Έλιο (με υπότιτλους)

Ο μικρός Έλιο, ύστερα από το θάνατο των γονιών του, μένει με τη θεία του, Όλγκα, η οποία δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με ένα παιδί που αναζητά τη θέση του στον κόσμο. Ο Έλιο έχει πάθος με τους εξωγήινους και προσπαθεί διαρκώς να επικοινωνήσει με μορφές ζωής από άλλους πλανήτες, κάτι που έχει σαν συνέπεια να φέρνει σε αμηχανία τη θεία του. Εκείνη αποφασίζει να τον στείλει για δύο εβδομάδες σε κατασκήνωση, όπου ο Έλιο θα καταφέρει επιτέλους να έρθει σε επαφή με εξωγήινους. Λέγοντας ψέματα πως είναι ο αρχηγός του πλανήτη τους, ο μικρός ήρωας θα αναλάβει να ηγηθεί της μάχης ενός διαγαλαξιακού οργανισμού ενάντια στον σατανικό πολέμαρχο που απειλεί την ύπαρξή του.

Με έναν αρκετά παράδοξο τρόπο, το «Elio», η νέα ταινία από το στούντιο της Pixar, συγγενεύει θεματολογικά με το «The Shrouds», την τελευταία ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, που (δεν) είδατε πριν λίγες εβδομάδες στα εγχώρια σινεμά. Όπως στην ταινία του μεγάλου Καναδού δημιουργού η συνωμοσιολογική – κατασκοπική ίντριγκα λειτουργούσε ως πρόσχημα προκειμένου το φιλμ να βουτήξει βαθιά στον ψυχισμό ενός ανθρώπου που βιώνει το αίσθημα του πένθους, έτσι και εδώ τα στοιχεία επιστημονικής φαντασίας δεν είναι παρά ένα genre κέλυφος κάτω από το οποίο οι συντελεστές της ταινίας περιγράφουν το πώς διαχειρίζεται ένα παιδί την απώλεια και την αγωνία πως έχει μείνει μόνο του.

Η ταινία έχει πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, τις οποίες όμως μόνο περιστασιακά αξιοποιεί. Υπάρχει μια σκηνή, προς το τέλος της ταινίας [SPOILER ALERT], όπου ο μικρός Έλιο, στην προσπάθειά του να διεισδύσει στο εργαστήριο όπου δουλεύει η θεία του, κρύβεται μέσα στη στολή της και, εν συνεχεία, βγαίνει από αυτή, σε μια εικόνα που μοιάζει λες και ο ήρωάς μας αναγεννιέται. Σε αυτήν τη σκηνή ο δεσμός ανάμεσα σε θεία και ανιψιό αποκαθίσταται και μπαίνουν οι βάσεις προκειμένου ο Έλιο να αναγνωρίσει την Όλγκα ως νέα μητέρα του, μια ιδέα την οποία οι σκηνοθέτες της ταινίας οπτικοποιούν ευρηματικά. [ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ SPOILER ALERT]

Δυστυχώς, πρόκειται για αναλαμπές έμπνευσης σε μια ταινία που, κατά τα άλλα, πάσχει ακριβώς από έλλειψη πρωτοτυπίας και όχι λίγες σεναριακές ατασθαλίες. Η Pixar μοιάζει να παρήγγειλε από το ChatGPT να της γράψει μια «ταινία της Pixar» και το αποτέλεσμα να είναι το σενάριο του «Elio», ενώ και η σκηνοθεσία αποδεικνύεται αναπάντεχα flat για μια ταινία με τέτοιο concept. Διαβάζοντας τη σύνοψη, θα περίμενε κανείς μια σπιλμπεργκική αποτύπωση των εξωγήινων και του ανθρώπινου δέους απέναντί τους, ενώ, έχοντας δει άλλες ταινίες του στούντιο, εύλογα θα προσδοκούσαμε έστω ένα εντυπωσιακό χτίσιμο του εξωγήινου σύμπαντος.

Αντ’ αυτών, η ταινία μας δίνει την πιο αδιάφορη και ανέμπνευστη απεικόνιση εξωγήινων που θα μπορούσε. Τίποτα στο φιλμικό αυτό σύμπαν δε φαντάζει πρωτόγνωρο και ενδιαφέρον, ενώ πολλοί χαρακτήρες χαραμίζονται εντελώς εξαιτίας του πρόχειρου γραψίματός τους και τα περισσότερα αστεία καταλήγουν στο κενό, εκθέτοντας τους σεναριογράφους. Τα αφηγηματικά κλισέ διαδέχονται το ένα το άλλο, όπως και οι σεναριακές ευκολίες, οι βεβιασμένες ανατροπές, οι μη πειστικές μεταστροφές χαρακτήρων, οι «από- το-πουθενά» εμφανίσεις χαρακτήρων που είχαμε συναντήσει (κι έκτοτε ξεχάσει) νωρίτερα στην ταινία και οι γεμάτοι exposition διάλογοι.

Κάθε ταινία της Pixar πληροί κάποια κριτήρια και, στη χειρότερη περίπτωση, είναι αξιοπρεπής. Από ένα στούντιο, όμως, που έφερε κυριολεκτική επανάσταση στο χώρο του κινηματογράφου εμψύχωσης στα τέλη του περασμένου αιώνα εισάγοντάς τον στη μοντέρνα εποχή και παραδίδοντας μερικά από τα σύγχρονα αριστουργήματα του είδους, περιμένεις πάντα κάτι που δεν έχεις ξαναδεί, μια εμπειρία που θα σε γεμίσει πρωτόγνωρα συναισθήματα και θα ανατρέψει τις προσδοκίες σου. Το «Elio» δεν προσφέρει τίποτα από όλα αυτά, ακολουθεί τη δοκιμασμένη συνταγή με μερικά ολισθήματα και, παρά τις περιστασιακά καλές ιδέες και τις αγαθές προθέσεις, αποτυγχάνει να αφήσει το στίγμα του ως ένας ακόμα τίτλος αντάξιος να σταθεί δίπλα σε ταινίες όπως το «Toy Story», το «Finding Nemo», το «Wall-E», το «Up» και τόσες άλλες.