Σύντομη Ιστορία μιας Οικογένειας
Brief History of a Family
Η μικροαστική ευστάθεια μιας κινεζικής οικογένειας κλυδωνίζεται με τον ερχομό ενός νεαρού αγοριού, φίλου του μοναχογιού, ο οποίος φαίνεται να κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του από την αρχή. Ειδική μνεία στο 30ό ΔΦΚΑ Νύχτες Πρεμιέρας.
Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο για τον Κινέζο Ζιάνζιε Λιν, ο οποίος παραδίδει ένα χειρουργικά ακριβές οικιακό δράμα, που σταδιακά μετατρέπεται σε οικογενειακό θρίλερ, ξεκινώντας πολλά υποσχόμενο, αλλά καταλήγοντας, με φούρια, σε ένα γρήγορο τέλος που γκαζώνει από το πουθενά, αφήνοντας στη διακριτική ευχέρεια του κοινού την αποκωδικοποίηση της τελευταίας σκηνής.
Η υπόθεση ακολουθεί την καθημερινότητα μιας τριμελούς οικογένειας που ζει μια άνετη, αν και συμβατική ζωή. Αυτή η ρουτίνα θα διαταραχθεί με την έλευση του Σούο, ενός αγοριού που συστήνεται ως φίλος του Γουέι, ο οποίος τον καλεί στο σπίτι του για βιντεοπαιχνίδια, ως συγγνώμη για ένα ατυχές περιστατικό που συνέβη μεταξύ τους στο σχολείο. Η ηρεμία, η συγκρότηση και το προφίλ του καλού μαθητή που επιδεικνύει ο Σούο, θα κερδίσουν αμέσως τη συμπάθεια των γονιών του Γουέι, που αρχίζει να βλέπει την παρουσία του άλλου αγοριού ως άμεση απειλή για τον ίδιο και τη θέση του στην οικογένεια. Μήπως όμως ο Σούο ενεργεί με βάση τη δική του προσωπική ατζέντα;
Αυτή η αμφισημία λειτουργεί ως το μεγάλο ατού της ταινίας, παρέχοντας τη δυνατότητα στον Λιν να χτίσει ένα περιβάλλον α λα «Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ», όπου τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο ως προς τα κίνητρα των χαρακτήρων, μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή όπου όλα γίνονται πια ολοφάνερα.
Στο μεγαλύτερο μέρος του το φιλμ εγείρει περισσότερες ερωτήσεις, σε σχέση με τις απαντήσεις που δίνει, όπου κι αυτές ακόμη επαφίονται στον εκάστοτε θεατή να τις φιλτράρει και να αποφασίσει για όλα εκείνα που δεν λέγονται, αλλά υπονοούνται πίσω από κλειστές πόρτες και διφορούμενα βλέμματα.
Πρόκειται για μια ταινία που κερδίζει σε πόντους ατμόσφαιρας και σκηνοθετικά ευρήματα, ιδιαίτερα όταν ο Λιν χρησιμοποιεί το υπόβαθρό του στη βιολογία προκειμένου να διαπεράσει την ιστορία του με μια αίσθηση στυγνής, πειραματικής παρακολούθησης, όπως συμβαίνει με τα πλάνα με το μικροσκόπιο, όπου δίδεται η εντύπωση πως ο φίλος εξετάζει εξονυχιστικά την οικογένεια, σαν να πρόκειται για κάποιο μυστήριο ον, κάποιο πλάσμα που πρέπει πρώτα να αποδομήσει για να κατανοήσει πως λειτουργεί.
Η ταινία βασίζεται πολύ λιγότερο στο πιο προσχηματικό της σενάριο διατηρώντας την υπαινικτικότητα των όσων συμβαίνουν (και κυρίως όσων δεν συμβαίνουν) με υπόγειες εντάσεις δίχως ξεσπάσματα. Όταν αυτά τα ξεσπάσματα τελικά έρθουν, το φιλμ οδεύει ήδη προς το κλείσιμό του, με μια ξαφνική αλλαγή στο ρυθμό που παραπέμπει περισσότερο σε κοφτερό θρίλερ και λιγότερο σε βραδυφλεγές δράμα, δημιουργώντας μια ηχηρή παραφωνία μέσα στην ταινία, δεδομένου πως η πορεία μέχρι την τελευταία σκηνή μοιάζει λιγάκι βιαστική, σαν να προσπαθεί ο σκηνοθέτης να ρίξει αυλαία πριν αποτύχει το πείραμα.
Αναμφίβολα το φιλμ του Λιν αποτελεί ένα καλοφτιαγμένο ντεμπούτο, αν και όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί κινηματογραφικά, αλλά έτσι κι αλλιώς κάτι τέτοιο είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο να το περιμένουμε πια. Εκείνο που διαφοροποιεί τη δική του ταινία από άλλες, είναι η κινηματογραφική προσαρμογή των επιστημονικών γνώσεων που κατέχει, οι οποίες αποκτούν μια σχεδόν οργανική διάσταση εντός του φιλμικού του σύμπαντος, με τον Σούο να κρατάει τον ρόλο του «ιού» που εισβάλει παρασιτικά στην οικογένεια με σκοπό να καρπωθεί τη θέση του γιου. Το εάν όντως τα πράγματα είναι όπως φαίνονται, θα το διαπιστώσετε από μόνοι σας, όπως ακριβώς δηλαδή το θέλει και ο σκηνοθέτης.