσόν ανυπέρβλητο

Από την άλλη, με έναν άλλον χαρακτήρα θέασης και μια τρυφερή ανοιχτωσιά προς ένα πνεύμα εποχών που παρέλασαν και χάθηκαν ανεπιστρεπτί μπροστά στον κινηματογραφικό φακό, η ταινία του Νεγκουλέσκο είναι θησαυρός ωραιότερος κι από αυτόν της ταινίας. Μεταφέρεσαι σε έναν άλλον χρόνο, έξοχα χωνεμένο σε αμίμητο Σινεμασκόπ και χρωματισμένο σε DeLuxe Color, βλέπεις (ίσως αχόρταγα) την πιο κομψή Ελλάδα μιας εντελώς άλλης εποχής (Ακρόπολη, Βουλιαγμένη, Μετέωρα, Επίδαυρος και βέβαια Ύδρα έχουν μια τιμητική) και μπορείς με ανακούφιση να αφεθείς στην αγκαλιά μιας ταινίας που φτιάχτηκε με σκοπό την απόδραση στον χωροχρόνο της και σήμερα η αποδραστικότητά της αυτή πολλαπλασιάζεται και ως νοσταλγικό «πώς ήταν κάποτε ένας τόπος κι ένας κόσμος του». Αίφνης, μπορεί και να βρεθείς σε ένα θερινό «μ’ αγιόκλημα και γιασεμί», άλλοι θα θυμηθούν τις καρέκλες «που καθόσουν με υφασμάτινο και έφευγες με κοτλέ» (που έλεγε ο Γιώργος Τζιώτζιος), ακόμα πιο πολύ θα αφυπνιστεί, έστω και για δυο ώρες, μια εποχή που το καλοκαίρι των θερινών σινεμά είχε ξεκάρφωτα «παλιές ταινίες», μάλλον με πάθος διαλεγμένες, αντί «αποκαταστάσεις» κι «επανεκδόσεις».

Με άλλα λόγια «Το Παιδί και το Δελφίνι» είναι επιλογή της οδού των αναμνήσεων, ίσως αυτών που έζησες κι ίσως αυτών που ζήλεψες γιατί πρωτάκουσες για δαύτες από τους σινεφιλικά τυχερότερους «δικούς σου» που μεγάλωναν κάπου εκεί στα χρόνια του έργου. Ίσως εξαιτίας τους αγάπησες τις ταινίες και, η αλήθεια είναι, πως ήταν ταινίες που έμοιαζαν περισσότερο με τούτη παρά με τις καταιγιστικές που φρενιάζουν πολυσύμπαντα (sic) σήμερα.

Όμως αυτό είναι ημερολόγιο και από εμάς, δικαίως, ζητείται να είμαστε αυτοί που θα τεκμηριώσουν μια πρόταση. Η αλήθεια είναι όμως ότι το τρέχον κλίμα σε ξεδοντιάζει. Πώς να γράψεις ότι το περίφημο άσμα του Τάκη Μωράκη, με τους στίχους της Δανάης, τραγουδισμένο έξοχα σπαστά από την Λόρεν αποτελεί σκηνή ανθολογίας; (Στο imdb ένας γράφει ότι είναι περίπου…εμετικό και μην το αφήσετε να σας αποτρέψει!!) Πώς να πεις ότι η αναδυόμενη Σοφία Λόρεν θα ‘πρεπε να είναι πιο ξακουστή από την αναδυόμενη Ούρσουλα Άντρες στο «Δόκτωρ Νο» (1962) – και πώς αλήθεια να παραλείψεις (παρότι έντρομος για την ταυτοποίησή σου με τοξικούς αντικειμενικοποιητές) ότι με το που την πρωτοβλέπουμε «παύουμε να ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας συγχρονισμένα» (Γούντι Άλεν); Πως να μην εκθειάσεις τον Κλίφτον Γουέμπ, έναν μετρ της δηλητηριώδους εκφοράς της ατάκας; Πώς να μην σταθείς στο επίπεδο του διαλόγου, ιδίως στο πρώτο μισό; Πώς να μην απολαύσεις την ιταλικότατη απεικόνιση της Ελληνίδας από την Λόρεν; Ή πώς να μην σταθείς στο πώς το Χόλιγουντ ίδρυσε την φωτογένεια, το πρώτο πράγμα που απαιτεί το σινεμά για να μας σαγηνεύσει.

Μένω σε αυτό. Το ότι μια ταινία όχι ιδιαίτερα καλή παρακολουθείται με τέτοια ευχαρίστηση από ένα είδος θεατών που αισθάνονται αιθουσιακά λησμονημένοι εδώ και χρόνια, είναι προσόν ανυπέρβλητο.