Christy

Οι βιογραφίες αποτελούν κατά κοινή παραδοχή ένα από τα πιο δύσκολα κινηματογραφικά είδη όχι τόσο λόγω της επιλογής του προσώπου, όσο της ορθής διαλογής των μερών εκείνων της ζωής του που κρίνονται καταλληλότερα (πιο ιντριγκαδόρικα;) για την έκθεσή τους στο κινηματογραφικό πανί. Αναμφίβολα πρόκειται για μια απόπειρα η οποία διαθέτει χώρο για το μπλέξιμο καθαρής μυθοπλασίας και περιστατικών βασισμένων σε πραγματικά γεγονότα, όμως καμία άλλη υποκατηγορία biopic δεν συνιστά δυσκολότερο «στοίχημα» από τις μουσικές και τις αθλητικές βιογραφίες.

Εδώ ο Μισόντ απλώνει το χρονικό εύρος από τα τέλη του ’80 μέχρι τα 2000s και λίγο παραπέρα, προκειμένου να παραθέσει την ιστορία της Κρίστι Μάρτιν, της «κόρης του ανθρακωρύχου» όπως έγινε γνωστή στο ρινγκ. Αφετηρία της ιστορίας της είναι οι διαγωνισμοί «Toughwoman» τους οποίους η Κρίστι άρχισε να κερδίζει στα τέλη της δεκαετίας του ’80, έχοντας σαν αποτέλεσμα να την προσέξουν σταδιακά όχι μονάχα οι σωστοί άνθρωποι, αλλά πρωτίστως οι πολύ λάθος.

Η ταινία στήνεται πρακτικά γύρω από την κακοποιητική σχέση της Μάρτιν με τον προπονητή και μετέπειτα σύζυγό της Tζέιμς – Τζιμ – Μάρτιν, έναν σκοτεινό γάμο βουτηγμένο στη ψυχολογική και σωματική βία, τις καταχρήσεις και την ολοκληρωτική εκμετάλλευση της Μάρτιν από έναν άνδρα που έμελλε να τη σχηματίσει σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι να την καθορίσει.

Η Σίντνεϊ Σουίνι στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι καλή και υποδύεται με τσαγανό τον χαρακτήρα της Μάρτιν, δίχως όμως να πρόκειται για έναν ρόλο που χτίζει καριέρες. Παρά την αφοσίωσή της στον ρόλο και το γεγονός πως έβαλε κιλά προκειμένου να έρθει πιο κοντά στη φυσική διάπλαση και σωματοδομή της ηρωίδας, η παρουσία της στην ταινία πάσχει από διακυμάνσεις έντασης. Άλλες φορές βγαίνει μπροστά και άλλες μοιάζει σαν να την «καταπίνει» ο χαρακτήρας του Τζιμ Μάρτιν τον οποίο υποδύεται με φρικώδη μοχθηρία και μαλλί α λα Ντόναλντ Τραμπ ένας φανταστικός Μπεν Φόστερ.

Αυτό δεν είναι θέμα της Σουίνι αλλά του ρυθμού και της σκηνοθετικής προσέγγισης που επιλέγει ο Μισόντ. Η εξιστόρηση των βιωμάτων παρουσιάζεται σαν απλή παράθεση σκηνών, είναι σαν να βλέπουμε ένα κολλάζ από επεισόδια μιας ζωής σε διαφορετικές φάσεις. Δεν υπάρχει ένα πυλώνας πλοκής εδώ και σίγουρα δεν μπορεί να λογίζεται ως τέτοιος η σχέση της Μάρτιν με τον σύζυγό της, για τον απλό λόγο πως είναι μια βιογραφία για την ίδια, όχι για τους δυο τους.

Στην πραγματικότητα αυτό που λείπει είναι η αίσθηση ενός προσανατολισμού. Γιατί ο Μισόντ γύρισε τούτη τη βιογραφία; Είναι αρκετή η λιτή χρονολογική σκηνοθεσία των συμβάντων για την ανάδειξη της προσωπικής ιστορίας της Μάρτιν; Αυτός ο χαμένος προσανατολισμός μοιάζει να έρχεται κάπως αργά στην ταινία (διάρκειας δυο ωρών και δεκαπέντε λεπτών), όταν γίνεται πια εμφανές πως η ηρωίδα διεκδικεί τη ζωή που δεν έζησε, όμως μέχρι τότε φτάνεις στο σημείο να αναρωτηθείς πολλάκις, εάν αυτή η ταινία ήταν μικρότερη, θα έλειπε τελικά κάτι από την ουσία της υπόθεσης; Σίγουρα το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι οι ερμηνείες της και όχι μονάχα αυτές του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, αλλά και των ηθοποιών που τους πλαισιώνουν όπως της Μέριτ Γουίβερ στον ρόλο της απελπιστικά καταστροφικής – για την κόρη της – μητέρας της Κρίστι, καθώς και του απολαυστικού Τσαντ Κόλμαν που υποδύεται τον διαβόητο διοργανωτή αγώνων πυγμαχίας Ντον Κινγκ, σε μια ερμηνεία σκοτεινά χιουμοριστική ή και χιουμοριστικά σκοτεινή.

Το «Christy» είναι μια βιογραφία που της λείπει η ουσία. Τόσο η ομοφυλοφιλία της Κρίστι και η αδυναμία της να την εκφράσει λόγω του εκφοβισμού που δεχόταν, όσο και ο μόνιμος εγκλωβισμός της από τον Μίλερ στέκουν σαν αφορμές για μια ιστορία που ξύνει ελάχιστα την επιφάνεια όσων συνέβησαν, αφήνοντάς μας με μια μικρή γεύση ενός εν δυνάμει στιβαρού biopic, αν και εφόσον τα θέματα αυτά είχαν διερευνηθεί εις βάθος.