Πέθανε Αγάπη μου

Ένα ζευγάρι κληρονομεί ένα σπίτι μέσα στο δάσος. Μετακομίζουν και λίγο καιρό μετά φέρνουν στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Τα πρώτα σημάδια της επιλόχειας κατάθλιψης στη νεαρή μητέρα σε συνδυασμό με την αδυναμία της να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον, πυροδοτούν ένα θυελλώδες ψυχόδραμα που η Λιν Ράμσεϊ αποφασίζει να σκηνοθετήσει με τα ποτενσιόμετρα κολλημένα στο τέρμα.

Η σημαντική Βρετανίδα δημιουργός προσεγγίζει το ομότιτλο βιβλίο της Αργεντινής Αριάνα Χάργουιτζ με τη ραντανπλανική διάθεση μιας πρωτοεμφανιζόμενης που δεν τη νοιάζει τόσο να επιβληθεί στο πρωτότυπο υλικό, όσο να δοκιμάσει κάθε κινηματογραφικό τρικ που πρόλαβε να μάθει μέχρι το γύρισμα και θεωρεί πως ταιριάζει στο ύφος της ιστορίας. Και δεδομένου πως αυτό το ύφος βρίσκεται πολύ κοντά σε ένα ψυχωτικό επεισόδιο, ο χαρακτηρισμός «εφετζίδικο» ακούγεται ήπια κολακευτικός για μια αμετροεπή, ως και ενοχλητικά φλύαρη, ταινία.

Είναι λες και κάποιος είδε το «Μια Γυναίκα Εξομολογείται» του Κασσαβέτη και είπε να το κάνει ένα μεγάλο βίντεο κλιπ ντυμένο με βίντατζ ποπ τραγουδάκια, γεμάτα νόημα και «riot grrrl» ξεσπάσματα.

Αν κάποια τη βγάζει σχετικά αλάδωτη απ' το ναυάγιο είναι η αντίστοιχη Τζίνα Ρόουλαντς, δηλαδή η ασυγκράτητη Τζένιφερ Λόρενς, που κάνει το υπόλοιπο καστ να μοιάζει διακοσμητικό καθώς προβαίνει σε αλλεπάλληλες ιστριονικές μεταμορφώσεις. Σε μια πολύ απαιτητική ερμηνεία, κουβαλάει μόνη της το υποκείμενο που αδυνατεί να αναδείξει μέσα στο προσωπικό της ντελίριο η σκηνοθέτις. Το «Πέθανε Αγάπη μου» θίγει το θέμα της αποξένωσης μιας γυναίκας αρχικά από τις επιθυμίες της και στη συνέχεια από το περιβάλλον της. Διερευνά τη βία στη βάση των ανθρωπίνων σχέσεων και τον τρόπο που ενισχύεται σε μία πιεσμένη γυναικεία φύση. Η κεντρική ηρωίδα έχει χάσει τον εαυτό της και το σενάριο δεν της προσφέρει την παραμικρή ευκαιρία για να τον ξαναβρεί. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Λόρενς, η Ράμσεϊ προσεγγίζει τα παραπάνω με έναν κούφιο σουρεαλισμό, που επιμένει στην εντύπωση, παρά στην ψυχολογία κάθε στιγμής. Πρόκειται για μια παραληρηματική κατάβαση στα πολύπλοκα σκοτάδια της ψύχωσης. Ή για να το θέσουμε καλύτερα, του σύγχρονου γυναικείου ψυχισμού σε κατάσταση ψύχωσης.

Υπάρχουν φυσικά κι αυτοί που θα συγχρωτιστούν, γιατί οι αναφορές τόσο της κατάστασης (μιας υπόθεσης αποκλειστικά γένους θηλυκού) όσο και της αηδιαστικά ποπ σκηνοθεσίας της Ράμσεϊ είναι οι δέουσες. Με τους περιορισμούς μιας διόλου θηλυκής ματιάς πάνω στο θέμα, μπορούμε να πούμε πως το «Πέθανε Αγάπη μου» θα γνωρίσει μερική καταξίωση, αλλά πολύ δύσκολα θα συναντήσει το ουσιαστικό κοινό του. Και βασικός λόγος γι' αυτό δεν θα είναι το δύσκολο θέμα του, αλλά η ολοκληρωτική αποτυχία του σε κάποια από τα πολύ βασικά ενός αντίστοιχα ποπ κινηματογράφου.