Αποστολή στην Ελλάδα

Δεν είναι στον χαρακτήρα μου ο εκμηδενισμός μιας ταινίας. Υπάρχει πολλή συλλογική προσπάθεια, πολλή σκέψη, πολύς κόπος πίσω ακόμα και από την μικρότερη παραγωγή. Ούτε για μια ταινία του Ρένι Χάρλιν θα εξαιρέσω – παρότι ο πειρασμός ηδονικός. Ρένι Χάρλιν που έχει κάνει μια ταινία που βλέπεται, λόγω Σταλόνε και φυσικών τοπίων («Cliffhanger»), μια που είναι βιώσιμη λόγω του franchise της και του ανελέητου συναισθήματος της πρώτης προβολής της («Die Hard 2» – ναι στο Ιντεάλ που χαιρετίσαμε) και μια που στ’ αλήθεια δεν ξέρω πώς βγήκε να βλέπεται (το «Dyatlov Pass Incident»), αλλά βλέπεται. Βέβαια, «αντικειμενικά» μιλώντας, όλες μαζί τα πέντε αστεράκια δεν τα φτάνουν. Αυτά για ένα μέτρο περί επιδόσεων Ρένι Χάρλιν.

Μια αναφορά στα μετρήσιμα βασικά. Ένα μέσο πλάνο δεν μπορεί να κρατά λιγότερο από 3-5 δευτερόλεπτα. Πώς θα το ‘λεγε ο Τζάρμους, πήγαινε σε μια σχολή θα στο πουν την πρώτη μέρα. Αν στήνεις μια σκηνή δράσης δικαιολογείσαι (δεν δικαιώνεσαι απαραίτητα) να συντομεύσεις το πλάνο. Ένας έχει καταφέρει στην δράση να μας κάνει το μυαλό κιμά στις ταχύτητες και να έχει νόημα στο τέλος, ο Πολ Γκρίνγκρας. Αλλά για την αισθητική της δράσης στο σινεμά του μπορεί να γραφτεί δοκίμιο.

Πίσω στην «Αποστολή στην Ελλάδα» - που δεν την υπογράφει ο Γκρίνγκρας. Το πλάνο, συντεθειμένο, πληροφοριακό, αισθητικό, σκηνοθετημένο δεν το πετάς στη χωματερή κρατώντας το δέκατα του δευτερολέπτου που κανείς δεν εκτιμά, κανείς δεν καταλαβαίνει τι δείχνεις, κανείς δεν ευχαριστιέται ταινία. (Ευχαριστιέται νάτσος.) Αφού συμπεριφέρεσαι έτσι στο πλάνο σου, αποδεικνύεις την εκτίμηση που του έχεις – και επαγωγικά την εκτίμηση που μας έχεις.

Στα (υπερ-μαραθώνια) 110 λεπτά της ταινίας, με μέση διάρκεια πλάνου τα 3 δευτερόλεπτα θα είχαμε 2200 πλάνα. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι ο Χάρλιν και ο μοντέρ του δεν πρέπει να έχουν μοντάρει λιγότερα από 5000. Είναι πολλά και δεν είναι κινηματογράφος.

Κρατάς κάτι; Στ’ αλήθεια όχι, εκτός αν είσαι εντελώς άπειρος θεατής περιπέτειας. Αλλά ας πούμε ότι ο Άαρον Έκχαρτ έχει μια παλιομοδίτικη αντοχή, ότι το ξύλο έχει μια χορογράφηση που άξιζε αλλιώτικο μοντάζ (βέβαια τα άθλια «John Wick» μοιάζουν «Ένας Αμερικανός στο Παρίσι», μπροστά του), ότι τα φρικαλέα drones και η προχειρότητα δεν εξαϋλώνουν την Σαλονικιώτικο τουριστορεπεράζ. Για VOD των κατώτατων διαζωμάτων, αντέχεται. Μόλις.