Σχέδιο Απόδρασης 3: Προσωπική Υπόθεση

Πρώτη σωσίβια κίνηση η πρόσληψη του Τζον Χέρφελντ που δεν είναι βέβαια καμμία ανυπέρβλητη κλάση, ξέρει όμως κι εμπιστεύεται τα βασικά μιας δομημένης δράσης, μιας γεωγράφησης του χώρου κι ενός (σχετικά) κανονικού μοντάζ – όχι δηλαδή εκείνες τις αβάσταχτες κι επιπόλαιες προχειροδουλειές που βλέπεις σε τύπους που μοντάρουν όπως ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους.

Εν συνεχεία το σενάριο, που αντί της κατά την χημεία «κίνησης Brown» των πάντων, ξεκινά με μια ανιαρή μεν αρχική επεξηγηματικότητα αφήνοντας όμως στην συνέχεια τον χώρο για μια απλή, «γεμάτη» ιστορία διάσωσης/εκδίκησης. Εδώ διαφαίνεται ο δάκτυλος-Σταλόνε, αφού από τα μισά και μετά έχεις ένα μυώδες «Αναλώσιμοι συναντούν τον Ράμπο» που στη δομή και την εκτέλεση παραπέμπει και προθερμαίνει επαρκώς για το «Last Blood» που θα δούμε τρέχοντας τον Σεπτέμβριο.

Τα προβλήματα βέβαια πέφτουν σαν το χαλάζι στην σχηματικότητα, την πραγματολογία αλλά περισσότερο, υποκειμενικό αυτό, την σαδιστική βία (ιδίως μιας σκηνής), όμως στα b έργα αυτού του είδους υπάρχουν κανόνες και καλό είναι να μην είναι σεβαστοί μόνο για κάτι υποψήφια νοσηλευόμενους τύπου Ζάλερ («Καυγάς στο Μπλοκ 99»). Κι ένας βασικός κανόνας είναι αυτό που στην καθομιλουμένη του παραδοσιακού action είναι το mayhem, δηλαδή η κοσμοχαλασιά της γραφικής βίας και της όχι και περί πολλά τυρβάζουσας ισχνής δραματουργίας και άφαντης καλλιτεχνικότητας.

Στην σκηνοθέτηση της δράσης ο Σταλόνε μοιάζει ξανά επιβλέπων, με τις σκηνές να είναι αφηγηματικά σωστές (φυσικά κι έχει αφήγηση ένα βρωμόξυλο), ενώ στην περίπτωση ενός μονοπλάνου στο φινάλε, οι εντολές Sly είναι διακριτές και (για ένα λεπτό) κλείνουν το μάτι σε μια απείρως καλύτερη -και πολύ σκοτεινότερη- ταινία που δεν γυρίστηκε ποτέ.

Μέχρι εδώ και πολλά είπαμε, μια τελευταία σκέψη μόνο γι’ αυτήν την «παράξενη» αγορά της Άπω Ανατολής που, ίσως και λόγω της πληθυσμιακής της ευρύτητας, μοιάζει κινηματογραφικά καθυστερημένη σε εποχές που ακόμα κι εμείς (ως λάτρεις, μιλώντας) αφήσαμε πίσω. Εν έτει 2019, η μανιέρα της ανέμπνευστα χειρωνακτικής δράσης, του «ένας μ’ έναν», της δικαιολογημένης σεναριακά (αλλά στην πραγματικότητα, απλά σαδιστικής) βίας και η παντελής απουσία μιας -μετά τον αμφιβληστροειδή και τα ένστικτα- λογικής κι ευαισθησίας, είναι ανώφελη και μόνο όσοι ενδιαφέρονται και μελετούν το σινεμά (πέρα δηλαδή απλώς από την κριτική μιας ταινίας) μπορούν να τεκμηριώσουν ένα κάποιο ενδιαφέρον.