Το 47

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία το φιλμ του Μαρσέλ Μπαρένα που έσπασε τα ταμεία στην Ισπανία και κέρδισε πέντε βραβεία Goya (μοιράστηκε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας με την ταινία της Αράντσα Ετσεβαρία, «Διπλή Ταυτότητα»), είναι ένα κοινωνικό δράμα που σώζεται χάρη στις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού του καστ, πέφτοντας κατά τα άλλα στη παγίδα της σκηνοθεσίας εποχής που καθόλου με τέτοια δεν μοιάζει.

Βαρκελώνη, 1978. Ένας μεγάλος αριθμός φτωχοποιημένων πολιτών από την Εστρεμαδούρα και την Ανδαλουσία καταφτάνουν στα πέριξ της πόλης, προκειμένου να φτιάξουν από το μηδέν τη δική τους κοινότητα. Εκεί θα αγωνιστούν νυχθημερόν προκειμένου να χτίσουν τα σπίτια τους, τα οποία στην ανατολή του ηλίου πρέπει να έχουν σκεπή, διαφορετικά, βάσει νόμου, γκρεμίζονται από τις τοπικές αρχές. Χρόνια περνούν και η κοινότητα του Τόρε Μπαρό παλεύει ακόμη να τα βγάλει πέρα. Ηλεκτρικό ρεύμα και νερό δεν είναι καθόλου δεδομένα, ενώ όλοι οι κάτοικοι πρέπει να πηγαινοέρχονται με τα πόδια, λόγω της απουσίας δημόσιας συγκοινωνίας που να ενώνει τη συνοικία τους με την υπόλοιπη Βαρκελώνη. Μέσα σε ένα ολοένα αυξανόμενο κλίμα απομόνωσης των κατοίκων εξαιτίας της κυβερνητικής αδιαφορίας, ο Μανόλο Βιτάλ (Φερνάντεζ) ένας ντόπιος οδηγός λεωφορείων, θα αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Υπάρχει ένα κοινό πρόβλημα σε ένα σεβαστό αριθμό ισπανικών παραγωγών, και δη όσων βλέπουμε στα ελληνικά θερινά κάθε χρόνο. Οποιαδήποτε και αν είναι η ιστορία που αφηγούνται οι ταινίες, μοιάζει – πολλές φορές, όχι όλες - σαν να βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια στουντιακή τακτική, υπό την «καθαρή» έννοια των στούντιο, των σετ. Ακόμα και όταν πρόκειται για βιογραφίες ή αναπαράσταση μιας εποχής, η σκηνοθεσία και η φωτογραφία παραπέμπουν σε glossy τηλεοπτικό αποτέλεσμα, που φλερτάρει επικίνδυνα, πια, με την εικόνα των streaming πλατφορμών, εκεί όπου πάει το σινεμά για να «πεθάνει» (ξαναλέμε, σε πολλές περιπτώσεις, όχι όλες). Όλα ίδια, ίδιο στυλ, ίδια κοψιά.

Από το ίδιο πρόβλημα πάσχει και η ταινία του Μπαρένα που ενώ διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’70, σου δίνει την αίσθηση ενός αποτελέσματος σύγχρονου λόγω σκηνοθετικού στυλ. Δεν υπάρχει καμία ατμόσφαιρα εποχής που να συνοδεύει τη δράση των ηρώων, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια περίεργη και ανά περιπτώσεις αποπροσανατολιστική σχέση μεταξύ εικόνας και υπόθεσης, που μοιάζει, στην καλύτερη περίπτωση, αμήχανη.

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το σενάριο που σε μια πρώτη ανάγνωση ίσως παραπλανήσει, αφού κάποιος μπορεί να πιστέψει πως η ταινία αφορά στην πειρατεία του λεωφορείου και τα τεκταινόμενα κατά τη διάρκειά της. Στη πραγματικότητα η ταινία καταγράφει τη ζωή στην περιοχή του Τόρε Μπάρο, τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει ο πληθυσμός, εν αντιθέσει με την ταχύτατα αναπτυσσόμενη πόλη της Βαρκελώνης και μονάχα ένα πολύ μικρό μέρος της πλοκής επικεντρώνεται στην επαναστατική στιγμή του οδηγού Μανόλο Βιτάλ που έγραψε ιστορία.

Αυτή η πιθανή παρανόηση περιεχομένου σε συνδυασμό και με το γεγονός πως η ταινία αγγίζει, σχεδόν, τις δυο ώρες (χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος) την καθιστούν μια ακόμα περίπτωση ταινίας καλοκαιρινής κατανάλωσης που, εν προκειμένω, «χαντακώνεται» όχι τόσο λόγω σεζόν, όσο κυρίως σεναριακής φλυαρίας και ατυχούς καλλιτεχνικής προσέγγισης.