Ο Τελευταίος Χορός

Τίποτα δεν φωνάζει «καλοκαίρι προ των πυλών» όπως η σωρεία γαλλικών ταινιών, που θα αρχίσουν να κατακλύζουν χειμερινές αίθουσες και θερινά σινεμά, με την καλή αρχή να γίνεται από τούτη την εβδομάδα, όπου οι μισές από τις καινούργιες κυκλοφορίες είναι ταινίες εκ Γαλλίας. «Ο Τελευταίος Χορός» του Σεντρίκ Κλαπίς, μάλιστα, θεωρείται και από τις καλύτερες αυτής της σεζόν, οπότε μάλλον τα πράγματα δεν φαντάζουν και ιδιαίτερα ευοίωνα. 

Η Ελίζ (Μαριόν Μπαρμπό) είναι μια επαγγελματίας μπαλαρίνα που μοιάζει να έχει τα πάντα: ταλέντο, ομορφιά, μια λαμπρή καριέρα και ένα αγόρι που την λατρεύει. Μέσα σε ένα βράδυ ο κόσμος της θα γκρεμιστεί – το αγόρι της θα την απατήσει με μια άλλη χορεύτρια και η Ελίζ θα πάθει ένα τρομερό ατύχημα που θα απειλήσει να την κρατήσει μακριά από την αγαπημένη της σκηνή για πάντα. Σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης σώματος και πνεύματος, η Ελίζ θα δεχτεί την πρόσκληση μιας φίλης της και του αγοριού της και έτσι οι τρεις τους θα μεταβούν σε ένα ησυχαστήριο μακριά από το Παρίσι, στο οποίο θα αναλάβουν χρέη…μαγείρων για τους καλλιτέχνες, φιλοξενούμενους της ιδιοκτήτριας του χώρου, Ζοσιάν (Μιριέλ Ρομπίν). Εκεί η Ελίζ θα αρχίσει, δειλά δειλά, να ανακτά και πάλι τις δυνάμεις της, όταν μια ομάδα σύγχρονου χορού νοικιάσει το οίκημα για τις πρόβες τους.  

Δεν είναι και τόσες πολλές οι μυθοπλαστικές ταινίες, μέσα στα χρόνια, που αφορούν σε χορεύτριες μπαλέτου και στον εξαιρετικά απαιτητικό, έως και τοξικό, χώρο αυτού του, κατά τα άλλα, αιθέριου είδους χορού, συνεπώς οι συγκρίσεις με ταινίες όπως ο «Μαύρος Κύκνος» (2010) του Αρονόφσκι και το αριστουργηματικό «Τα Κόκκινα Παπούτσια» (1948) των Μάϊκλ Πάουελ και Έμερικ Πρέσμπεργκερ, είναι μάλλον αναμενόμενες. Εντούτοις, και στις δυο αυτές περιπτώσεις, οι δημιουργοί μάλλον γνώριζαν πολύ καλά τι ταινία ήθελαν να παραδώσουν, γεγονός που δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο σε ό,τι αφορά στο φιλμ του Κλαπίς. 

«Ο Τελευταίος Χορός» έχει ολίγον από ανάλαφρο δράμα, κάτι από κωμωδία και σαφώς μπόλικες δόσεις από κομεντί, αλλά ποτέ δεν καταλήγει σε κάτι συγκεκριμένο ως προς τις προθέσεις και το είδος που θέλει να υπηρετήσει, γεγονός που σίγουρα έχει να κάνει με το κάπως φλατ σενάριο των Κλαπίς και Σαντιάγκο Αμιγκορένα. Υπάρχει μια σεναριακή πεποίθηση πως ο χαρακτήρας της Ελίζ δοκιμάζεται τρομερά (σε έναν βαθμό όντως συμβαίνει), όμως ας πούμε πως τόσο η σκηνοθεσία, όσο και το σενάριο παραμένουν… «γαλλικά» με τις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελίζ να μην είναι και τόσο δυσκολίες, αλλά περισσότερο μια ρομαντικοποιημένη απόδοση των εμποδίων που πρέπει να ξεπεράσει μια χορεύτρια σε κρίση. 

Ακόμα και η σχέση της Ελίζ και των δυο αδελφών της με τον πατέρα τους, αποδίδεται υπό την μορφή υποθεσιακής σφήνας που απλά εξυπηρετεί μια παραδοσιακή, δραματουργική θεματική και όχι τόσο με κομμάτι της πλοκής που έχει ως σκοπό να δοκιμάσει και κατόπιν να (εν)δυναμώσει τον χαρακτήρα της Ελίζ. Ο πατέρας παρουσιάζεται στερεοτυπικά αδιάφορος για τις κόρες του στο πέρας αυτών των δυο ωρών, συνεπώς η μεταστροφή του λίγα λεπτά πριν από το τέλος δεν λέει απολύτως τίποτα, απλά εξυπηρετεί την ανάγκη για ένα πιο αισιόδοξο κλείσιμο της ταινίας και αυτό είναι όλο. 

Η Μαριόν Μπαρμπό, μέλος της Όπερας Μπαλέτου του Παρισιού, αποτελεί το δυνατό χαρτί της ταινίας, με μια ισχυρή, σωματική παρουσία που ξεχωρίζει ακόμα και όταν βρίσκεται ανάμεσα σε πλήθος άλλων χορευτών, κρίμα μόνο που κανένας άλλος δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με εκείνη και ιδιαίτερα ο Φρανσουά Σιβίλ σε έναν comic relief ρόλο που μόνο αυτό δεν είναι (είναι όμως αφόρητα cringe).  

«Ο Τελευταίος Χορός» είναι ένα δίωρο (γιατί;) φιλμ που θέλει να δυσκολέψει την πρωταγωνίστριά του (για να την φέρει από την πλευρά των «άτυχων» της ζωής, όπως ακούγεται μέσα στην ταινία) και κάποιες φορές το καταφέρνει, αλλά τις περισσότερες όχι κυρίως γιατί πάσχει από οξεία «παριζιανίτιδα»: δεν είναι όλα στην ζωή πανέμορφα, ρόδινα και ευκόλως αντιμετωπίσιμα.