Furiosa: A Mad Max Saga

Όσοι δηλώνουμε (και είμαστε) μεγάλοι fans της πρώτης Mad Max τριλογίας του Τζορτζ Μίλερ, δεν είμασταν προετοιμασμένοι - δεν είχαμε καν ιδέα - για την επιστροφή του σπουδαίου Αυστραλού το 2015 με το «Mad Max: Fury Road», μια αναδιήγηση της μεταποκαλυπτικής εικονογραφίας του πρωτότυπου υλικού των δεκαετιών του ‘70 και του ’80 και συνάμα μια τέρμα τα γκάζια και γεμάτη δράση, νέα προσθήκη στο δυστοπικό σύμπαν του περιπλανώμενου Μαξ.

Το φιλμ έκανε πάταγο, κέρδισε έξι Όσκαρ και μαζί μια μόνιμη θέση στην καρδιά των απανταχού θαυμαστών του Μίλερ, ο οποίος επανεφηύρε τον εαυτό του καλλιτεχνικά, σκηνοθετώντας μια από τις εντυπωσιακότερες περιπέτειες στην ιστορία του κινηματογράφου, μια οπτικοακουστική εξτραβαγκάντζα φρενήρους μοντάζ και ευφυούς post-production «παντρέματος» ψηφιακής τεχνολογίας, πραγματικών πρακτικών εφέ και εντυπωσιακών stunts.

Αναμενόμενα όταν ανακοινώθηκε η πέμπτη, κατά σειρά, ταινία του franchise δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απόρησαν με την ολοκληρωτική απουσία του χαρακτήρα του Max, μιας που εκείνος είχε αποτελέσει μέχρι πρότινος, την εμβληματικότερη φιγούρα ενός κινηματογραφικού σύμπαντος που ξέφευγε από τα πλαίσια μιας αυστραλιανής ταινίας με έρημο και παρανοϊκούς μπάσταρδους, ανάγοντας το φιλμικό αποτέλεσμα του Μίλερ σε ένα «δύσοσμο», «αρρωστημένο» κομψοτέχνημα που εικονοποιούσε απόλυτα τη φύση της ανθρώπινης κατάστασης. Εκεί που το θορυβώδες αριστούργημα του «Mad Max: Fury Road» απαίτησε την προσοχή μας, σαν ξαφνικό, κινηματογραφικό χαστούκι, το «Furiosa: Α Mad Max Saga» έρχεται για να απαλύνει τον πόνο του ξαφνιάσματος: ο θεατής ξέρει ήδη τι επιφυλάσσει το μέλλον για την Φιουριόσα της Σαρλίζ Θερόν.

Ο κόσμος όπως τον έχουμε γνωρίσει, μετράει ήδη το τέλος του. Ομάδες μηχανόβιων, τύραννοι με αυταπάτες μεγαλείου, δολοφόνοι και λοιπά ανθρώπινα κατακάθια, λυμαίνονται τον πλανήτη, όλοι σε μια ύστατη προσπάθεια να παραμείνουν ζωντανοί. Μέσα στον απόλυτο χαμό, ένας επίγειος Παράδεισος που διοικείται από γυναίκες – το Πράσινο Μέρος των Μεγάλων Μητέρων - κινδυνεύει με αφανισμό σε περίπτωση που αποκαλυφθεί. Όταν η μικρή Φιουριόσα απαχθεί από μια συμμορία και καταλήξει στο λημέρι του πολεμοχαρή παράφρονα Ντεμέντους (Χέμσγουορθ), δεν θα μαρτυρήσει το μέρος, παρά τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλεται η μητέρα της. Πολλά χρόνια μετά η Φιουριόσα (Τέιλορ) η οποία έχει ορκιστεί εκδίκηση για τον χαμό της οικογένειάς της, θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της προκειμένου να δει τον Ντεμέντους να πληρώνει.

Θα ήταν άδικο να μπούμε σε συγκρίσεις με την ταινία του 2015, αν και κάτι τέτοιο μάλλον μοιάζει αναπόφευκτο. Εδώ ο Μίλερ επικεντρώνεται στην ιστορία της Φιουριόσα, στον τρόπο, τον τόπο και τον χρόνο μέσα στον οποίο κατάφερε να αναγεννηθεί ως μια άλλη (χωρίς ποτέ να ξεχάσει την πραγματική της ταυτότητα) και να καταστρώσει το εκδικητικό της σχέδιο. Ένα τέτοιο σχέδιο θέλει υπομονή, μελέτη και μεθοδικότητα, καμία σχέση δηλαδή με την οργασμική ταχύτητα του προηγούμενου φιλμ. Ο κόσμος της νεαρής Φιουριόσα μοιράζεται πολλά κοινά μαζί του σε επίπεδο ατμόσφαιρας και ερημικού ορίζοντα, όμως οι ταχύτητες έχουν «πέσει», το ίδιο και η ιλιγγιώδης δράση.

Πρόκειται σαφώς για μια άλλη ταινία, όχι μια κακή ταινία, απλά μια άλλη ταινία. Υπάρχουν πολλές στιγμές γκαζώματος και σεκάνς που ξεδιπλώνουν για ακόμη μια φορά το σκηνοθετικό μεγαλείο του Μίλερ και της ομάδας του (το μοντάζ των Έλιοτ Νάπμαν και Μάργκαρετ Σίξελ παραμένει μαγικό), όμως η ιστορία τώρα αφορά στο world building, στη δράση των δυναστών και των πολιτικών τους παρατρεχάμενων, στις αδιάκοπες μάχες για τη νομή της εξουσίας (η Φάρμα των Βλημάτων, η Πετρελαιούπολη και το Κάστρο δεν θα διοικηθούν από μόνα τους), στην καταπίεση των μη εχόντων και στην ανάδυση ηρώων που μπορούν να γεννήσουν την ελπίδα.

Το «Furiosa: A Mad Max Saga» είναι εξαιρετικά φιλόδοξο και αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Μίλερ - να μετατοπίσει δηλαδή το κέντρο του σεναριακού βάρους από την οντότητα της Φιουριόσα, στη συλλογική οντότητα των απανταχού καταραμένων και φτωχών - δεν «περνάει» πάντα, αποτελεί όμως μια ενδιαφέρουσα κατεύθυνση πλοκής την οποία η Άνια Τέιλορ-Τζόι φέρνει εις πέρας αποτελεσματικά, παρά την ελάχιστη πρόζα που έχει. Αναμφίβολα την παράσταση κλέβει ο Κρις Χέμσγουορθ σε ρόλο Thor-δικτάτορα (ασορτί με κόκκινη κάπα βεβαίως, βεβαίως) ο οποίος δείχνει να το διασκεδάζει περισσότερο από όλους, διαθέτοντας ερμηνευτικά κάτι από την ομιλία του Τομ Χάρντι και την παλαβομάρα του Τζόκερ του Χιθ Λέτζερ.

Το «Furiosa: A Mad Max Saga» δεν είναι αυτό που περιμένεις, είναι κάτι δικό του, ένας κόσμος πολέμων, καταστροφής και απόγνωσης, αλλά ταυτόχρονα και η εποχή μεγαλώματος ενός θηλυκού θρύλου. It is no longer a man’s world.