Destroyer

Έπειτα από ένα πολλά υποσχόμενο ξεκίνημα με το διπλά βραβευμένο στο Σάντανς «Girlfight» (2000), η καριέρα της Κάριν Κουσάμα περιπλανήθηκε προσωρινά σε mainstream κακοτοπιές («Æon Flux», «Το Σώμα που Σκοτώνει»), προτού επιστρέψει δυναμικά (και ευρηματικά) με το αγωνιώδες θρίλερ δωματίου «The Invitation» κερδίζοντας δικαιολογημένα ξανά την προσοχή μας. Φέτος επιστρέφει με το «Destroyer» και συναντά τη Νικόλ Κίντμαν, μία ηθοποιό που έχει αποδείξει πολλάκις πως της αρέσει να ρισκάρει ερμηνευτικά με indie δημιουργούς.

Βασικός χαρακτήρας της ταινίας είναι η ντετέκτιβ του αστυνομικού τμήματος του Λος Άντζελες Έριν Μπελ και η ιστορία της διαγράφεται ιδανικά στο πρόσωπο και την ερμηνεία της Κίντμαν. Απενδυμένη από οποιαδήποτε γκλάμουρ υποψία η ηθοποιός ενδύεται την ειρωνικά ονοματιζόμενη «Μπελ» ως μία γυναίκα ταλαιπωρημένη από την αγωνία και το άγχος της δουλειάς, μιας υπηρεσίας που πριν από χρόνια της στέρησε μία πολύτιμη ευκαιρία αλλαγής. Περίγελος του αστυνομικού τμήματος, ανάξια μητέρα, κατεστραμμένη ψυχολογικά σε έναν άδικο κόσμο που δεν λογοδοτεί, η Έριν Μπελ αναλαμβάνει μία υπόθεση που ανακαλεί μία οδυνηρή ανάμνηση και αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για όσα έχασε πριν από 16 χρόνια.

Η Νικόλ Κίντμαν έτοιμη (ξανά) για όλα, μετουσιώνει τον πόνο, την απόρριψη και τη δυστυχία σε μία θαρραλέα ερμηνεία. 

Το πρόσωπο της Κίντμαν ιχνηλατεί το παρελθόν της μεσήλικης γυναίκας που έχει κουραστεί από το βάναυσο ήλιο του Λος Άντζελες, τη στέρηση ύπνου, το στρες και την οργή. Ανάμεσα σε ξεσπάσματα βίας και εσωστρεφούς υπνοβασίας, η Νικόλ Κίντμαν χτίζει το παραμορφωμένο πορτρέτο μιας παρηκμασμένης γυναίκας που προσπαθεί να υπερσκελίσει τις αποτυχίες της ζωής της και να καταφέρει κάτι καλό. Έχει πολύ ενδιαφέρον να αντιπαραβάλλει κανείς τον περίφημο μονόλογο της μάνας στο «Stoker» με την αντίστοιχη, αλλά πολύ διαφορετική σε περιεχόμενο, σκηνή της σ’ αυτή την ταινία. Υποστηρίζοντας πλήρως το όραμα της Κουσάμα, η Κίντμαν εξαφανίζεται εντελώς στον χαρακτήρα της Μπελ και γίνεται μία πληγωμένη γυναίκα, μία μετανιωμένη μητέρα και παράλληλα μία αδίστακτη τιμωρός.

Θυμίζοντας αρκετά την οπτική του τηλεοπτικού «True Detective», η Κουσάμα λούζει στο φως τις σκοτεινές προθέσεις του «Destroyer» με σαφή στόχο ένα σύγχρονο νουάρ. Παρά όμως την ερμηνευτική αρωγή της Κίντμαν, το συμπληρωματικό καστ (Σεμπαστιαν Σταν, Τατιάνα Μασλάνι) και την ενδιαφέρουσα χρονική ανάπτυξη της πλοκής, το «Destroyer» στο σύνολο είναι μία σπουδή χαρακτήρων με την αμφίεση του αστυνομικού θρίλερ, ξεχνώντας όμως να υπηρετήσει το είδος με σεναριακή συνέπεια. Η ενδοσκόπηση στο περιθώριο μιας λαμπερής πόλης και η αντίστιξη με την εξίσου λαμπερή πρωταγωνίστρια που φορά, όπως και η ταινία, ένα τραχύ προσωπείο εξαντλούνται στην πρώτη ιδέα. Η προβλέψιμη αστυνομική ιστορία και το φινάλε - που δεν κλιμακώνει αναλογικά την ένταση - ακολουθούν μία πεπατημένη που προδίδει την πρώτη εντύπωση. Στον αντίποδα της ανατρεπτικής βασικής ηρωίδας, το σενάριο των Φιλ Χέι και Ματ Μανφρέντι δυστυχώς αποδεικνύεται συμβατικό.

Πρόδηλα σινεφίλ με αναφορές στα ‘70s και ταινίες όπως τα «Σέρπικο», «Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία» με κεντρική, παραδοσιακή φιγούρα έναν αστυνομικό που βασανίζεται από επαγγελματικά / προσωπικά πάθη, το σεναριακά πληγωμένο «Destroyer» περιπλέκει την έρευνα της Έριν Μπελ, έχει όμως τη Νικόλ Κίντμαν έτοιμη (ξανά) για όλα να μετουσιώνει τον πόνο, την απόρριψη και τη δυστυχία σε μία θαρραλέα ερμηνεία. Υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου Ρόλου σε Δράμα.