Cocaine Bear

Κάποτε το ιντερνετικό buzz μιας ταινίας δεν συνεπαγόταν την εισπρακτική επιτυχία της – θυμάστε τι γινόταν στα fora με το «Snakes on a Plane» μέχρι να βγει στις αίθουσες και να πατώσει; Εδώ και λίγους μήνες βλέπουμε ότι με την κατάλληλη σοσιομιντιακή εκστρατεία και την αξιοποίηση της κουλτούρας των memes και του tik tok, μπορείς από μια εξωφρενική ιδέα να χτίσεις το επόμενο εισπρακτικό hit. Κάπως έτσι ο Άγιος Βασίλης που ζήλεψε τη δόξα του Τζον Γουίκ στην «Άγρια Νύχτα ή η «Megan» που, σε πείσμα του πνεύματος της ταινίας, μετατράπηκε σε προστάτιδα της queer κοινότητας χάρη σε ένα viral clip, απέφεραν κέρδη στα ταμεία. Το «Cocaine Bear» είναι o επόμενος αντίστοιχος τίτλος. Μια ιδέα που, στην καλύτερη περίπτωση, θα μπορούσε να στηρίξει ένα τρίλεπτο fake trailer του Saturday Night Live μετατρέπεται σε κάτι που μοιάζει με ταινία. Και λέμε μοιάζει γιατί δεν έχει ρυθμό, δεν έχει ειρμό, δεν έχει μια στοιχειώδη μέριμνα για το build-up των φονικών, αν υποθέσουμε ότι αποτελεί κάποιον φόρο τιμής στα slasher των ‘80s, δεν έχει ίχνος καλλιτεχνικής ευαισθησίας, αλλά και ευαισθησίας γενικότερα – με τον θάνατο του Ρέι Λιότα ακόμα νωπό, είναι πραγματικά ντροπή να του επιφυλάσσεις αυτή τη μοίρα επί της οθόνης και να μην προχωράς στις στοιχειώδεις μετατροπές για λόγους ευθιξίας.

Η Ελίζαμπεθ Μπανκς φαντάζεται ότι στήνει κάποιο cult classic, αυτά τα πράγματα, όμως, προκύπτουν μόνο όταν παίρνεις σοβαρά τη δουλειά σου και πιστεύεις πραγματικά σε αυτό που γυρίζεις – άσχετα αν το θέαμα έχει αυτοπαρωδικό χαρακτήρα. Κρίμα κι άδικο για τους συμμετέχοντες και για τις αρκούδες, οι οποίες, αν ήταν σινεφίλ και έβλεπαν αυτό το ανερμάτιστο θέαμα με τον κακοφορμισμένο CGI εκπρόσωπό τους, θα τους έτρωγαν όλους σε ένδειξη διαμαρτυρίας.