Επικίνδυνα Πλάσματα

Η Ζέφιρ (Χάσι Χάρισον) είναι μια νεαρή σέρφερ, η οποία αναζητά την επόμενη μεγάλη περιπέτεια στις θάλασσες της Αυστραλίας. Αφού περάσει μια νύχτα με τον Μόουζες (Τζος Χιούστον) στο τροχόσπιτό της, θα τον εγκαταλείψει φοβούμενη να συνδεθεί συναισθηματικά με οποιονδήποτε. Λίγο αργότερα θα πέσει θύμα απαγωγής από τον Μπρους Τάκερ (Τζέι Κόρτνι), έναν ψυχοπαθή ο οποίος απαγάγει κόσμο, συνήθως νέες γυναίκες, με σκοπό να ταϊσει τους καρχαρίες με τους οποίους έχει ψύχωση και συγχρόνως να κινηματογραφεί το ειδεχθές θέαμα. Ο Τάκερ δένει την Ζέφιρ στο αμπάρι του πλοίου του μέχρι να εντοπίσει τον κατάλληλο καρχαρία, ταυτόχρονα όμως ο Μόουζες την αναζητά.

Περιέργως, το όνομα του Σον Μπερν δεν εμφανίζεται συχνά όταν γίνεται λόγος για τους σημαντικότερους σκηνοθέτες είδους, και ειδικότερα τρόμου, των τελευταίων χρόνων. Ίσως επειδή οι δουλειές του έχουν έναν αέρα από b- movie και δε διεκδικούν δάφνες «αναβαθμισμένου τρόμου», ίσως επειδή είναι Αυστραλός, ίσως ακόμα κι επειδή τα χρονικά διαστήματα ανάμεσα στις ταινίες του είναι πολύ μεγάλα για τους βιαστικούς καιρούς μας. Κι όμως, ο σκηνοθέτης του «The Loved Ones» (2009) και του «The Devil’s Candy» (2015) δεν έχει αστοχήσει μέχρι τώρα ποτέ και η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Dangerous Animals», ενδέχεται να είναι και καλύτερή του ως αυτό το σημείο.

Ηρωίδα της ταινίας είναι μια νέα γυναίκα με μυστηριώδες παρελθόν, για το οποίο σκόπιμα δε θα μάθουμε παρά μόνο τα στοιχειώδη: ότι της έχουν συμβεί πράγματα που την έχουν οδηγήσει να μην εμπιστεύεται εύκολα τους ανθρώπους, και ειδικά τους άντρες. Η Ζέφιρ δεν χαρίζεται σε κανέναν, δεν ανοίγεται συναισθηματικά, είναι μοναχική κι η ίδια σαν τους καρχαρίες που απειλούν να την κατασπαράξουν. Κι αυτό είναι το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης της ταινίας, καθώς ό,τι λαμβάνει χώρα πάνω στο πλοίο του ψυχοπαθούς Μπρους Τάκερ δεν είναι παρά μια οπτικοποίηση της εσωτερικής σύγκρουσης της πρωταγωνίστριάς μας, αναφορικά με το αν θα αφεθεί στα συναισθήματα που αρχίζει να τρέφει για τον Μόουζες ή αν θα κλειστεί ακόμα περισσότερο στον εαυτό της.

Υπάρχει, όμως, κι ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης του φιλμ, που συνδέεται και ίσως απορρέει από το πρώτο. Στην ταινία, αντιπαρατίθενται δύο εντελώς διαφορετικοί τύποι αρσενικών: ο alpha male, άξεστος, macho Τάκερ και ο ευαίσθητος, γλυκομίλητος, «φλώρος» σύμφωνα με τα στερεότυπα δεκαετιών Μόουζες. Όσο η συμπεριφορά του πρώτου θρέφει τις προκαταλήψεις της Ζέφιρ απέναντι στους άνδρες, τόσο εκείνη του δεύτερου έρχεται να τις διαλύσει. Η ταινία αποτυπώνει τη συζήτηση πάνω στα έμφυλα στερεότυπα που είναι ιδιαίτερα επίκαιρη στις μέρες μας, υπό τη μεταμφίεση ενός b-movie με κατά συρροή δολοφόνο και καρχαρίες.

Δεκαετίες πριν, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ είχε πει ότι «όσο πιο πετυχημένος είναι ο κακός, τόσο πιο καλή είναι η ταινία». Στο «Dangerous Animals» οι καρχαρίες απεικονίζονται όσο ακριβώς πρέπει ώστε να παραμένουν απειλητικοί δίχως να υπερεκτίθενται, όμως ο αληθινός «κακός» εδώ είναι ο Μπρους Τάκερ, τον οποίο ενσαρκώνει ο Τζέι Κόρτνι σε μια ερμηνεία που ξυπνά αναμνήσεις από μια άλλη εξαιρετική αυστραλιανή ταινία τρόμου, το «Wolf Creek» (2005) του Γκρεγκ ΜακΛιν. Αποκάλυψη είναι και η Χάσι Χάρισον στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ζέφιρ – ο τρόμος της πάει πολύ κι ελπίζουμε να τη δούμε σε περισσότερες ταινίες του είδους.

Όπως ελπίζουμε επίσης να μην περάσουν άλλα δέκα χρόνια για να δούμε νέα ταινία από τον Σον Μπερν. Ο Αυστραλός σκηνοθέτης διαθέτει την ικανότητα να πλάθει συναρπαστικές αφηγήσεις χωρίς μεγάλους προϋπολογισμούς και γνωστά ονόματα στο cast. Το «Dangerous Animals» συνδυάζει το στοιχείο του τρόμου με εκείνο της δράσης, του μυστηρίου και του μαύρου χιούμορ, είναι ψυχαγωγικό και καλοφτιαγμένο, προσφέρει πραγματάκια στον πιο απαιτητικό θεατή και θέτει γερή υποψηφιότητα για μια από τις καλύτερες ταινίες είδους της χρονιάς.