Τα Χρώματα του Χρόνου

Τέσσερις μακρινοί συγγενείς έρχονται κοντά χάρη στην απροσδόκητη κληρονομιά ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού στην αγροτική Νορμανδία, και ανακαλύπτουν ότι μοιράζονται μια μυστηριώδη οικογενειακή ιστορία. Το 1895, η πρόγονός τους, η Αντέλ (Σουζάν Λιντόν), τότε 21 ετών, εγκαταλείπει την πόλη της για να αναζητήσει τη μητέρα της (Σαρά Ζιροντό) στο Παρίσι. Ανακαλύπτει μια πόλη στα πρόθυρα της νεωτερικότητας, γεμάτη με νεοαποκτηθείσα πρωτοποριακή δημιουργικότητα, με την άνοδο της φωτογραφίας και τη γέννηση της ιμπρεσιονιστικής ζωγραφικής. Καθώς οι απόγονοί της ακολουθούν τα βήματά της, ξετυλίγουν το εκπληκτικό παρελθόν της Αντέλ. Τα δύο χρονοδιαγράμματα του 1895 και του 2024 αλληλοσυνδέονται και συγκρούονται, αντιμετωπίζοντας τις σύγχρονες αντιλήψεις των ξαδέρφων με τη ζωή στο Παρίσι στα τέλη του 19ου αιώνα, και αλλάζοντας για πάντα το μέλλον όλων.

Η νέα ταινία του Σεντρίκ Κλαπίς, ενός αξιόλογου αλλά υποτιμημένου Γάλλου σκηνοθέτη που, εδώ και μερικές δεκαετίες, έχει χτίσει μια ενδιαφέρουσα φιλμογραφία, είναι το πρώτο του εγχείρημα στο είδος της ταινίας εποχής, μολονότι περίπου η μισή ταινία διαδραματίζεται στο παρόν. Και αυτό ακριβώς είναι το κεντρικό θέμα της ταινίας, η σύγκρουση δηλαδή παρελθόντος και παρόντος. Η αλήθεια είναι ότι το φιλμ ενίοτε ρέπει προς την παρελθοντολαγνεία και τον εύκολο διδακτισμό, ειδικά στις στιγμές όπου σατιρίζει τα ήθη και τα έθιμα των «σύγχρονων» χαρακτήρων, τελικά όμως αυτό το κούνημα του δακτύλου δεν ενοχλεί και τόσο, καθώς επισκιάζεται από τις αρετές της ταινίας.

Ποιες είναι αυτές; Αρχικά, ο αψεγάδιαστος ρυθμός, απόρροια της εμπειρίας του σκηνοθέτη. Το δίωρο κυλά χωρίς «κοιλιές», το μοντάζ είναι εξαιρετικό, η πλοκή δε διαθέτει τίποτα το περιττό. Αισθητικά, η ταινία είναι πανέμορφη: οι εναλλαγές παρόντος και παρελθόντος λειτουργούν στην εντέλεια, χάρη στο προσεγμένο εικαστικό σκέλος που διαχωρίζει οπτικά τις μεν σκηνές από τις δε. Αλλά και αφηγηματικά, το «Colours of Time» είναι μια ταινία που, αν μη τι άλλο, επιτυγχάνει τη συγκίνηση που μόνο οι μεγάλες διηγήσεις καταφέρνουν, χάρη σε μια σοφά δομημένη δραματουργία που κλιμακώνεται υποδειγματικά. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια από τις καλύτερες ταινίες μεγάλου κοινού της φετινής θερινής σεζόν.

Τέλος, ειδική μνεία αξίζει στις ερμηνείες των ηθοποιών. Όλο το καστ είναι θαυμάσιο, όμως δύο μέλη του κάνουν τη διαφορά. Η μία είναι η Σουζάν Λιντόν φυσικά, μια ταχύτατα ανερχόμενη ηθοποιός του γαλλικού σινεμά που αναμφίβολα θα μας απασχολήσει στο μέλλον για καλό λόγο – και κάποιους μας έχει ήδη απασχολήσει, καθώς την εκτιμήσαμε τόσο ως ηθοποιό όσο και ως σκηνοθέτρια στο «Spring Blossom» του 2020. Η άλλη είναι η Σαρά Ζιροντό, η οποία υποδύεται τη μητέρα της Λιντόν στο φιλμ και φέρνει σε αυτό έναν αέρα υποκριτικού κύρους άλλης εποχής. Οι δύο γυναίκες ερμηνεύουν δεξιοτεχνικά τους ρόλους τους και ειδικά η Λιντόν μοιάζει έτοιμη να λάβει τη σκυτάλη από τις μεγάλες Γαλλίδες ερμηνεύτριες του παρελθόντος.

Το «Colours of Time» συνιστά μια ευχάριστη έκπληξη μέσα στη φετινή θερινή σεζόν. Ενώ είναι ταινία φτιαγμένη για το ευρύ κοινό, δεν έχει καμία σχέση με τις αμφιβόλου αισθητικής γαλλικές κωμωδίες και κομεντί που κατακλύζουν κάθε χρόνο τις κινηματογραφικές αίθουσες. Η ταινία του Σεντρίκ Κλαπίς δεν είναι ελεύθερη αδυναμιών, αλλά η συγκίνηση που προκαλεί είναι ειλικρινής και αυτό θα την καταστήσει ελκυστική για σημαντικό αριθμό θεατών. Με τη βοήθεια ενός δυνατού καστ και της λεπτομερούς ανάπλασης της εποχής, το φιλμ κάνει τη δουλειά του και θα σας αφήσει να φύγετε από το σινεμά με μια ευχάριστη επίγευση.