To Tεστ

Aπό τον μπουνιουελικό «Εξολοθρευτή Άγγελο» ως τον πολανσκικό «Θεό της Σφαγής» ή από τους «Τέλειους Ξένους» ως τους «Γείτονες από Πάνω», για να περάσουμε στο λαϊκότερο θέαμα και να είμαστε και...εντός θέματος, έχουμε συναντήσει το ίδιο εύρημα σε διάφορες παραλλαγές και η λειτουργία του είναι παρεμφερής: μια ομάδα ανθρώπων βρίσκονται σε έναν κλειστό χώρο και, χωρίς να είναι κυριολεκτικά φυλακισμένοι, μοιάζουν εγκλωβισμένοι εκεί με έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο και «αποφυλακίζονται» μόνο αφού λυθεί η εκκρεμότητα μεταξύ τους ή αφού ο δημιουργός έχει ολοκληρώσει το «πείραμά» του και μας έχει κομίσει τα συμπεράσματα που έβγαλε από τα πειραματόζωά του. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα ζευγάρι μικρομεσαίων επισκέπτονται τον πάμπλουτο οικογενειακό φίλο τους, ο οποίος τους θέτει ένα δίλημμα βασισμένο στο βιβλίο της ψυχολόγου συντρόφου του. Μπορούν να επιλέξουν να τους δώσει εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή να περιμένουν δέκα χρόνια για να λάβουν ένα εκατομμύριο ευρώ. Το δίλημμα προξενεί διένεξη στο ζεύγος, όταν έρχεται στο δείπνο και η ψυχολόγος  που δημιούργησε το τεστ, οι συγκρούσεις εξαπλώνονται και, ενώ οι επισκέπτες φλερτάρουν συχνά με την αποχώρηση, τελικά εξακολουθούν να μένουν εκεί. Το πρόβλημα είναι ότι. σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες δημιουργίες, η δημιουργική ομάδα δεν φαίνεται να έχει κάτι συγκεκριμένο να πει, μόνο κάποιες μικροανατροπές έχει να προσφέρει, με τον εγκλωβισμό να πάυει όταν έρχεται και η τελευταία ανατροπή. Έτσι, η ταινία υστερεί σε σχέση με τις προαναφερθείσες, παρά το γεγονός ότι δεν την διέπει πχ. ο μικροαστισμός των «Τέλειων Ξένων». Καθαρά σε επίπεδο αστικής κωμωδίας ευρείας κατανάλωσης δε, σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο τον τρόπο που ο Σεσκ Γκάι χαμήλωσε το tempo και το volume της εκφοράς των διαλόγων στους «Γείτονες από Πάνω», πετυχαίνοντας καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με πιο… «φωνακλάδες» ομολόγους του, σαν τον παρόντα. Για Μπουνιουέλ και Πολάνσκι ούτε λόγος, σίγουρα δεν μπορείς να μην σκεφτείς σε τι ατραπούς θα οδηγούσαν τη δημιουργία (και τη σκέψη μας) με αφετηρία αυτή τη σεναριακή ιδέα, μα έτσι κι αλλιώς η στοχοθεσία της ταινίας εξαντλείται στην αβαρή ψυχαγωγία.

Από αυτή τη σκοπιά, παρά τις περιστασιακές φαρσικές ευκολίες και κάποια αχρείαστα εξωτερικά επεισόδια, που προστίθενται από φόβο μην χάσει το ενδιαφέρον του το κοινό λόγω της θεατρικότητας του  υλικού, το «Τεστ» περνάει...το τεστ.Άλλωστε, όπως μας έχει αποκαλύψει πολλάκις ο προγραμματισμός της εγχώριας διανομής, η ευρωπαϊκή κωμωδία μπορεί και (δραματικά) χειρότερα.