Τραγουδώ Αν Τραγουδάς

Υπεύθυνος για τις «Έντεκα Συναντήσεις με τον Πατέρα μου» (2012), κατά την ταπεινή μου γνώμη μια από τις ωραιότερες ελληνικές ταινίες της τελευταίας δεκαετίας, για τολμηρές κινηματογραφικές πολυφωνίες όπως η «Μητριαρχία» (που προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2014, στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας), για την πολυβραβευμένη «Ισημερία» του 1991, φυσικά, και για μια φιλμογραφία που εμπλουτίζεται διαρκώς, με διάθεση πειραματική και σταθερά ανήσυχη, ο Νίκος Κορνήλιος επιστρέφει με μια πραγματικά ξεχωριστή δημιουργία.  

Στο «Τραγουδώ αν Τραγουδάς» το σινεμά δίνει αναπάντεχη συνάντηση με το μιούζικαλ, το θέατρο, την λογοτεχνία και τον αυτοσχεδιασμό. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Γιάννης και ο Πάρις, ένα μεσήλικο ζευγάρι το οποίο γιορτάζει την Ημέρα των Νεκρών, και μέρα της επετείου του, στο λατινοαμερικάνικο café-teatral που συντηρεί, στην καρδιά της Αθήνας. Ένα σταυροδρόμι όπου συναντιούνται αγαπημένα πρόσωπα, μοναχικές υπάρξεις της διπλανής πόρτας, παράξενοι ταξιδιώτες.  

Ένας αισιόδοξος και διονυσιακός εορτασμός της κοινότητας και της ζωής ως ατέρμονου χορού με τη χαρά και τη λύπη

Οι ιστορίες όλων μπλέκονται, το παρελθόν συναντά το παρόν, η μουσική και ο χορός μεταμορφώνουν την πραγματικότητα και, καθώς πέφτει η νύχτα και η γιορτή κορυφώνεται μέχρι την έκσταση, το café γίνεται μια μικρή Κιβωτός που ταξιδεύει πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, γεμάτη μνήμες, επιθυμίες και αποκαλύψεις.  

Γυρισμένη με τη συμμετοχή 50 ηθοποιών, μουσικών και χορευτών, όλοι συγχρονισμένοι σε ένα παλλόμενο ανθρώπινο παλίμψηστο το οποίο απλώνει στην οθόνη μια δημοκρατική και αεικίνητη σκηνοθεσία, η νέα ταινία του Νίκου Κορνήλιου είναι ένας αισιόδοξος και διονυσιακός εορτασμός της κοινότητας και της ζωής ως ατέρμονου χορού με τη χαρά και τη λύπη. Μια σύναξη φυλών και κόσμων που μετατρέπεται σταδιακά σε τελετουργία των μυαλών και των σωμάτων. Και, εν τέλει, ένα φιλμ θεραπευτικό, με κεντρικό αίτημά του την ανάγκη της αποδοχής και της συνύπαρξης.