Ο Τυχοδιώκτης του Παρισιού

Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει πως η ακαδημαϊκότητα είναι ο σωστότερος δρόμος για την άφιξη στο κατά πνεύμα καλό φιλμ εποχής. «Οι Νεκροί» του Χιούστον, «Τα Χρόνια της Αθωότητας» του Σκορσέζε, ο «Γατόπαρδος» του Βισκόντι και η «Κληρονόμος» του Γουάιλερ δεν έχουν καμμία σχέση μεταξύ τους σαν φιλοσοφία κατασκευής, όλες όμως συλλαμβάνουν το πνεύμα που θέλουν να αναπαράγουν. Άλλες ακαδημαϊκά, άλλες λιγότερο. Ο κανόνας, αν υπάρχει, είναι πρόστρεξε στις πηγές της εποχής, σεβάσου την ατμόσφαιρά τους και πες μια ιστορία στα πραγματολογικά της πλαίσια.

Ο Ζαν-Φρανσουά Ρισέ, λες και δεν έφτανε το (ευτυχές) αμερικανοδάνειο στον διμερή «Υπ’ Αριθμόν 1 Κίνδυνο», μοιάζει αποφασισμένος να περιφρονήσει την ακαδημαϊκή προσέγγιση (πάει ο βιβλιόφιλος θεατής), αν όχι αιτούμενος το δικό του Marvel Universe, τουλάχιστον φτιάχνοντας μια γαλλική υπερπαραγωγή που δεν θα έχει τίποτα να ζηλέψει από τις αμερικανικές συμβίες της (πάει και ο «δραμάτων εποχής» θεατής). Φυσικά ποτέ δεν έγινε έτσι καλή ταινία, ειδικότερα δε ποτέ δεν κατέστη δυνατόν να φτιάξεις καλό, συμπαγές ατμοσφαιρικά έργο βασισμένο στην εθνική σου ταυτότητα- όπως θα έπρεπε να είναι ένα έργο με θέμα τον Βιντόκ – μπολιάζοντάς το με άσχετες επιρροές.

Τα ποδοβολητά, η υποφωτισμένη βικτωριανή φωτογραφία, η α λα Βίκτωρ Ουγκώ αισθητική (που κλείνει και το μάτι στις επιρροές του ίδιου του Βιντόκ στην λογοτεχνία του Γάλλου), το ραμποειδές body count, το (σχετικά συγκρατημένο έστω) ξυλοφόρτωμα πολεμικών τεχνών και, κυριότερα, το σενάριο που ανοιγόμενο σε πολλές κατευθύνσεις «ξεχνά» την ταυτιστική διαδικασία που είναι τόσο απαραίτητη σε προσωποπαγή δράματα, δεν βοηθούν. Ο Ρισέ θέλει (;) να γυρίσει ταυτόχρονα την «Μαύρη Τουλίπα», τους «Αθλίους» και το 5^ο «Bourne». Κάθε προσπάθεια διατήρησης τόνου από κει και μετά είναι προδιαγεγραμμένα δυστυχής.

Εκεί που διασώζεται το φιλμ είναι φυσικά στον Κασέλ που έχει μια λιονταρίσια ηγεμονικότητα στο έργο, σε επί μέρους σκηνές που η ναπολεόντεια εποχή αναφαίνεται σε όλη την πενταβρώμικη και θεοσκότεινη «αίγλη» της, σε εμφανίσεις ηθοποιών (ο φλεγματικός, ειρωνικός Φαμπρίς Λουκινί, η πανέμορφη μυστικοπαθής Όλγκα Κουριλένκο, ο ερπετοειδής Ντενί Λαβάντ) και σε μια αχλή γαλλικού κινηματογραφικού παρελθόντος που λες θα ξεπηδήσει ένας Ζεράρ Φιλίπ ή ένας Ζαν Γκαμπέν να δώσει νόημα στις σινεφιλικές ζωές μας.

Πλημμυρίσαμε τυφλές ελπίδες.