Cry Macho

Πενήντα χρόνια πριν, ο Κλιντ Ίστγουντ εγκαινίαζε διακριτικά τη σκηνοθετική του καριέρα με το ψυχολογικό θρίλερ «Play Misty for Me», έχοντας προηγουμένως γίνει διεθνώς γνωστός ως ηθοποιός χάρη στα γουέστερν που γύρισε με τον Σέρτζιο Λεόνε. Από την εξεζητημένη Άγρια Δύση των σπαγγέτι επών του Ιταλού σκηνοθέτη μέχρι την τωρινή, αναπόφευκτη δύση της ζωής του (είναι αισίως 91 ετών), όμως, ο Ίστγουντ έχει διανύσει μια αδιανόητη καλλιτεχνική απόσταση και μια εξελικτική πορεία που τον είδε από δευτεροκλασάτος ερμηνευτής να μεταμορφώνεται σε έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά.

Ο Ίστγουντ σχηματίζει ένα νοητό κύκλο που κλείνει την καριέρα του και τον επιστρέφει, γερασμένο και σοφότερο, πίσω στην αρχή της

Ολόκληρη η φιλμογραφία του Ίστγουντ έχει χρησιμεύσει ως στοχασμός για την ψυχοπαθολογία και τις παράπλευρες απώλειες της βίας, αλλά και ως κριτική για τις αλήθειες και τα ψέματα πίσω από τους πιο επίμονους αρσενικούς μύθους, πολλούς από τους οποίους ενσάρκωνε ο ίδιος ο σκηνοθέτης μέσα στα χρόνια. Με το «Cry Macho», ωστόσο, ένα κινηματογραφικό σχέδιο που επιχειρούσε επί δεκαετίες να υλοποιήσει, ο Ίστγουντ σχηματίζει ένα νοητό κύκλο που φαίνεται πως κλείνει την καριέρα του και τον επιστρέφει, γερασμένο και σοφότερο, πίσω στην αρχή της: με το σκονισμένο καπέλο του καουμπόι τον γνωρίσαμε τότε, με παρόμοιο σκονισμένο καπέλο τον βλέπουμε κι εδώ. 

Διασκευή ενός μυθιστορήματος του 1975, με τη δράση μεταφερμένη τέσσερα χρόνια μετά, το φιλμ διηγείται την περίπτωση ενός ηλικιωμένου και παρηκμασμένου αστέρα του ροντέο ο οποίος αναλαμβάνει να ξεπληρώσει μια χάρη στο πρώην αφεντικό του, αποσπώντας τον ανήλικο (και ατίθασο) γιο εκείνου από τα χέρια της διεφθαρμένης μητέρας του και των μπράβων της και ταξιδεύοντάς τον συνεπακόλουθα από το Μεξικό στο Τέξας. Ταινία δρόμου, εκμοντερνισμένο γουέστερν, σμίξιμο δυο διαφορετικών γενεών με αφορμή μια πλοκή καταδίωξης, το φιλμ φαντάζει σαν χειρονομία συναισθηματική και βαθύτατα τρυφερή από μέρους του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή του. 

Το φιλμ φαντάζει σαν χειρονομία συναισθηματική και βαθύτατα τρυφερή από μέρους του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή του. 

Μοιάζει σαν ο Ίστγουντ να επιθυμεί έναν ήρεμο αποχαιρετισμό, μια διακριτική αποφώνηση, δοσμένα και τα δύο με τη σκηνοθετική αμεσότητα και την αποτελεσματικότητα του κλασικού αφηγηματικού σινεμά που επί δεκαετίες ο ίδιος υπηρετούσε. Με το κλονισμένο του βάδισμα, το κυρτό ψιλόλιγνο σώμα που συχνά κομπάζει, το μόνιμο γρέζι στη φωνή, το αφτιασίδωτο, κουρασμένο πρόσωπο, ο Κλιντ Ίστγουντ του «Cry Macho» είναι μια φιγούρα που εμπνέει θαυμασμό και συγκίνηση, μια σκιά αλλοτινών και ένδοξων εποχών που γλιστρά για λίγο στον κόσμο μας, προτού χαθεί για πάντα, και περιφέρει την φθαρτότητά της σαν υπενθύμιση ενός αδυσώπητου χρόνου κι ενός αναπόφευκτου τέλους. 

Κρίμα όμως που την παλικαρίσια αυτή φιγούρα, την χωρίς καμία ματαιοδοξία και κανένα φόβο έκθεσης, η ταινία αδυνατεί να την υποστηρίξει και να την τιμήσει όπως της αξίζει. Αντιθέτως, την υποσκάπτει με το γραμμένο στο πόδι σενάριο, την άρρυθμη (και εντελώς αναληθοφανή) εξέλιξη της πλοκής και την εξώφθαλμη μετριότητα στις περισσότερες ερμηνείες, σημάδια όλα εμφανούς βιασύνης και προχειρότητας. Το μόνο που απομένει είναι ο ίδιος ο Ίστγουντ στο αξιοθαύμαστο γήρας του και ένα αφοπλιστικό φινάλε που διαφοροποιείται από εκείνο του βιβλίου, προτείνοντας μια αισιόδοξη και ρομαντική κατακλείδα σε μια σταδιοδρομία που ανέκαθεν προσπαθούσε να κρύψει πως κάτω από το σκληρό της περίβλημα είχε πάντα την καρδιά της στη σωστή θέση.