Εγώ ο Απαισιότατος 4 (μεταγλωττισμένο)

Εξαιρουμένων των «Αυτοκινήτων» ίσως, οι δημιουργοί της Pixar επιστρέφουν στις επιτυχημένες ταινίες της πάντα έχοντας μια ιδέα άξια για να υποστηρίξει το sequel και στήνοντας μια ταινία που έχει κάτι να πει. Στον αντίποδα, νιώθεις ότι στην Illumination ο «Απαισιότατος» επιστρέφει στην οθόνη είτε ως πρώτο βιολί, είτε ως υποστηρικτική παρουσία στις περιπέτειες των κίτρινων κολαούζων του, αποκλειστικά λόγω αναγνωρισιμότητας και δημοφιλίας και όχι με καλλιτεχνικά κριτήρια, γεγονός που βγάζει μάτι σε αυτή την τέταρτη ταινία.

Πέρα από την (για τον υπογράφοντα) ενοχλητική συνήθεια της εταιρείας να υποτιμά την αντίληψη των παιδιών και να εξαπολύει μια οπτικοακουστική χασμωδία για να κρατήσει την προσοχή τους, το «Εγώ ο Απαισιότατος 4» δεν έχει καν αφήγηση, παραπέμπει στο κινηματογραφικό ανάλογο ενός ενήλικα που προσπαθεί να σκαρφιστεί ένα παραμύθι για να κοιμήσει ένα παιδί και στην πορεία εφευρίσκει επεισόδια και τα ξεχειλώνει, επιχειρώντας να κερδίσει χρόνο για να σκεφτεί που θα καταλήξει. Για να «κάτσει με τη νεολαία» αποτελεσματικότερα δε, η ταινία θα δώσει στα Μinions υπερωηρικές δυνάμεις, επειδή «τέτοια αρέσουν», θα εντάξει και μια σκηνή όπου η Πόπι παίζει «Just Dance» με μια γάτα, επειδή τα παιδιά λιώνουν το παιχνίδι στο Switch, και κάπου εκεί αισθάνεσαι τον κυνισμό να χτυπάει κόκκινο.

Toυλάχιστον τα παραδοσιακά σλάπστικ ένθετα των minions διατηρούν τη χαριτωμενιά τους, αν και οι μεγαλύτεροι που γνώρισαν τους κίτρινους χαρακτήρες από τα social media, θα αναρωτηθούν για ποιον λόγο εδώ κάνουν σαχλαμάρες, αντί να ξεστομίζουν μεγάλες αλήθειες και να υπενθυμίζουν ότι «η Μακεδονία είναι ελληνική», ενώ η παραγωγή είναι σαφώς πιο προσεγμένη σε σχέση με τα animation Β’ ( και Γ') Εθνικής που μας επισκέπτονται από τις 4 γωνιές του πλανήτη κάθε εβδομάδα. Μην φανταστείτε και θαύματα, βέβαια, θα παρατηρήσετε ότι το background είναι συχνά out of focus, ακόμα ένα δείγμα βιασύνης για να βγει η ταινία εγκαίρως στις αίθουσες και πλημμελούς επιμέλειας της «μιζανσέν». Τα δυο αστεράκια της αξιολόγησης μπαίνουν μόνο συγκριτικά με τις γενικότερες κυκλοφορίες του είδους στις εγχώριες αίθουσες και δεν αντικατοπτρίζουν τη χαμηλή ποιότητα (και καλλιτεχνική εντιμότητα) της ταινίας.