O Πύργος του Ντάουντον: Μια Νέα Εποχή

Για να απολαύσεις το «Downton Abbey», τόσο στην τηλεοπτική του εκδοχή, όσο και στην κινηματογραφική συνέχειά του, χρειάζεται να παραμερίσεις την απουσία ταξικής συνείδησης, να κλείσεις τα μάτια μπρος στην εξιδανικευμένη εκδοχή των σχέσεων ανάμεσα σε αφέντες και υπηρέτες και στον σχεδόν ανεπιφύλακτο εναγκαλισμό του άκαμπτου βρετανικού ταξικού συστήματος. Το παρακολουθείς κι αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι το σαρδόνιο ταξικό σχόλιο του «Εγκλήματος στο Γκόσφορντ Παρκ» ίσως να οφείλεται περισσότερο στον Ρόμπερτ Όλτμαν και λιγότερο στον βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο του Τζούλιαν Φέλοουζ, υπεύθυνο και για το «Downton Abbey». Το ζητούμενο όμως στην περίπτωση της λαοφιλούς σειράς είναι η ανώδυνη διασκέδαση, μια μυθοπλασία αποδραστικών ιδιοτήτων, προορισμένη για ένα κοινό μεγαλύτερης (ή και μικρότερης) ηλικίας που ψοφάει για δράματα εποχής.

Τέτοιου τύπου απόδραση έψαχναν το 2019 αυτοί οι θεατές και την βρήκαν στην πρώτη κινηματογραφική ταινία «Downton Abbey», αναδεικνύοντάς την σε ανέλπιστο εισπρακτικό hit. Το πράσινο φως για μια συνέχεια ήταν αναπόφευκτο και, έπειτα από μερικές αναβολές στην ημερομηνία εξόδου, αυτή καταφθάνει, επιτέλους, στις αίθουσες. Kαι δεν θα αφήσει παραπονεμένους τους φαν. Πρέπει στο σημείο αυτό να διευκρινίσω ότι η ταινία ακολουθεί το trend της εποχής και δεν απευθύνεται σε παρθένο κοινό. Δεν χρειάζεται, φυσικά, να έχει παρακολουθήσει κανείς και τις έξι σεζόν της σειράς, μα απαιτείται να έχει δει κάποια επεισόδια και να γνωρίζει πρόσωπα, καταστάσεις και τις τελευταίες εξελίξεις, αλλιώς είναι φορές που θα κοιτάζει σαν χαμένος. Σημεία των καιρών ή ένας τέλειος κύκλος, αν αναλογιστείς ότι το format του σίριαλ ξεκίνησε από τη μεγάλη οθόνη και, ειδικά την τελευταία δεκαετία, καταλήγει και πάλι σε αυτή. Σε τελική ανάλυση, αν η πιτσιρικαρία έχει τη Marvel, γιατί να μην έχει και το κοινό μεγαλύτερης ηλικίας τη δική του Marvel;

Το κοινό μοτίβο στις διάφορες υποπλοκές είναι το τέλος εποχής, ο φόβος που το συνοδεύει και η ανάγκη προσαρμογής στη νέα κατασταση.

Απευθυνόμενο κυρίως στους φαν λοιπόν, το φιλμ «O Πύργος του Ντάουντον: Μια Νέα Εποχή» προσθέτει λίγο κοσμοπολιτισμό στο μίγμα, μεταφέροντας κάποια μέλη της οικογένειας στο Καλαί για να επιθεωρήσουν μια βίλα που κληρονόμησε η Λαίδη Γκράνθαμ, αλλά και μια δόση ενδοκινηματογραφική μυθοπλασίας, καθώς ένα κινηματογραφικό συνεργείο έρχεται για να πραγματοποιήσει γυρίσματα στο πολυτελές ακίνητο της οικογένειας Γκράνθαμ. Η αφήγηση είναι τηλεοπτικής λογικής μεν και μοιάζει να υπαγορεύεται από το σενάριο, μα ως έμπειρος σεναριογράφος ο Φέλοουζ μεριμνά για την ύπαρξη ενός σημείου αναφοράς. Το κοινό μοτίβο στις διάφορες υποπλοκές είναι το τέλος εποχής, ο φόβος που το συνοδεύει και η ανάγκη προσαρμογής στη νέα κατασταση. MVP παραμένει η Μάγκι Σμιθ, που προφέρει τις ατάκες της με τέτοιο τρόπο, ώστε κάθε συλλαβή στις λέξεις θαρρείς πως είναι από μόνη της ένα ξεχωριστό καυστικό (και πάντα σπαρταριστό) σχόλιο. Ο σκηνοθέτης Σάιμον Κέρτις απλά ακολουθεί το σενάριο του Φέλοουζ, αφήνει το καστ να κάνει αυτό που ξέρει καλά και συνεχίζει στο ίδιο πνεύμα βρετανικότητας και αβαρούς ψυχαγωγίας που σύστησαν οι προκάτοχοί του.

Αν πρέπει να πιστώσουμε και κάτι ακόμα θετικό σε αυτό το γλυκύτατο sequel, είναι η αξιοποίηση αλλά και η πλήρης στήριξη μιας αρετής που δυστυχώς μοιάζει να εξασθενεί στη «νέα εποχή» του σοσιομιντιακού κόσμου. Tης ευγένειας.