Ο Αρχηγός των Κατασκόπων

Υπάρχει ένα παράλληλο κύκλωμα διανομής, φυσική συνέχεια εκείνου που κάποτε βασίλευε ο Μαρκ Ντακάσκος, όπου η παρουσία του Σκοτ Άντκινς προκαλεί ενθουσιασμό και ονόματα σκηνοθετών σαν αυτό του Tζέσε Β. Τζόνσον του παρόντος κουβαλούν εχέγγυο ποιότητας – μην γελάτε, σοβαρά το γράφουμε. Ποιότητα, όπως την αντιλαμβάνονται οι οπαδοί αυτού του σινεμά, που σίγουρα δεν βρίσκουν κανένα σημείο επαφής με τους κριτικούς κινηματογράφου, αλλά ούτε και με τον μέσο θεατή, που αναζητά την ανέφελη διασκέδασή του σε παραγωγές πιο καλλωπισμένες και πολύ ακριβότερες.

Εδώ και μια δεκαετία ο Άαρον Έκχαρτ έχει εξελιχθεί σε ήρωα δράσης εντός αυτού του κυκλώματος. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πότε και πώς ακριβώς συνέβη αυτό. Επισήμως τα στουντιακά «Παγκόσμια Εισβολή» και «Ο Όλυμπος έπεσε» σίγουρα έβαλαν το χεράκι τους, ανεπισήμως μπορεί κάποιος από εκείνους τους παραγωγούς με τα αμφιβόλου προέλευσης κεφάλαια που χρηματοδοτούν σχετικά εγχειρήματα να ζήτησε τον Τόμας Τζέιν και στο συνεργείο να μπερδεύτηκαν. Όπως και να 'χει, συνέβη. Κι αφού πέρασε κι από τα μέρη μας με τον «Bricklayer», ο Έκχαρτ μετακινείται ως τη Βουδαπέστη, όχι για να γίνει ο «Αρχηγός των Ατάκτων», αυτός ήταν ο Βελουχιώτης - αν και μας αρέσει η ιδέα του Έκχαρτ ως Βελουχιώτη-,  αλλά ο «Αρχηγός των Κατασκόπων».

Η σεναριακή ίντριγκα της ταινίας έχει δουλευτεί παραπάνω από τη μέση αντίστοιχη παραγωγή, της το πιστώνεις, αλλά ο κόσμος για δράση ήρθε και τέτοια δεν θα πάρει αρκετή – αν και υπάρχει ένα ευπρεπώς χορογραφημένο και ευδιάκριτα κινηματογραφημένο ξυλίκι πάνω σε πλεούμενο. Ο Έκχαρτ θυμάται τι έκανε ο φίλος του ο Κρίστιαν Μπέιλ στον «Σκοτεινό Ιππότη» και συνοφρυώνεται, κατεβάζει τη φωνή μια οκτάβα και υιοθετεί ανάλογη εκφορά του λόγου, μα η ταινία ζητούσε αύρα Ρότζερ Μουρ – πού να τη βρει ο Έκχαρτ, θα μας πείτε και δίκιο θα έχετε.Η εγκληματικά καθυστερημένη εμφάνιση της Όλγα Κουριλένκο δίνει λίγη ζωντάνια στα δρώμενα και σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο μεγάλη αμαρτία είναι που δεν της έδωσαν ποτέ δικό της franchise, μα όλα αυτά μικρή σημασία έχουν για τη γενικότερη εικόνα, που τίποτε αρχηγικό δεν έχει και παίρνει πολύ κάτω από τη βάση στις εξετάσεις κινηματογραφικής κατασκοπείας.

Ταινία υπεράνω κριτικής και υπεράνω κινηματογραφικής αίθουσας, αλλά μυστηριωδώς βρήκε τον δρόμο προς την τελευταία και αναγκαστικά έφερε μαζί της και την πρώτη.